Najnowsza książka Jakuba Ćwieka to powrót Zagubionych Chłopców pod wodzą Dzwoneczka. Tyle tylko, że ci Chłopcy uciekli z Nibylandii przed nieobliczalnym Piotrusiem i, pod opieką Dzwoneczka zastępującego im mamę, dorośli w Polsce. No, dorośli to pojęcie względne. Na pewno urośli, zapuścili brody, poznali uroki seksu i mniej lub bardziej zakazanych używek, a także założyli gang motocyklowy. Jednak w głębi duszy wciąż pozostali dziećmi.

„Chłopcy 2. Bangarang”to kontynuacja wątków z pierwszego tomu. Dzwoneczek, obawiająca się, że ślady magii może wykryć Piotruś, zakazuje Chłopcom posługiwać się magią. Żeby zdobyć środki na życie, postanawiają odnowić zrujnowany lunapark, w którym mieszkają i otworzyć go dla publiczności. Oczywiście nie będzie łatwo. Przeszkadzać im w tym będą podejrzani lokalni biznesmani, konkurencyjne gangi i zdrajcy we własnych szeregach.

„Bangarang” ma podobną formę co pierwsi „Chłopcy”. To zbiór kilku dłuższych i krótszych opowiadań, z których każde ma wyraźnie niezależną fabułę i zaznaczony punkt kulminacyjny, jednak ułożone są chronologicznie i tworzą spójną całość niczym rozdziały powieści. Wyjątkiem jest historia „Koci łapki”, której głównym bohaterem jest Pan Proper, kot mieszkający razem z Chłopcami. Tak, jak w pierwszym tomie, tytułem każdej z opowieści są dziecinne powiedzenia, od „Kto się przezywa...” przez „Twój stary” po „Boidupy”.

W drugim tomie Ćwiek nieco rozbudowuje świat Chłopców, który jedynie musnęliśmy w pierwszej części. Dowiadujemy się, że gang motocyklowy „Zagubieni Chłopcy” to międzynarodowa organizacja, składająca się z oddziałów od Ukrainy po Europę Zachodnią. Poznajemy nieco więcej szczegółów związanych z ucieczką z Nibylandii. Odwiedzamy Zagubionego Chłopca, który postanowił dorosnąć i się ożenić. A także zaglądamy w przeszłość, by zobaczyć jedynego mężczyznę, do którego Chłopcy byliby skłonni powiedzieć tato. Powracają oczywiście wszyscy starzy bohaterowie, znacznie większą rolę odegra Kubuś, pojawi się też kilka nowych postaci.

Jak zwykle u Ćwieka jest momentami strasznie, momentami zabawnie, a momentami obrzydliwie. Czasami autor wywołuje u nas wszystkie te odczucia na raz. Przy czym jego styl niespecjalnie nadaje się dla ludzi wrażliwych. Pisarz ma gdzieś polityczną poprawność, a jego żarty są jak gang motocyklowy: wulgarne, głośne, bez szacunku dla kogokolwiek, ale przez to naturalne i mają w sobie pewien urok. Chłopcy uwielbiają wódę, piękne motocykle i szybkie kobiety, a Ćwiek nie tylko nie ukrywa tego przed czytelnikiem, ale jeszcze to podkreśla, choć trzeba mu przyznać, że unika nadmiernie obrazowej erotyki.

Warto też zwrócić uwagę, że mimo dziecinności i żywiołowości bohaterów oraz „nibylandiowych” inspiracji, historie często skłaniają do refleksji albo mają dość dwuznaczne zakończenie. Zresztą trudno tu mówić o pozytywnych i negatywnych bohaterach. Ja bym się bał wejść do baru, w którym siedzą Kędzior z Milczkiem.

„Chłopcy 2. Bangarang” na pewno spodoba się fanom Ćwieka, a także miłośnikom opowieści spod znaku harleyów i skórzanych kurtek z naszywkami. Omijać ją powinny osoby, którym nie w smak kapiący testosteronem i rzucający bluzgami motocykliści. Ale tacy nigdy nie trafią do Nibylandii.

Krzysztof Krzemień