Przeszłość... Choćby się chciało uciec przed nią na koniec świata, tylko całkowita amnezja może nas od niej uwolnić. Powraca jak zły omen, burzy delikatną strukturę pozornie poukładanego życia. Przeszłość jest częścią nas samych, jest kreatorem naszych osobowości. Jeśli była dla nas łaskawa, nie obdarzyła nas poważniejszymi zawirowaniami, bolesnymi doświadczeniami, goryczą porażki, możemy uznać się za szczęśliwców. Co zrobić, gdy jest inaczej? Nie można tak po prostu wyrwać z siebie kawałka duszy. Byłoby wspaniale, gdybyśmy mogli w swojej pamięci zainstalować przycisk "delete" i używać go do woli, kasując te partie naszej przeszłości, o których pamiętać nie chcemy. Cóż nam więc pozostaje? Pogodzenie się z nią, oswojenie się ze złem, którego doświadczyliśmy. Głaskanie po głowach własnych demonów, które lubią komplikować nam życie. To jednak nie bywa takie proste. Czasem nawet nie jesteśmy do końca świadomi tego, jak krzywdzący jest wpływ doświadczeń z przeszłości na funkcjonowanie w teraźniejszości zarówno nas samych, jak i tych, którzy są nam najbliżsi. Wtedy nieoceniona jest pomoc kogoś z zewnątrz, kogoś, kto otworzy nam oczy.

Anna i Ewa, matka i córka - to niezwykle skomplikowany duet dwóch kobiet, które nie potrafią w żaden sposób się porozumieć i które nie potrafią bez siebie żyć. Ich relacje opierają się na nieustannej emocjonalnej szamotaninie, która wydaje się nie mieć końca. Anna żyje w ciągłym strachu o życie Ewy. Nie jest w stanie pomóc córce, która świadomie dąży do wyniszczenia swojego ciała. Zaburzenia odżywiania i uzależnienie od leków ma źródło nie tylko w chęci uzyskania idealnego ciała. Problem jest znacznie głębszy i należy go szukać... w Annie, a dokładniej w jej przeszłości. Lata wojenne, na które przypadają lata jej wczesnej młodości, pozostawiają po sobie głębokie rany. Najgłębszą jest ta, którą zadano jej siłą. W wyniku brutalnego gwałtu Anna zachodzi w ciążę. Rodzi się Ewa - niechciane dziecko, "żywa pamiątka" po bolesnym, bezgranicznym upokorzeniu. W tej sytuacji Anna nie jest w stanie wykrzesać z siebie choćby odrobiny matczynych uczuć, co stanie się bezpośrednią przyczyną skomplikowanych relacji z córką. Obie nawzajem obwiniają się o swoje nieudane życie.

"Hiszpańskie oczy" to mój debiut, jeśli chodzi o powieści Nurowskiej. I to bardzo udany. Książka ta nie pozostawiła mnie obojętną, a to mnie absolutnie satysfakcjonuje jako czytelnika. Weszła ona gdzieś głęboko w moją duszę, przygniotła swym ładunkiem emocjonalnym. I mam nadzieję, że to będzie odpowiednią rekomendacją.

"Przez dziewiętnaście lat coś mi nie pozwalało uznać własnego macierzyństwa. To nieprawda, że nie byłam zdolna do miłości. To fakty ją niszczyły, fakty, których nie byłam zdolna wymazać z pamięci".

Przeszłość... Choćby się chciało uciec przed nią na koniec świata, tylko całkowita amnezja może nas od niej uwolnić. Powraca jak zły omen, burzy delikatną strukturę pozornie poukładanego życia. Przeszłość jest częścią nas samych, jest kreatorem naszych osobowości. Jeśli była dla nas łaskawa, nie obdarzyła nas poważniejszymi zawirowaniami, bolesnymi doświadczeniami, goryczą...