Mam dylemat- cztery czy pięć gwiazdek, hmm...Na plus-czyta się błyskawicznie, lektura miła, lekka i przyjemna. Na minus- miało być śmiesznie, mnie rozśmieszyło tylko dwa razy, przez pozostałą część lektury po głowie nieustannie chodził mi znany ze Szpitala na peryferiach tekst "Gdyby głupota miała skrzydła, latałaby Pani jak gołębica", przy czym miałam na myśli Rafała, więc tekst zmieniał mi się na "Pan jak gołąb". A kiedy autorka doszła już do pomysłu, że Rafał przez dziesięć lat nie wpadł na pomysł uregulowania spraw spadkowych, myślałam że padnę. No i Regi, fajnie, fajnie, pechowa panienka, uosobienie pecha, ale o rany brak prawdopodobieństwa w ilości tych przypadków i również głupoty w pomysłach.... nie, nie dałam rady. Ach i jeszcze jedno, wiele sytuacji wynikało z braku komunikacji, a właściwie z wzajemnego przerywania sobie wypowiedzi Rafała i Regi- ja oczywiście rozumiem, że mężczyźni i kobiety mówią innymi językami, że często nie potrafią się dogadać, bo czegoś nie powiedzieli, ale bez przesady, cały czas? I nigdy nie wyjaśniając, nigdy???? ani razu??? Nie to niemożliwe statystycznie. Mimo tych wad, książka ma coś takiego w sobie, jakiś urok, że nie żałuję, że po nią sięgnęłam, po ostatnich dość trudnych emocjonalnie lekturach, to było miłe odprężenie.

Mam dylemat- cztery czy pięć gwiazdek, hmm...Na plus-czyta się błyskawicznie, lektura miła, lekka i przyjemna. Na minus- miało być śmiesznie, mnie rozśmieszyło tylko dwa razy, przez pozostałą część lektury po głowie nieustannie chodził mi znany ze Szpitala na peryferiach tekst "Gdyby głupota miała skrzydła, latałaby Pani jak gołębica", przy czym miałam na myśli Rafała, więc...