Badając procent Małeckiego w Małeckim

Rok pański 2013 dobrze nam literacko obrodził, no, dokładnie mówiąc, mnie obrodził, bo Wam to nie wiem. Każdy ma swoje gusta i guściki, każdy ma swoich ulubionych pisarzy. I właśnie o tych mi chodzi. W roku 2013 wydali swoje książki Łukasz Orbitowski, Szczepan Twardoch, Krzysztof Piskorski („Szczęśliwą ziemię”, „Morfinę” i „Cienioryt” już Wam omówiłem na Szortalu) oraz Jakub Małecki, jeden z moich ulubionych (jak nie najulubieńszy, przepraszam Krzysiu :D) pisarzy młodego pokolenia (no, mogę dodać, że urodzonych w latach ’80, to się wtedy Szczepan i Łukasz nie załapią). Tak, właśnie o najnowszej książce Jakuba Małeckiego, „Odwrotniak”, chciałbym Wam dzisiaj napisać.

Małecki miał niesamowity start. Załapał się na końcówkę fali wydawania polskiej fantastyki, a właściwie pogranicza fantastyki i grozy, bo Małecki bardziej niż fantastykę pisze książki o grozie dnia codziennego i o szaleństwie. Debiutuje w 2007 roku w SFFiH, by w następnym roku w przedziwnym wydawnictwie Red Horse (ich historii nie będę opisywał, ale myślę, że nieźle przyłożyli się do rozwalenia rynku) wydać aż dwie książki – debiutancki zbiór opowiadań „Błędy” i powieść „Przemytnik cudu”. Wydawnictwo pada, a zresztą, pewnie i tak Jakub by więcej u nich nie wydał. W następnym roku w Powergraphie (co by nie powiedzieć, duży skok jakościowy w górę) wydaje następny zbiór opowiadań „Zaksięgowani”. Potem mamy dwa lata przerwy (ach, cóż robiłeś Jakubie, cóż robiłeś? Nic takiego, pisałem „Dżozefa”, przepisywałem, poprawiałem, i jeszcze raz przepisywałem i poprawiałem - pewnie by odpowiedział), by w roku 2011 wydać znowu dwie powieści: „W odbiciu” w serii Kontrapunkty wydawnictwa Powergraph i „Dżozefa” w wydawnictwie W.A.B. I znowu można powiedzieć, że podwójna nobilitacja, bo i awans oczko wyżej w Powergraphie, do naprawdę dobrej serii i przeskok do jednego z lepszych głównonurtowych wydawnictw W.A.B. W międzyczasie oczywiście pojawiają się opowiadania zamieszczone w różnych antologiach. Jak widzicie, cztery lata od debiutu, wydanych pięć książek, opowiadania w czasopismach, antologiach, niezły wynik, można by rzec, pracowity chłopak. :)

Załapał się na falę, ale kiedy ta się skończyła i inni zaczęli mieć trudność z publikacją, Małecki spokojnie znalazł (nie wiem, czy tak spokojnie, czy wydawcy czatowali w jego przedpokoju, czy jednak musiał do nich sam zadzwonić) wydawców, którzy zainteresowali się jego twórczością. I nie dziwię się, bo ja od początku lubię sposób, w jaki pisze Małecki (a przecież wiadomo, że jak ja lubię, to coś musi być na rzeczy). Ma bardzo lekkie pióro (klawiaturę?), świetnie się to czyta, a mnie na dodatek wciągał do swojej twórczości szaleństwem. Właśnie to słowo najlepiej oddaje twórczość Jakuba Małeckiego – szaleństwo. I to pod różną postacią, zwłaszcza czegoś, co odbiega od norm ogólnie nam narzuconych przez społeczeństwo czy tradycję. To szaleństwo w nas, takie wewnętrzne i te poza nami, ogólne, zewnętrzne. Małecki potrafi świetnie oddać, że to co robimy prawie codziennie, jest pewnym elementem szaleństwa, że musieliśmy zwariować, że robimy to, co robimy: wstajemy codziennie rano, idziemy do pracy itd. To było świetnie widać w jego zbiorze „Zaksięgowani”, gdzie oddał swoje przeżycia z pracy w korporacji.

Tak sobie wychwalając pod niebiosa Małeckiego płynnie przechodzę do jego najnowszej powieści, „Odwrotniak”. Powieść ukazała się znowu w wydawnictwie W.A.B. (włączonej ostatnio do Grupy Wydawniczej Foksal), więc nie jest źle, widocznie zadomowił się tam, i dobrze. Powieść nie za długa, 256 stron, wielkością też nie powala, mogłaby się może nawet załapać na nowelę, albo coś niewiele dłuższego. Jednak to nie o długość chodzi, wiecie jaki mam stosunek do rozwleczonych powieści, czy jeszcze gorzej - cykli. Straszne to jest, uważam tak, jak pewnie uważa Małecki: „pisz, oddaj, przedstaw, co masz przedstawić i kończ. Czytelnik nie jest głupi, więc zrozumie, co chciałeś przekazać”. Więc jak widzicie, z mojej strony to pochwała stwierdzić, że powieść jest krótka.

ciąg dalszy na stronie:
http://szortal.com/node/4205

Badając procent Małeckiego w Małeckim

Rok pański 2013 dobrze nam literacko obrodził, no, dokładnie mówiąc, mnie obrodził, bo Wam to nie wiem. Każdy ma swoje gusta i guściki, każdy ma swoich ulubionych pisarzy. I właśnie o tych mi chodzi. W roku 2013 wydali swoje książki Łukasz Orbitowski, Szczepan Twardoch, Krzysztof Piskorski („Szczęśliwą ziemię”, „Morfinę” i „Cienioryt”...