Zgadzam sie z wiekszością czytelników, że pierwsze 100 stron jest całkowicie nudne. Jestem szcześliwa, że udało mi sie je przetrwać, żebym później mogła sie zapoznać z drugą połową tej historii, która była o wiele ciekawsza. Nie mówie również, że była przerażająca, bo takowa nie była, co mnie lekko zasmuciło, ponieważ jestem wielką fanką "ostrych" horrorów, mrożących krew w żyłach. Na tyle książki można przeczytać, że sjest to horror psychologiczny i po dłuższym namyśle moge stwierdzić, że był jak najbardziej psychologiczny. Opisane są tu głównie przeżycia Jassie- głównej bohaterki, która nie zaznała w swoim życiu wiele szcześliwych chwil, a nawet zbyt dużo smutnych. Przykre dzieciństwo, nudny, niezbyt urodziwy mąż, a później gra o śmierć i życie.
"Wiedział, ale postanowił nie wiedzieć. Czy człowiek ma prawo tak postępować?!"
Jessie wraz z meżem postanawiają zrobić sobie wolne i wyjeżdżają do domku, aby odpocząć od codzienności. Aby umilić sobie czas Gerald nie zważając na protesty żony postanawia zabawić sie z nią w dosyć perwersyjny sposób. Żadne z nich nie spodziewa sie do czego może to prowadzić.

Książka, jak każda pisana przez Kinga jest narracją trzecioosobową, mimo tego, przeżycia głównej bohaterki są bardzo wyraźne i nie można by było ich lepiej opisać. Każdy jej ból, strach, złość czy wspomnienia są tak głebokie, że czytelnik może czuć to co ona. Przynajmniej ja miałam takie wrażenie.
Cała głebia ksiażi pochodziła niie tyle co od żałosnego położenia Jassie w danej chwili, lecz od demonów, które od trzydziestu lat nie dawały jej spokoju. W tamtym momencie musiała sie z nimi zmierzyć, stawić im czoła. Przestać obwiniać sie za rzeczy, na które jako mała dziewczynka nie miała wpływu.

Mimo, że wielu czytelników mało pochlebnie mówiło o tej książce, bo uważali, ze jest zbyt nudna jak dla nich, ponieważ opowiada o rozterkach bohaterki o o próbach uwolnienia sie. Myśle, że to nie był główny przekaz. Dla wszystkich, którym ta ksiażka sie nie podobała: postawcie sie na miescu takich osób jak Jassie, która przez całe swoje życie była dreczona poczuciem winy i dopiero wtedy mówcie, że to jest żałosne i bez sensu.

http://papierowa-kraina.blogspot.com/

Zgadzam sie z wiekszością czytelników, że pierwsze 100 stron jest całkowicie nudne. Jestem szcześliwa, że udało mi sie je przetrwać, żebym później mogła sie zapoznać z drugą połową tej historii, która była o wiele ciekawsza. Nie mówie również, że była przerażająca, bo takowa nie była, co mnie lekko zasmuciło, ponieważ jestem wielką fanką "ostrych" horrorów, mrożących...