Jako pasjonat układanek Georgesa Pereca wiem, że sam muszę szukać rozwiązania jego puzzli. Autor łamigłówki zmusza mnie ciągle, żebym samodzielnie próbował zawiesić zagubione tożsamości na punktach zaczepienia. Moim zadaniem jest spleść narracyjne wątki tak, aby zintegrowały się w nierozerwalną całość. Jednak to zadanie nie jest tak proste, jakby mogło się to wydawać. Perec wielokrotnie miesza moje szyki, podsuwając niezmierzoną ilość możliwych wariantów. Swoją namiętnością do szczegółowości uzmysławia mi, że jego książka to słowna gra, której końca nie widać. On mnie nigdy nie oszczędza. Wręcz przeciwnie. Z każdym kolejnym przeczytanym przeze mnie dziełem, wymaga coraz więcej uwagi i przenikliwości spojrzenia. Dzięki niemu ciągle się uczę jak czytać literaturę, która dbając o mój rozwój, stanowiłaby dla mnie również rozrywkę.

Perecofil musi posiadać szereg umiejętności pozwalających na samodzielne studiowanie dzieł swojego mistrza. Powinien zdawać sobie sprawę, że to co nielogiczne, może być niemożliwe. Jednak gdy niemożliwe staje się nierzeczywiste, to być może przestaje być nielogiczne. Chociaż znajomość kombinatoryki przydaje się adeptom sztuki Pereca, to jednak skłonność do konfabulowania nada się wyśmienicie w jego zhierarchizowanym systemie, powiązanym siecią zależności. Wielbiciel francuskiego pisarza musi poczuć się jak bezładnie rzucony element szarady, będącej jednocześnie częścią zabawki, jaką dla Pereca jest jego literacka twórczość. Miłośnikowi OuLiPo nie pozostaje nic innego, jak tylko zaakceptować reguły gry albo wyjść i nie wrócić więcej do przypominającej partię szachów czytelniczej rozgrywki.

Zanurzając się w "W albo wspomnieniu z dzieciństwa", można zachorować na niecierpliwą ciekawość. Czytając tę książkę, odczułem coś na kształt gorączkowego natężenia przed finałem, w którym tak bardzo pragnąłem zobaczyć spoiwo wielowątkowej akcji. System wartości, przypominający dynastyczny porządek sportowego świata i tożsamość pochłonięta przez sportowe wyczyny. Zbiór zastygłych w pamięci scen z dzieciństwa i skamieniałe rodzinne obrazy. To wszystko dąży do jedności. To wszystko osiąga apogeum pod koniec powieści. To szokuje i przeraża. Łącząc nici sprawia, że wie się tak wiele, przy jednoczesnym nagromadzeniu kolejnych pytań o kształt człowieczeństwa. Georges Perec dotyka najważniejszych problemów ludzkości i nie waha się poruszyć brudu okrutnego życia.

"W albo wspomnienie z dzieciństwa" odczytuję jako krzyk ludzkości przed powtórką najgorszych wydarzeń z dziejów świata. Wspaniałe idee, jakimi zostało wybrukowane mityczne sportowe państwo, utożsamiam z brakiem poszanowania godności. Droga do zwycięstwa jawi się w moich oczach jako katorga prowadząca do tragedii. Normalność przechodząca w koszmar daje wiele do myślenia. Triumf, który ma być prawem, staje się łaską a prawo jest równie nieugięte co nieprzewidywalne. Niestety, przywilejem staje się wojna o przetrwanie. Znając życiorys Georgesa Pereca wiem, dlaczego postawił w tak wyraźnym świetle poruszane przez siebie tematy. Jego przesłanie brzmi, "nigdy więcej tego, co się wydarzyło".

Jako pasjonat układanek Georgesa Pereca wiem, że sam muszę szukać rozwiązania jego puzzli. Autor łamigłówki zmusza mnie ciągle, żebym samodzielnie próbował zawiesić zagubione tożsamości na punktach zaczepienia. Moim zadaniem jest spleść narracyjne wątki tak, aby zintegrowały się w nierozerwalną całość. Jednak to zadanie nie jest tak proste, jakby mogło się to wydawać. Perec...