Po skończeniu "Dotyku Julii" jedyne, o czym myślałam to "chcę więcej, chcę więcej, WIĘCEJ!". Po przeczytaniu "Sekretu Julii" nie wiedziałam, o czym mam myśleć, w głowie miałam mętlik, do rana nie mogłam zasnąć. To było straszne, ale dla tej książki było warto. Najgorzej jednak, było jeszcze później. "Jeszcze tylko jedna część, tylko jedna część, TYLKO JEDNA"...


UWAGA! SPOILERY Z POPRZEDNIEJ CZĘŚCI!

Adam i Julia uciekają Warnerowi i trafiają do Punktu Omega, gdzie tworzy się ruch oporu przeciw Komitetowi Odnowy. Tam nasza bohaterka poznaje wiele innych osób że zdolnościami, takimi jak jej. No, może to brzmi zbyt optymistycznie - nikt nie ma takiego daru, jak ona, ale inne, mniej lub bardziej przydatne. W Punkcie Omega Julia rozwija swoje umiejętności i odkrywa nowe, a przynajmniej tak było w teorii. W praktyce trochę to kulało. Jej związek z Adamem też. Ten ma przed nią tajemnice, wyraźnie coś ukrywa... Coś, co zagraża ich związkowi. Jest też coś, co Julia ukrywa - może dotknąć Warnera...

Tak, jak w pierwszej części jesteśmy w niedalekiej przyszłości. Świat, który zna Julia, nie jest tym, którego pragnie, a jedyna osoba, którą kocha, ma przed nią sekrety. Adam przechodzi trudne chwile, jest wyczerpany, niczego nie chce zdradzić Julii, a ona jest sfrustrowana właśnie przez to. I tu się zaczynają schody. W tej części więcej czytamy o Warnerze, niż o Adamie, co uważam za plus. Relacje Julii z Warnerem są dość skomplikowane, po tym, jak ona go postrzeliła, on ją kocha, a ona upiera się, że nic do niego nie czuje. W wyniku tego wszystkiego Julia oddala się od Adama i uważam to za jedyny minus - nieraz robiło mi się go żal. Ale był Warner, a on jest chyba najciekawszą postacią w książce. W "Sekrecie" odrobinę się przed nami otwiera, poznajemy kilka jego tajemnic, coś, co on wolałby zatrzymać dla siebie. Poznajemy też lepiej Kenjiego, przyjaciela Adama z wojska. Często irytował Julię, kiedy wtrącał się w jej związek z Adamem, jego wypowiedzi niekiedy ociekały wręcz sarkazmem, za co go najbardziej polubiłam. Julia poznaje też wiele innych sympatycznych osób, a autorka skupia się na każdym oddzielnie, opisuje nam ich dokładnie, każdy się czymś wyróżnia, ma inny charakter, upodobania, bohaterowie nie są bezbarwni, płytcy, nie istnieli tylko na papierze, ale i w mojej głowie, czego nie czuję przy czytaniu pierwszej lepszej książki.
Tak, jak w "Dotyka Julii" w kontynuacji jest wiele przekreśleń, choć nie aż tyle, ile w pierwszej części. I, tak jak poprzednio, uważam to za coś świetnego. Dlaczego? Nie potrafię tego opisać. To jakby Julia spisywała to, o czym myślała i skreślała to, o czym myśleć nie powinna. I to było cudowne, bo autorka zawarła w tym uczucia Julii, niekiedy frustrację, miłość, zdenerwowanie, czy nienawiść - wszystkie te uczucia, które się w niej kumulowały, kiedy była na skraju wybuchu, kiedy te uczucia były zbyt intensywne.

"Sekret Julii" nie byłby tym samym, gdyby nie styl autorki i, pewnie napiszę to samo co przy "Dotyku", ale co tam - uwielbiam to, jak Tahereh Mafi pisze! Lektura z tymi wszystkimi metaforami, przenośniami jest tak cudowna, jak żadna inna. W tej części poznajemy też fragmenty pamiętnika Julii, w którym jego autorka tak wspaniale opisuje najgorszą część swojego życia. Wszystkie te emocje, które przelała na papier, dzięki stylowi i barwnemu słownictwu, wydawały się za bardzo intensywne, za bardzo.

Tę część uważam za odrobinę gorszą, ale i lepszą zarazem. Autorka tak mną manipulowała, że sama się pogubiłam w swoich odczuciach dotyczących bohaterów, nie wiedziałam co mam czuć, jak mam się czuć. Niekiedy przerywałam czytanie, by się nad wszystkim zastanowić, przemyśleć to, bo chociaż lektura wydaje się płytka - przecież to paranormal, to "Sekret Julii" jest głęboki, bohaterowie cudownie wykreowani i nawet, gdy nic istotnego się nie dzieje, to nie ma to znaczenia, bo nas książka już pochłonęła i nie ma odwrotu, musimy ją skończyć... Polecam!

Po skończeniu "Dotyku Julii" jedyne, o czym myślałam to "chcę więcej, chcę więcej, WIĘCEJ!". Po przeczytaniu "Sekretu Julii" nie wiedziałam, o czym mam myśleć, w głowie miałam mętlik, do rana nie mogłam zasnąć. To było straszne, ale dla tej książki było warto. Najgorzej jednak, było jeszcze później. "Jeszcze tylko jedna część, tylko jedna część, TYLKO JEDNA"...


UWAGA!...