Są książki, których czytanie odbywa się na jednym tchu, za jednym
podejściem. Dzieje się tak za sprawą talentu i umiejętności autora. W
tym przypadku nie trzeba ani przekonywać, ani udowadniać, że Lew Tołstoj to światowa czołówka, jeśli chodzi o analizę psychiki,
umiejętność rozpisania myśli na czynniki - pewnego rodzaju spowiedź
emocjonalna.
Krótko o tym, co w książce moim zdaniem jest niepotrzebne: kilkanaście
pierwszych stron przedstawiających rozmowę grupową, wymianę sztampowych
poglądów, której ledwie starcza na to, by być wstępem. Lepiej
odebrałbym opowiadanie, gdyby było ono okrojone tylko do monologu
Pozdnyszewa, gdyż to jego historia jest najbardziej znacząca.
Jako, że jest to historia związku, nieudanego i nieszczęśliwego,
obarczonego chorobliwą zazdrością i szaleństwem, ale wciąż związku,
śmiało mogą ją poznać osoby w każdej fazie relacji: czy dopiero
mających związek w planach, czy świeżo związanych przechodzących
fazę euforii i idealizacji, czy tych w fazie kryzysu, roszczeń i
dewaluacji, czy tych normalnych, sprawnie funkcjonujących, naznaczonych
trwałą i mocną miłością (a nie tą z „Sonaty”), czy w końcu tych
już skończonych. Niezależnie jednak od etapu, historię można
traktować jako przestrogę czy nauczkę, co się może stać, gdy w
relacji nie będzie odpowiedniej ilości rozmowy i wzajemności, oraz gdy
pojawi się zazdrość. W opowieści skala problemu jest oczywiście
największa z możliwych, hiperbolizowana (hiperbolizacji podlega sposób
poznania, ilość rozmów, ogólne zainteresowanie partnerem, proporcja
zainteresowania między psychiką a ciałem). Przez to konsekwencja jest
także największa z możliwych. Jednak właśnie dlatego utwór daje
bardzo dużo do myślenia i wręcz nas prosi o możliwe jak najszybsze
zreflektowanie się i wyciągnięcie odpowiednich wniosków, spojrzeniu w
siebie i w relację. Czy po fakcie, czy jeszcze w możliwym momencie,
należy podjąć znaczące rozważania.

Są książki, których czytanie odbywa się na jednym tchu, za jednym
podejściem. Dzieje się tak za sprawą talentu i umiejętności autora. W
tym przypadku nie trzeba ani przekonywać, ani udowadniać, że Lew Tołstoj to światowa czołówka, jeśli chodzi o analizę psychiki,
umiejętność rozpisania myśli na czynniki - pewnego rodzaju spowiedź
emocjonalna.
Krótko o tym, co w książce...