"Filmy, piosenki, boisko, komiksy, cały cholerny przemysł eskapizmu, który pozwala ci marzyć pod warunkiem, że zapłacisz. I trzyma cię przykutego do taśmy montażowej.
Piękna ucieczka!"
-
oto CREDO komiksu Manary, który nie ma złudzeń, co do tego, jaką rolę pełni komiks... i że sam bierze w tym udział.
Ratunek w przygodzie, nawet jeśli jest nią przygodny seks.
A może zwłaszcza.

"Filmy, piosenki, boisko, komiksy, cały cholerny przemysł eskapizmu, który pozwala ci marzyć pod warunkiem, że zapłacisz. I trzyma cię przykutego do taśmy montażowej.
Piękna ucieczka!"
-
oto CREDO komiksu Manary, który nie ma złudzeń, co do tego, jaką rolę pełni komiks... i że sam bierze w tym udział.
Ratunek w przygodzie, nawet jeśli jest nią przygodny seks.
A może...

Tu wszystko co najważniejsze odbywa sie na poziomie meta. Próba odnalezienia i zatracenia się w przygodzie, szukanie czegoś, co bezpowrotnie odeszło, dążenie do przeżycia, które ciągle jest gdzieś daleko i oddala się za każdym razem, gdy pozornie sie do niej zbliżamy. To komentarz do kina czy w ogóle popkultury lat 70-tych, ale też świetne nawiązanie do komikstowego mistrza - Hugo Pratta , który zresztą występuje w tej historii pod postacią przewodnika. Bywają fragmenty bardzo wyraźnie nawiązujące do twórczości autora "Corto Maltese" (moment, gdy bohater znajduje notatki przewodnika, a tam rzeczywistość jakby żywcem wyjęta z "Bajki weneckiej"). Świetna rzecz, bardzo intertekstualna.

Tu wszystko co najważniejsze odbywa sie na poziomie meta. Próba odnalezienia i zatracenia się w przygodzie, szukanie czegoś, co bezpowrotnie odeszło, dążenie do przeżycia, które ciągle jest gdzieś daleko i oddala się za każdym razem, gdy pozornie sie do niej zbliżamy. To komentarz do kina czy w ogóle popkultury lat 70-tych, ale też świetne nawiązanie do komikstowego mistrza...

To taka pozycja dla tych, ktorzy tesknia za nadaniem swojemu zyciu sensu w stylu "rzuć wszystko i rusz w podróż dookoła świata". Wydawałoby się, że tne komiks obfituje w aluzje do współczesności w której powstawał, ale wiele poruszanych wątków można na nowo odczytywać i teraz.

Poza tym, to jednak przede wszystkim dobra historia z ciekawą pelna zwrotow akcji fabula .

To taka pozycja dla tych, ktorzy tesknia za nadaniem swojemu zyciu sensu w stylu "rzuć wszystko i rusz w podróż dookoła świata". Wydawałoby się, że tne komiks obfituje w aluzje do współczesności w której powstawał, ale wiele poruszanych wątków można na nowo odczytywać i teraz.

Poza tym, to jednak przede wszystkim dobra historia z ciekawą pelna zwrotow akcji fabula .

W Czytelni Komiksów dzieło Manary znajduje się w kategorii "Komiks erotyczny". Ktoś chyba jednak nie zaglądał do środka, bądź też zasugerował się okładką, bowiem roznegliżowana pani na niej, to chyba szczyt erotyzmu jaki jest udziałem tego tytułu.
"HP i Giuseppe Bergman" to komiks dekonstruujący pewne schematy fabularne charakterystyczne dla komiksu przygodowego, a także będący refleksją na temat możliwości samego komiksu. Główny bohater rusza na poszukiwanie Przygody, którą bardzo trudno mu odnaleźć. Wpadka goni wpadnę, a w tym wszystkim towarzyszymy mu my czytelnicy/widzowie, z których obecności Giuseppe doskonale zdaje sobie sprawę.
Manara burzy "czwartą ścianę" i nieustannie bawi się konwencją z jednej strony badając granice medium, z drugiej grając na nosie wszystkim tym, którzy uznawali komiks za sztukę płytką. Autor z jednej strony przyznaje im racje, rysując bardzo prostą i schematyczną fabułę, z drugiej strony ciągły autotematyzm nie pozwala myśleć o tym komiksie w kategoriach dzieła "płytkiego". Warte uwagi.

W Czytelni Komiksów dzieło Manary znajduje się w kategorii "Komiks erotyczny". Ktoś chyba jednak nie zaglądał do środka, bądź też zasugerował się okładką, bowiem roznegliżowana pani na niej, to chyba szczyt erotyzmu jaki jest udziałem tego tytułu.
"HP i Giuseppe Bergman" to komiks dekonstruujący pewne schematy fabularne charakterystyczne dla komiksu przygodowego, a także...

Śmiała i oryginalna zabawa metakomiksowa. Wyczuwam tu pewną satyrę na ówcześnie panujące historie komiksowe i sam status komiksu w kulturze. Mamy więc tu komiks o robieniu komiksu, a raczej jego nieudolna próba, zakończona mimo wszystko zaskakującym finałem poprzedzonym surrealistyczną końcówką. Erotyzm - główne skojarzenie z Manarą - jest tu tylko świadomie zaaplikowanym wybiegiem mającym ratować planowo sypiącą się akcję (która jest cyniczną grą z konwencją) serwowanym w bardzo oszczędnej formie, daleko od najłagodniejszej pornografii. Czuć, że występujący tu erotyzm ma w pewnym stopniu tylko delikatnie pobudzić wyobraźnie czytelnika. Doceniona zostaje też szczególna uwaga czytelnika, nagradzana subtelnymi aluzjami i przyjemnym zdziwieniem. Manara na swój sposób walczy z konwencjonalnym traktowaniem sztuki komiksowej i brakiem zasłużonej akceptacji w dziedzinie sztuk pięknych.

Śmiała i oryginalna zabawa metakomiksowa. Wyczuwam tu pewną satyrę na ówcześnie panujące historie komiksowe i sam status komiksu w kulturze. Mamy więc tu komiks o robieniu komiksu, a raczej jego nieudolna próba, zakończona mimo wszystko zaskakującym finałem poprzedzonym surrealistyczną końcówką. Erotyzm - główne skojarzenie z Manarą - jest tu tylko świadomie zaaplikowanym...