"Gdybyś mnie kochała" nie stanie się moją ulubioną powieścią Grażyny Jeromin-Gałuszki, ale czytałam ją jak zwykle z przyjemnością. Styl autorki wydaje mi się trochę zbyt sentymentalny, jak na mój gust, a mimo to zawsze jakoś wchodzę w ten rytm i trudno mi się oderwać od lektury dopóki nie skończę.
Akcja książek Jeromin-Gałuszki dzieje się zwykle w trochę baśniowym, trochę serialowym, trochę sielankowym świecie, gdzie dobrzy ludzie ciężko pracują i proste czynności przynosi im szczęście. "Gdybyś mnie kochała" również toczy się w tak sielankowym, wiejskim świecie nad rzeką, gdzie - mimo zła świata - toczy się bez przeszkód życie dwóch nieco skomplikowanych rodzin: babci Bromskiej z dwoma wnukami i Borowca z trzema niemal czarodziejskimi córkami. Dalej jest to historia o miłości, chciwości, zwycięstwach zła itp. Niby nic nowego, niby banalnie, a jednak udaje się autorce uciekać od stereotypów i klisz.
Wolę inne książki Grażyny Jeromin-Gałuszki, tej zabrakło nieco magii, która porwała mnie np. w "Kobietach z Czerwonych Bagien". Mimo to, dobra książka. Odjęłam jedną gwiazdkę za irytujący, niezrozumiały dla mnie tytuł.

"Gdybyś mnie kochała" nie stanie się moją ulubioną powieścią Grażyny Jeromin-Gałuszki, ale czytałam ją jak zwykle z przyjemnością. Styl autorki wydaje mi się trochę zbyt sentymentalny, jak na mój gust, a mimo to zawsze jakoś wchodzę w ten rytm i trudno mi się oderwać od lektury dopóki nie skończę.
Akcja książek Jeromin-Gałuszki dzieje się zwykle w trochę baśniowym, trochę...