Jeżeli pisarz decyduje się na poruszenie tematu wyeksploatowanego w literaturze, w swojej prozie powinien starać się o oryginalność lub co najmniej o podanie znanych motywów w atrakcyjnym opakowaniu, aby czytelnik poczuł nutę świeżości, obcował z nim z przyjemnością i żeby po skończeniu książki pamięć o niej nie była zbyt krótkotrwała. Natomiast "Grabarz" nie dość, że liczy tylko 102 strony okrojonej fabuły, nie jest niczym innowacyjnym i wywiera mierne wrażenie.

Krzysztof Haczyński w debiutanckim thrillerze bohaterami uczynił wampiry - prawdziwych, groźnych krwiopijców, bestialskich "wysysaczy", makabryczne postacie na usługach Grabarza. "To ksiądz, który zabłądził, sprzedał duszę diabłu. Zakosztował krwi i stał się potężnym wampirem". Grabarz to arcymistrz, najsilniejszy przedstawiciel wampirów, "przesiąknięty złem do szpiku kości", który pragnie zdobyć artefakt zwiększający jego moc. Jego świtę muszą pokonać łowcy, przybyli do klasztoru, aby ludzie nie drżeli przed nadprzyrodzonymi istotami nie tylko nocą.

Ubolewam nad tym, że "Grabarz" mi się nie spodobał, ponieważ ta powieść, utrzymana w wyjątkowo ciemnej i gęstej atmosferze mroku i niebezpieczeństwa, mogłaby zostać spokojnie rozwinięta, a tak wydawała mi się migawkowa, pisana naprędce, o schematycznej konstrukcji. Do przeczytania w chwilę i zapomnienia po chwili przez tendencję do błyskawicznego brnięcia do przodu nierównym stylem, używanie ogólników, przez co "Grabarz" jawił mi się jako niedopracowany pomysł. Nie przebijający standardów i nie broniący się nowatorstwem.

W krótką historię pisarz zaangażował postacie z trzech kręgów, oczywiście podzielone między siły dobra i zła, antagonistów i protagonistów, lecz czasami wyrażały się one pretensjonalnie, a i prędkość prowadzenia fabuły nie pozwoliła na dogłębne ich przedstawienie, na poświęcenie więcej niż chwili przyzwoitej uwagi. To jak oddanie jakiegokolwiek zamówionego produktu bez ostatecznego wykończenia, dopieszczenia pewnych mankamentów i liczenie na to, że trafi on do niewymagającej i pobłażliwej osoby. Wybranie krótkiej formy wymaga umiejętności skondensowania swojej koncepcji w taki sposób, aby mimo lapidarności prezentowała ona godnie cały zamysł i przekazywała jak najwięcej w ograniczonej ilości słów, wykraczając poza konwenanse w przypadku często używanej myśli przewodniej. Natomiast "Grabarz" nie wyszedł poza wytarte już ramy.

Jeżeli pisarz decyduje się na poruszenie tematu wyeksploatowanego w literaturze, w swojej prozie powinien starać się o oryginalność lub co najmniej o podanie znanych motywów w atrakcyjnym opakowaniu, aby czytelnik poczuł nutę świeżości, obcował z nim z przyjemnością i żeby po skończeniu książki pamięć o niej nie była zbyt krótkotrwała. Natomiast "Grabarz" nie dość, że...