„Gorefikacje” Antologia
„Czy sądziliście, że polski horror nie może być naprawdę mocny?” To zdanie obiecało mi wiele. I zawiodłam się potwornie… Zwłaszcza, że we wstępie redaktor zapewnia, że nie ma tu opowiadań „zapychaczy” i że wszystko to zryje nam baniak doszczętnie. Może mój jest już po prostu zryty do tego stopnia, że flaki i nekrofilia mnie nie ruszają, a może to po prostu słaba antologia. Z szesnastu opowiadań pięć zapadło mi w pamięć. Nawet nie ze względu na poziom gore tam prezentowany, a raczej przez ciekawy pomysł na opowiadanie. Autorzy, to redaktorzy popularnych stron dotyczących horroru, ich opowiadania ukazywały się w fantastyce i innych antologiach. A mimo to, często miałam wrażenie, że czytam wypociny nastolatków zafascynowanych Martwicą Mózgu albo Nekromantikiem.
Mam jednak świadomość tego, że lubuję się w tego typu gatunkach, więc mało, co może mnie ruszyć, ale dla zwykłych czytelników taka antologia może być szaloną jazdą przez chore fantazje sadystów i nekrofili. Czyta się to lekko, szybko i przyjemnie. Niektóre opowiadania wywołują uśmiech na twarzy, inne niedowierzanie, a jeszcze inne zniesmaczenie. Jedno zachwyciło mnie szczególnie genialną historią i fabułą. Jest to „Drżenie” Marcina Rojka. Bardzo miło czytało się też „Wyrzygać Duszę” Łukasza Radeckiego. Fanom death metalu na pewno to opowiadanie przypadnie do gustu. Natomiast „Pornopolis” Rafała Kulety męczyłam okrutnie długo jak na jedno małe opowiadanie. Było napisane okrutnie zawiłym i niezrozumianym językiem, jakbyśmy cały czas byli na ostrym haju. Generalnie rzecz biorąc, jak lubicie gore, to zapraszam, bo jest to miła pozycja do odmóżdżenia.

„Gorefikacje” Antologia
„Czy sądziliście, że polski horror nie może być naprawdę mocny?” To zdanie obiecało mi wiele. I zawiodłam się potwornie… Zwłaszcza, że we wstępie redaktor zapewnia, że nie ma tu opowiadań „zapychaczy” i że wszystko to zryje nam baniak doszczętnie. Może mój jest już po prostu zryty do tego stopnia, że flaki i nekrofilia mnie nie ruszają, a może to po...