Max od dzieciństwa wychowywany był w atmosferze chrześcijańskiej bliskości Boga i w dorosłym życiu codziennością jest dla niego czytanie Biblii czy swobodne mówienie o wierze. Nie spodziewał się jednak jaka próba dla ufności wobec Bożych planów go czeka i jak wiele przyjdzie mu wycierpieć. Wracając wraz z żoną Sue i synem z udanego pobytu u znajomych, ulega wypadkowi samochodowemu, który powoduje poważny uraz rdzenia kręgowego. Niemal całkowity paraliż zmieni życie Maxa, a walka o każdy nawet najmniejszy ruch palca będzie próbą trudną, nie tylko pod względem fizycznym, ale i psychicznym.

Autentyczna historia, którą postanowił podzielić się Max Sinclair, to zapis walki z własnymi słabościami i poczuciem, że nie mając kontroli nad własnym ciałem, nie ma się też kontroli nad własnym życiem. Okazuje się jednak, że nawet w chwilach zwątpienia nie można zapominać, że w tym wszystkim kryje się jakiś sens, którego być może w danej chwili jeszcze nie pojmujemy. A wiara i nadzieja mogą być podporą, szczególnie wtedy, gdy jesteśmy o krok od załamania.

Max to twardy facet, który mimo chwilowych słabości tak naprawdę wydawał mi się mieć w sobie siłę zdolną przezwyciężyć wszystko. Nie oznacza to, że nie zdarzały mu się gorsze dni, gdy towarzyszył mu smutek i litowanie się nad własnym losem, ale wystarczyła chwila, by te ciemne chmury rozpierzchły się pod działaniem bożej opatrzności, w różnych jej przejawach. Jak bardzo patetycznie by to nie brzmiało tym, co miało dla autora największe znaczenie była jego wiara. A ta nie raz i nie dwa mnie zadziwiała – szczególnie gdy tuż po wypadku, stojąc na krawędzi życia i śmierci Max potrafił widzieć w swojej sytuacji jasny punkt.

W przypadku takich historii, gdy Bóg odgrywa rolę niemal pierwszoplanową, zawsze obawiam się pewnego rodzaju sztuczności wypowiadanych zapewnień i deklaracji. Czytając „W pół drogi do nieba” miałam jednak wrażenie, że Max Sinclair szczerze dzieli się wspomnieniami o tym, co go spotkało i jaką rolę odegrała w tym czasie wiara. Na pewno nie jest to pełen zapis przeżyć i emocji, które mu towarzyszyły i chwilami rzeczywiście trudno uwierzyć, że można tak bezgraniczną ufność pokładać w Bogu, ale przecież i Max jest tylko człowiekiem, a to sprawia, że i on miewa nie tyle chwile zwątpienia (bo tych w jego słowach trudno się doszukać), ale raczej trudności pełnego zrozumienia dlaczego jego życie przybiera taki, a nie inny kształt.

„W pół drogi do nieba” zrobiła na mnie większe wrażenie niż myślałam, chociaż nie obyło się bez drobnych potknięć w postaci literówki czy błędu, ale starałam się o nich szybko zapomnieć (wiem, średnio mi się udało skoro piszę o tym w recenzji). Poza tym trochę doskwierały mi swego rodzaju przeskoki w całej opowieści, to znaczy chwile, w których miałam wrażenie, że zbyt szybko przechodzimy przez kolejne etapy całej historii Maxa. To pewnie kwestia tego, że wspomnienia autora spisywane były po jakimś czasie, a nie na bieżąco i trudno oczekiwać, że będą zapisem pełnym i drobiazgowym. Koniec końców była to lektura pouczająca i pokazująca jak w czasie największych trudności pomóc potrafi pokładanie ufności w Bogu. To dzięki niemu, zdaniem Maxa, udało mu się przetrwać i nie tracić nadziei na lepsze jutro.

http://k-recenzjeksiazek.blogspot.com/2014/06/max-sinclair-w-po-drogi-do-nieba.html

Max od dzieciństwa wychowywany był w atmosferze chrześcijańskiej bliskości Boga i w dorosłym życiu codziennością jest dla niego czytanie Biblii czy swobodne mówienie o wierze. Nie spodziewał się jednak jaka próba dla ufności wobec Bożych planów go czeka i jak wiele przyjdzie mu wycierpieć. Wracając wraz z żoną Sue i synem z udanego pobytu u znajomych, ulega wypadkowi...