Przez kolejne strony powieści dostawałam od autora puzzle. Nie były mi one dawane rozrzutnie czy chaotycznie, ale każdy ofiarowany z pieczołowitością i celowością. Miałam go obejrzeć bardzo dokładnie, podziwiając jego strukturę i barwy, przejmując się do głębi właśnie tym fragmentem, który został mi dany na tych stronach. Tak jak bywa to z puzzlami początkowo elementy nie chciały do siebie pasować. Skupiając się na intensywności kolorów i finezji jednego, traciłam czasem z oczu całość. Ale każda strona uzupełniała obraz i ubogacała całość.

Brzegi puzzlowej mozaiki przerywają jakąś historię, która mogłaby się jeszcze toczyć za tą linią brutalnego końca układanki. Autor pozwala nam poznać i przywiązać się do wielu postaci, których dalsze losy nikną za krawędziami obrazu. Buntujemy się przeciw losowi Roszi, gardzimy Idrisem, podziwiamy Thalię, ubolewamy, choć z różnych powodów, nad życiem dwóch afgańskich chłopców Gholama i Adela.

"Góry odpowiedziały echem". I we mnie rozum i serce odpowiedziały echem na wiele słów, które wybrzmiały w głowie i wnętrzu. I niech tam zostaną i wciąż wracają ze swym bogactwem znaczeń.

Przez kolejne strony powieści dostawałam od autora puzzle. Nie były mi one dawane rozrzutnie czy chaotycznie, ale każdy ofiarowany z pieczołowitością i celowością. Miałam go obejrzeć bardzo dokładnie, podziwiając jego strukturę i barwy, przejmując się do głębi właśnie tym fragmentem, który został mi dany na tych stronach. Tak jak bywa to z puzzlami początkowo elementy nie...