Debiutancka powieść francuskiego reżysera teatralnego Michela Rostaina to wzruszające studium żałoby i tęsknoty po zmarłym w wieku 21 lat na zapalenie opon mózgowych synu. To, że jest oparta na faktach dodaje autentyczności i głębi w przeżywaniu tej żałoby.
Specyficzna jest narracja prowadzona od strony zmarłego syna, który obserwuje zrozpaczonego ojca i poniekąd kibicuje mu w tym, by pogodził się z losem i nie dodawał sobie bólu, wspiera go i stara się umniejszyć jego rozpacz.
Książka jest wzruszająca, choć chyba żadne słowa nie są w stanie oddać bólu po stracie dziecka. Opowiada o miłości ojca i syna, o ich wspólnych rozmowach, spotkaniach oraz ostatnich chwilach życia i radzeniu sobie ze stratą. W nietuzinkowy sposób ukazane są zmagania ojca z rozpaczą po śmierci syna. To bardzo osobista powieść, niewiele stron, ale potężny ładunek uczuć i emocji. Autor ukazuje całe spektrum żałoby, wszystkie etapy radzenia sobie ojca ze śmiercią syna: rozpacz, negację wydarzeń, wyrzuty sumienia z powodu niewykorzystanych chwil, które można było spędzić razem aż do powolnej akceptacji, którą łagodzą wspomnienia.
Tragedia, jaka dotyka rodziców powoduje, że ich życie zawiesza się w próżni, dotyka ich ból, poczucie pustki i ciągle prześladuje pytanie: dlaczego?
Rodzice chyba nigdy nie pogodzą się ze śmiercią dziecka, ale muszą ją zaakceptować i nauczyć się jak żyć dalej.
Książka i uczucia w niej zawarte poraziły mnie. Pokazuje jak bezsilni jesteśmy wobec losu i jak trudny jest proces przeżywania żałoby.

Debiutancka powieść francuskiego reżysera teatralnego Michela Rostaina to wzruszające studium żałoby i tęsknoty po zmarłym w wieku 21 lat na zapalenie opon mózgowych synu. To, że jest oparta na faktach dodaje autentyczności i głębi w przeżywaniu tej żałoby.
Specyficzna jest narracja prowadzona od strony zmarłego syna, który obserwuje zrozpaczonego ojca i poniekąd kibicuje...