To siódmy tom cyklu z inspektor Delicado i podinspektorem Garzonem, w którym nasi bohaterowie tropią przestępstwa związane z wykorzystywaniem dzieci: handel żywym towarem, pornografia dziecięca, wysyłanie dzieci na ulicę. Rzeczy mroczne, rzeczy okropne. Im bardziej inspektor Delicado angażuje się w śledztwo, tym gorzej się czuje, a śledztwo wcale się do przodu nie posuwa, idzie jak krew z nosa. Czyta się to jak zwykle z ciekawością, wciągają perypetie sercowe pani inspektor i jej najbliższych współpracowników, wciągają realistyczne opisy mrocznych stron życia w Barcelonie.

I znów spotkanie z inspektor Petrą Delicado, to osoba z charakterem, najlepiej może charakteryzuje ją zwierzchnik, komisarz Coronas: „nie ma kobiety, która bardziej mnie denerwuje niż ona: jest kłótliwa, uparta, sarkastyczna, nie uznaje autorytetów, a na dodatek (…) szalenie wkurzająca.” Wszystko to święta prawda, a jednak trudno tej pani nie polubić, to prawdziwa kobieta, silna, niezależna, wiedząca czego chce, a przy tym kobieca (czasami). A jej relacja z partnerem, podinspektorem Garzonem, to już istne cacko. Oboje to silne charaktery, oboje cholerycy, pracuje im się świetnie, ale częste kłótnie są nieuniknione, znakomicie autorka opisuje ich złożone stosunki. Przykład ich dialogu: „Spojrzał na mnie z sarkazmem. - Wie pani, dlaczego lubię z panią pracować? - Nie mam zielonego pojęcia. - Bo nie będę tęsknił za służbą, kiedy już pójdę na emeryturę.”

W tym tomie, który zaczyna się tak, że mała dziewczynka kradnie pani inspektor pistolet, nasza para tropi przestępstwa przeciw dzieciom: pornografia dziecięca, zmuszanie dzieci do prostytucji i podobne rzeczy, okropny to i wstrząsający świat. Nic dziwnego, że Petra czuje się źle, zbytnio przeżywa śledztwo, które zresztą idzie opornie, w sumie ciągnie się rzecz trochę, ale tak jak ciągnie się śledztwo.

Przy okazji poznajemy problemy sercowe Petry i jej najbliższych współpracowników, ci ludzie ciągle coś robią na tym odcinku: rozstają się, zakochują, wiążą węzłem małżeńskim, ruch w interesie aż miło patrzeć. A nasza bohaterka to kobieta wyzwolona, mówi: „Nie po raz pierwszy miałam przyjaciela, z którym pozwoliłam sobie trochę pobaraszkować, ale nie zmieniało to sposobu życia, jaki wybrałam – spokój, delektowanie się samotnością i żadnej miłości”

A w tle mamy Barcelonę, ale nie tą z bedekerów, czy tras turystycznych tylko podejrzane dzielnice, nędzne bary, nieciekawe typy ludzkie. To też ciekawy obraz.

Nie jest to tak dobre jak 'Śmiertelny talk show' tej samej autorki, za dużo tu dłużyzn, ale i tak dostaliśmy b.dobry kryminał. Alicia Gimenez-Bartlett z pewnością zasługuje na większe uznanie.

To siódmy tom cyklu z inspektor Delicado i podinspektorem Garzonem, w którym nasi bohaterowie tropią przestępstwa związane z wykorzystywaniem dzieci: handel żywym towarem, pornografia dziecięca, wysyłanie dzieci na ulicę. Rzeczy mroczne, rzeczy okropne. Im bardziej inspektor Delicado angażuje się w śledztwo, tym gorzej się czuje, a śledztwo wcale się do przodu nie posuwa,...