Czytałam kiedyś książkę, która miała okropną okładkę i okropny tytuł. Ale była bardzo dobra. Ta książka ma okropną okładkę i okropny tytuł. I sama w sobie również jest okropna.
Kiedy zabierałam się za czytanie "Anny..." nie oczekiwałam, że zatrzęsie moim światem, otworzy mi oczy na to, co jest ważne czy zapadnie głęboko w pamięci. Oczekiwałam, że będzie to lekka i przyjemna lektura, przy której można się odprężyć. Niestety, nie odprężyłam się. Z każdą następną stroną byłam wręcz wściekła, że tylko marnuję czas.
Anna jest jedną z najgorzej wykreowanych bohaterek, z jakimi się spotkałam. Jest okropnie jednowymiarowa, żeby nie powiedzieć wręcz pusta. Jej jedynym zajęciem jest użalanie się nad sobą, jaka to jest nieszczęśliwa, bo została wysłana do szkoły w Paryżu i zachwycanie się poznanym tam St. Clairem.
Przez cały czas nie dzieje się nic ciekawego. Główny wątek miłosny jest tak nudny i ociekający lukrem, że można by spokojnie go wyciąć i książka wcale by nie ucierpiała. Fabuła jest tak schematyczna, banalna i przewidywalna, że nie wiedziałam, czy mam się śmiać czy płakać. W ogóle wstyd mi, że przeczytałam tę książkę. Absolutnie nie polecam.

Czytałam kiedyś książkę, która miała okropną okładkę i okropny tytuł. Ale była bardzo dobra. Ta książka ma okropną okładkę i okropny tytuł. I sama w sobie również jest okropna.
Kiedy zabierałam się za czytanie "Anny..." nie oczekiwałam, że zatrzęsie moim światem, otworzy mi oczy na to, co jest ważne czy zapadnie głęboko w pamięci. Oczekiwałam, że będzie to lekka i przyjemna...