Moja recenzja będzie znacznie odbiegać od większości tu zamieszczonych.

Nie miałam wcześniej styczności z książkami Małgorzaty Wardy, sięgnęłam po "Jak oddech" zachęcona pozytywnymi recenzjami - i... tylko one sprawiły, że doczytałam do końca. Gdyby nie tak liczne wysokie opinie innych czytelników, bez wątpienia porzuciłabym czytanie na długo przed końcem.

Przede wszystkim nie podobał mi się styl. Zaznaczam, że to nie jest źle napisana książka, tylko zupełnie nie w moim guście, po prostu nie odpowiada mi ten sposób pisania – liryczny, poetycki, nieco chaotyczny (oczywiście wiem, że był to chaos zamierzony, ale jak napisałam wyżej: mnie to nie odpowiada), częste używanie drugiej osoby liczby pojedynczej.

Poza tym – nie zapałałam szczególną sympatią do bohaterów, a zwłaszcza do głównej bohaterki, Jasmin. W jakiś niewytłumaczalny sposób działała mi na nerwy od pierwszej chwili, nie potrafiłam też utożsamić się z jej emocjami czy działaniami. Również miłość jej i Staszka zupełnie nie przemówiła do mnie – mam na myśli, że w literaturze często napotykamy pary, które lubimy, którym kibicujemy z całych sił, których miłość nas zachwyca. A tu – nie...

Książka mnie nie wciągnęła i przez większą część wcale nie byłam ciekawa, co będzie dalej. Dopiero bliżej końca zaczęły się pojawiać interesujące momenty, a ostatnie kilkanaście stron czytałam ze szczerym zainteresowaniem. Raczej nie sięgnę po kolejne książki autorki, zniechęcił mnie zwłaszcza styl.

PS. Najbardziej podobał mi się wątek zaginionej Kamili.

Moja recenzja będzie znacznie odbiegać od większości tu zamieszczonych.

Nie miałam wcześniej styczności z książkami Małgorzaty Wardy, sięgnęłam po "Jak oddech" zachęcona pozytywnymi recenzjami - i... tylko one sprawiły, że doczytałam do końca. Gdyby nie tak liczne wysokie opinie innych czytelników, bez wątpienia porzuciłabym czytanie na długo przed końcem.

Przede...