Czasem miewam tak, że widząc pierwszy raz w życiu człowieka wiem, że nie będę potrafił go zaakceptować ani polubić. Nie wiem co sprawia, że tak się dzieje, czy jest to jakaś negatywna aura? Nie mam pojęcia.
Z Ghostmanem miałem dokładnie tak samo tyle, że Ghostman to bohater powieści. Kiedy tylko otworzyłem pierwsze strony książki i zacząłem zagłębiać się w fabułę wiedziałem, że nie polubię tej postaci i nie będziemy się ze sobą dobrze bawić. Tym bardziej, że nie toleruję ludzi, którzy uważają siebie za najlepszych, najskuteczniejszych na świecie i ciągle się tym chwalą. Jednak kiedy nadchodzi czas konfrontacji, okazuje się, że wcale nie jest tak kolorowo.
Nie lubię też, kiedy autor gubi się w swej fabule i uznając chyba czytelnika za głupca próbuje nakarmić spragnioną dobrej zabawy duszę bzdurami. Oto przykład:
Podczas napadu na bank Ghostman opowiada, że wraz ze wspólnikami wzięli trzynastu zakładników. On odpowiedzialny jest za ich przeszukanie. Wspomina, że przeszukanie każdej osoby zajmuje mu niecałe 30 sekund i kiedy wszyscy leżą już na podłodze sprawdzeni mówi, że napada trwa już 65 sekund. Zastanawiam się zatem, czy Roger Hobs wagarował na lekcjach matematyki, czy takie szczegóły w fabule są dla niego nieważne?
Mógłbym jeszcze przytoczyć kilka bzdurek, ale nie chciałbym, aby podniósł się larum o tak szczegółowe zdradzanie fabuły. Uważny czytelnik zapewne zwróci uwagę na takie „smaczki”
Jednak gdyby pominąć takie potknięcia, książka zapewni chwile przeciętnej zabawy. Akcja jest dość dynamiczna, a powieść czyta się szybko, co w moim przypadku pozytywnie wpłynęło na jej odbiór.
Nie uznam zatem Ghostmana za thriller rewelacyjny czy nawet bardzo, tym bardziej dziwi mnie zachwyt większości czytelników. Jednak, jak wspominałem pewnie już kilka razy, z gustami się nie dyskutuje. Każdemu podobać się może zupełnie co innego.
Ghostman to osoba, której wyuczoną umiejętnością jest jak najszybsze znikanie i zacieranie po sobie wszelkich śladów. Zatem chciałbym, aby Jack, czy tam John, jak go zwał tak zwał, zniknął i obym szybko o nim zapomniał. I pewnie tak będzie, bo ta lektura nie jest czymś, o czym długo się pamięta.
Ocena: 3,5/6

Czasem miewam tak, że widząc pierwszy raz w życiu człowieka wiem, że nie będę potrafił go zaakceptować ani polubić. Nie wiem co sprawia, że tak się dzieje, czy jest to jakaś negatywna aura? Nie mam pojęcia.
Z Ghostmanem miałem dokładnie tak samo tyle, że Ghostman to bohater powieści. Kiedy tylko otworzyłem pierwsze strony książki i zacząłem zagłębiać się w fabułę...