"Tylko nie impreza!" to pierwsza książka autorstwa Idy Pierelotkin, po którą sięgnęłam. I niestety - chyba ostatnia. Albo ja jestem już "za dojrzała" na tego rodzaju literaturę i przestałam czuć problemy nastolatek (a z tym niespecjalnie potrafiłabym się pogodzić) albo ja i sposób myślenia bohaterów przez tę Panią wykreowanych rozmijamy się totalnie.

Rzecz traktuje o trzech przyjaciółkach: nieśmiałej Irminie, przebojowej Gośce oraz impulsywnej Fretce. Dziewczęta są zwykłymi piętnastolatkami - uwielbiają dobrze się bawić, modnie ubierać i... no właśnie. Oczywiście w tym momencie musi się pojawić wątek ukochanego, który, jak to zwykle bywa na pewnym etapie nie do końca odwzajemnia uczucia zainteresowanej strony. Aby w jakiś sposób posunąć się chociaż odrobinę naprzód w kwestiach damsko-męskich nastolatki, pod nieobecność rodziców jednej z nich, postanawiają urządzić kameralną prywatkę. Wskutek pewnych zbiegów okoliczności impreza w sposób znaczący rozrasta się, a wydarzenia przybierają dość niespodziewany obrót.

W zasadzie można uznać, iż cała fabuła tejże historii spokojnie mieści się w kanonach zwykłego opowiadania. Z całą pewnością treść nie nadaje się do ekranizacji czy głębszych rozmyślań. Wszystko rozgrywa się w ciągu jednego, andrzejkowego wieczoru. Język jest niby dość łatwy i przystępny w odbiorze, jednak i w tej kwestii coś jakby nie pasuje - nie sądzę, że większość osób w wieku lat -nastu wyraża się czy też powiela tok myślenia grupy młodzieży z początku XXI wieku. Może nie czuję już tego "bluesa", może przez to ostatnie dziesięciolecie doszło do tak silnych zmian w sposobie myślenia młodych ludzi, że zwyczajnie nie jestem już na czasie - nie wiem. Z całą pewnością jestem jednak przekonana, że po książki pani Pierelotkin więcej nie sięgnę. I nawet brak możliwości poznania zakończenia właściwego nie jest w stanie mnie do tego skłonić.

"Tylko nie impreza!" to pierwsza książka autorstwa Idy Pierelotkin, po którą sięgnęłam. I niestety - chyba ostatnia. Albo ja jestem już "za dojrzała" na tego rodzaju literaturę i przestałam czuć problemy nastolatek (a z tym niespecjalnie potrafiłabym się pogodzić) albo ja i sposób myślenia bohaterów przez tę Panią wykreowanych rozmijamy się totalnie.

Rzecz traktuje o...