No nie powiem, ja się wzruszyłam. Niby zakończenie pościgu, niby zwycięstwo, niby wyślizgnięcie się śmierci z ręki Zavaca- niby porażka, ale jednak nie- niby coś poszło nie tak, ale skończyło się lepiej niż dobrze. A Andomal znów lśni w dłoniach Hala.

Jestem w stanie już zignorować tę okropną, wieśniacką Lydię. Doprawdy nie mam pojęcia, kto tę dziewczynę trawi, co dopiero lubi. I za cóż oni ją tak uwielbiają? Dobra, może porusza się cicho i umie polować. Och, no tak, i jest zabójczo piękna, jak na Mary Sue przystało. I aż dwóch najważniejszych bohaterów drużyny się w niej zakochało. B o s k o.
Ale, cholender, za co? Nie rozumiem. Jest wredna, nieprzyjazna, wręcz antypatyczna. Nie ma charakteru, nie ma za co jej pokochać. Nie ma za co jej szanować. Jest obrzydliwa. Przywaliłabym jej kapciem w twarz. Dużo razy.

Aczkolwiek całokształt, jak zwykle, niezwykle przyjemny i przejmujący. Telepotało mną, kiedy nóż w dłoni Zavaca zranił szyję Hala. Telepotało mną również wtedy, kiedy Hal wyzwał Zavaca na bitwę. Okrętami. Telepotało niemiłosiernie.

Emocjonujące, przejmujące, intrygujące. Ciekawe. Lekkie, a jednak ciążące. Proste, ale skomplikowane. Niby nic, ale jednak coś.

Nic nie przebije Wyrzutków. Nigdy. Ale trzeci tom Drużyny uważam za bardzo udany.

No nie powiem, ja się wzruszyłam. Niby zakończenie pościgu, niby zwycięstwo, niby wyślizgnięcie się śmierci z ręki Zavaca- niby porażka, ale jednak nie- niby coś poszło nie tak, ale skończyło się lepiej niż dobrze. A Andomal znów lśni w dłoniach Hala.

Jestem w stanie już zignorować tę okropną, wieśniacką Lydię. Doprawdy nie mam pojęcia, kto tę dziewczynę trawi, co...