Chyba miałam względem tej książki po prostu zbyt wysokie oczekiwania. Ale biorąc pod uwagę, że poprzednia książka pani Marriott bardzo mi się podobała i tu miałam pewnie nadzieje, które niestety okazały się złudne.

Aleksandra wydaje się nie być dobra w niczym, jest osobą, która w każdej dziedzinie wypada „tak sobie”. Żyje w otoczeniu ukochanych jej osób, ale pewnego razu miejsce ma tragedia, która rzuca mroczny cień na wszystko, co bohaterka znała i czyni jej życie wieczną walką o przetrwanie i o pozostanie sobą.

Ogólnie podobał mi się zamysł historii, ale wiedząc, jak autorka potrafi operować faktami i wydarzeniami, liczyłam na wiele więcej. Fabuła była po prostu nudna; przez większość czasu Aleksandra była sama i rozmawiała sobie w myślach. Za dużo retrospekcji i przewidywań, które nie pozwalały się rozwinąć właściwej akcji. Tygodnie mijały w zdaniach, miesiące na przestrzeni kilku stron, podczas których nic się nie działo; a nawet jak coś się działo to dostaliśmy o tym skrawek informacji, wciśnięty w jedno zdanie. Same ogólniki, które mnie irytowały, a skupianie się na niczym ważnym. Dobrym zagraniem było wprowadzenie magii- nadała trochę takiego unikatowego klimatu, a bez tego byłoby naprawdę kiepsko.

Mimo, że bardzo starałam się nie porównywać tej książki do „Cieni na Księżycu”, to czasem skojarzenia aż się same nasuwały. Wspomniane już wcześniej miganie tygodni na niczym ważnym; rzucanie bohaterki z deszczu pod rynnę, które tutaj średnio wypadło, bo każda sytuacja rozwijała się błaho, nijak... wręcz naiwnie. I znów mamy motyw okropnego rodzica... jak w poprzedniej powieści byłam stanie poprzeć stanowisko bohaterki, tak tutaj jej uczucia mnie irytowały; przepraszam bardzo, ale brak smutku na wieść śmierci rodzica mnie aż zniesmacza.

Bohaterowie mnie też nie zachwycili. Aleksandra była trochę przezroczysta, czytałam o niej bez emocji, żadnego przywiązania; pod koniec się trochę rozwinęła, ale bez jakiegoś „wow”. Gabriel chyba miał być postacią stworzoną do polubienia, ale było go tak mało, że sama nie wiem, co o nim myślę; był jednak za bardzo wyidealizowany, nie lubię postaci bez wad. Czarny charakter, Zella, przysparzała mnie o wredny chichot, a wszyscy bracia bohaterki byli tacy sami, nie rozróżniłam ich za kija.

Tak więc, „Królestwo Łabędzi” nie było książką, którą bym poleciła, aczkolwiek zniechęcać nikogo nie chcę. Jestem wręcz pewna, że ta prosta i na jakiś sposób piękna historia Aleksandry zachwyci niejednego; mnie jednak nie oczarowała.

Chyba miałam względem tej książki po prostu zbyt wysokie oczekiwania. Ale biorąc pod uwagę, że poprzednia książka pani Marriott bardzo mi się podobała i tu miałam pewnie nadzieje, które niestety okazały się złudne.

Aleksandra wydaje się nie być dobra w niczym, jest osobą, która w każdej dziedzinie wypada „tak sobie”. Żyje w otoczeniu ukochanych jej osób, ale pewnego razu...