Ka Hancock jest pielęgniarką i psychologiem, powieść „Tańcząc na rozbitym szkle” napisała, inspirując się historiami swoich pacjentów. Książka stanowi jej debiut literacki, nie wiedziałam czego mogę się po niej spodziewać, lecz postanowiłam zaryzykować. Są książki, które niczym nie są w stanie przyciągnąć mnie do siebie, ani okładką, ani tytułem, czuję że mnie nie zainteresują. Obok innych nie potrafię przejść obojętnie, przyciągają niczym magnes. Mam wrażenie, że wręcz krzyczą iż są stworzone dla mnie. Dokładnie takie odczucia miałam, stawiając na swojej półce powieść pani Hancock.

Lucy jest obciążona chorobą genetyczną. Znajduje się w grupie osób, którym udało się pokonać raka, lecz są na niego narażone, musi zatem raz w roku poddawać się badaniom pod kątem nawrotów choroby. Kiedy poznaje Mickeya, zakochuje się bez pamięci i chce spędzić z nim resztę życia. Okazuje się jednak, że on również cierpi na przypadłość genetyczną – afektywną chorobę dwubiegunową. To odmiana depresji, polegająca na szybkim przechodzeniu ze stanu radości i euforii do depresji i psychozy. Przyjmuje leki na utrzymanie zrównoważonego nastroju, a kiedy sam sobie je dozuje, bywa bardzo pobudzony i miewa olbrzymie pokłady energii. Przestaje wtedy racjonalnie myśleć, nie je, nie śpi i nie poznaje żony. Lucy i Mickey zdają sobie sprawę, że ich związek nie będzie należał do łatwych, jednak chcą być razem i tylko to się dla nich liczy. Przysięgają sobie miłość mimo swoich ułomności, spisując postanowienia, którymi obwarowują swoje małżeństwo. Jednym z nich jest brak dzieci, z obawy że odziedziczą ich choroby.

Kobieta poddaje się zabiegowi podwiązania jajowodów, jednak zachodzi w ciążę. Wszystko dobrze się zapowiada, lecz niespodzianie jej choroba powraca, nowotwór atakuje ze wzmożoną siłą. Lekarze zalecają aborcję, na którą kobieta się nie zgadza. Uważa, że cudem zaszła w ciążę i postanawia temu zaufać. Jak potoczą się dalsze losy Lucy i Mickeya?

Przeczucie mnie nie zawiodło, książka okazała się zdecydowanie jedną z najlepszych, jakie miałam ostatnio okazję przeczytać. Autorka znakomicie opisuje emocje bohaterów, każdy rozdział, każda strona jest nimi przesiąknięta do granic możliwości. Ogrom tych przeżyć wrzał we mnie i kipiał do tego stopnia, że momentami musiałam przerywać czytanie, bo łzy płynęły mi po policzkach i powodowały rozmazywanie liter. Jeszcze żadna historia mnie tak nie poruszyła. Mam na swoim koncie sporą ilość książek o ludzkich dramatach, po taką tematykę sięgam najchętniej. Wiele z nich mnie wzruszyło, jednak ani jedna do tego stopnia, by wywołać łzy, takich emocji doznałam dopiero zagłębiając się w życie Lucy. To co ją spotkało jest fikcją literacką, lecz napisaną w tak przejmujący sposób, że sprawia wrażenie prawdziwej.

To wstrząsająca opowieść o niełatwej miłości ludzi dotkniętych przez życie, pokonywaniu przeciwności losu i trudnych decyzjach, które potrafią zmienić całe życie. Książka jest obszerną pozycją, lecz kompletnie się tego nie czuje. Od samego początku wciąga, trzyma w napięciu i nie pozwala oderwać się ani na chwilę aż do końca. Okładka dobrana jest znakomicie - mała rączka dziecka trzyma dużą silną rękę, dającą poczucie bezpieczeństwa, co stanowi odzwierciedlenie ogromnej miłości ojca do córki. Tytuł natomiast symbolizuje związek trudny bo wymagający poświęceń. Może go wytrzymać tylko ktoś, kto nie przestaje tańczyć, nawet z krwawiącymi stopami.. Polecam tę historię wszystkim miłośniczkom powieści przepełnionych emocjami i chwytających za serce. Gwarantuję, że czas który jej poświęcicie nie będzie stracony.

Ka Hancock jest pielęgniarką i psychologiem, powieść „Tańcząc na rozbitym szkle” napisała, inspirując się historiami swoich pacjentów. Książka stanowi jej debiut literacki, nie wiedziałam czego mogę się po niej spodziewać, lecz postanowiłam zaryzykować. Są książki, które niczym nie są w stanie przyciągnąć mnie do siebie, ani okładką, ani tytułem, czuję że mnie nie...