Książki Danielle Steel wypożyczam mamie, ale czasem skuszę się żeby przeczytać. Przez pierwsze 60 kartek autentycznie chciałam przeniknąć na karty książki i zdzielić w łeb tę nienormalną, bezwzględną kobietę - "matkę" małej Gabrielli. Słowo ujęłam w cudzysłów, ponieważ tego potwora nie sposób nazwać matką. Irytowała mnie okropnie bierność jej własnego ojca, bierność gosposi i to, że nawet kobieta na przyjęciu nie drążyła dalej tematu dziecka. Potem ogólną falę złości powiększył jeszcze Steve, któremu na początku główna bohaterka ślepo wierzyła we wszystko. Scena, gdzie Gabriella ponownie zajmuje się przeglądaniem obciążających Steve'a dowodów, wydała mi się jak rodem z kiepskich filmów. Nie wspominam już nawet o Joe'm, skądinąd księdzu, który okazał się słabym człowiekiem. Przyznam, że naprawdę miałam dość tych wszystkich scen gdzie wiecznie atakowano Gabriellę. Na szczęście moje stargane nerwy zostały nagrodzone pod koniec książki.
Brawa dla autorki za przesłanie o ogólnej znieczulicy i przyzwalaniu na krzywdę. Zwłaszcza jeśli krzywdzone są bezbronne dzieci. To chyba pierwsza książka tej autorki, która jest jakby inna na tle pozostałych i potrafi wycisnąć łzy.

Książki Danielle Steel wypożyczam mamie, ale czasem skuszę się żeby przeczytać. Przez pierwsze 60 kartek autentycznie chciałam przeniknąć na karty książki i zdzielić w łeb tę nienormalną, bezwzględną kobietę - "matkę" małej Gabrielli. Słowo ujęłam w cudzysłów, ponieważ tego potwora nie sposób nazwać matką. Irytowała mnie okropnie bierność jej własnego ojca, bierność gosposi...