Dzisiaj rano z wielkim smutkiem przeczytałam ostatnią stronę III tomu Mechanicznej księżniczki. Było mi przede wszystkim przykro, że kolejna seria Cassandry Clare dobiegła końca, wywołując u mnie naprawdę mieszane uczucia. Niczym z wypowiedzi Tessy: "Czuje tylko, że w twoim sercu jest mętlik smutku, rozpaczy, ulgi, szczęścia i zakłopotania [...]" przeżywałam wydarzenia z ostatniej części z podobnym nagromadzeniem emocji. Dawno tak nie wczułam się w los bohaterów - ból Willa, Tessy i Jema udzielił mi się w wielu sytuacjach. Na szczęście było też wiele takich, które zapamiętam z uśmiechem na ustach - słynny Lightworm, śpiewy kucharki, improwizowana piosenka Willa o demonicznej ospie, Magnus budzący Willa i Tesse, pożegnanie bez słów, zachowanie Churcha i Balios ratujący przed automatem. Wątek więzi między Willem i Jamesem też zasługuje na uznanie, a ich ostatnią rozmowę zapamiętam na bardzo długo. I nawet jeśli historia nie była aż tak dynamiczna i nieprzewidywalna a niektóre dialogi ociekały pompatycznością i ckliwością (co zaczęłam sobie tłumaczyć charakterem Nocnych Łowców) to serie jak najbardziej polecam. Bardzo się cieszę, że to jeszcze nie jest koniec historii o Nocnych Łowcach.

Dzisiaj rano z wielkim smutkiem przeczytałam ostatnią stronę III tomu Mechanicznej księżniczki. Było mi przede wszystkim przykro, że kolejna seria Cassandry Clare dobiegła końca, wywołując u mnie naprawdę mieszane uczucia. Niczym z wypowiedzi Tessy: "Czuje tylko, że w twoim sercu jest mętlik smutku, rozpaczy, ulgi, szczęścia i zakłopotania [...]" przeżywałam wydarzenia z...