Temat Sherlocka Holmesa jest ostatnio mocno eksploatowany: były filmy, był serial, więc nie mogło zabraknąć nowych wydań starych opowiadań (przekład z 2013). Tym razem jednak całość wypada słabiej niż można tego oczekiwać, gdyż rozczarowują te elementy, które do tej pory stanowiły o jakości i atrakcyjności dziejów tego najsłynniejszego bodajże detektywa w historii. Owszem, nadal w książce można znaleźć to, co się zawsze podobało: klimat XIX-wiecznej Anglii, wieczorne zadumy przy kominku próbujące powiązać ze sobą poszczególne nici intryg oraz odrobinę brytyjskiego humoru. To, co razi to pewna wtórność w opowiadaniach i – co może nie jest błędem, ale stało się dziwnie widoczne we „Wspomnieniach...” - czarno-biała konstrukcja postaci, czyli od początku jest nam wiadome kto stoi po której stronie.
Sytuację mogłaby uratować dobrze przemyślana fabuła, ciekawie zbudowane wątki i możliwość podążania za tokiem rozumowania Holmesa, lecz niestety tutaj nam tego oszczędzono. Kolejne śledztwa wypadają bardzo nienaturalnie; są pełne przebłysków geniuszu i tworzonych nieprawdopodobnych wręcz ciągów przyczynowo-skutkowych, za którymi czytelnik nie jest w stanie nadążyć. Akcja jest dosyć szybka – to może i plus, ale z racji objętości każdego z opowiadań, dobiega ona końca na dobrą sprawę w chwili kiedy zaczynamy się w nią wciągać. Zdecydowana większość opowiadań przebiega według schematu: zbrodnia – zbieranie śladów i dowodów (do których mamy mocno ograniczony wgląd) – wyjaśnienie zagadki. Upraszcza to przedstawione historie i sprawia, że z lektury książki niewiele zostaje. Przypomina to amerykańskie filmy kryminalne, gdzie poza głównym bohaterem nikt (ani jego towarzysze ani fajtłapowaci stróże prawa ani tym bardziej widz) tak naprawdę nie wie co się dzieje, nie posiada pełnego zestawu danych i przez to nie może uczestniczyć w rozrywce zmierzającej do rozwiązania fabuły.
Na uwagę zasługują moim zdaniem jedynie opowiadania „Gloria Scott” o zaginionym statku (niosące nieco atmosferę marynistycznych przygód opisywanych chętnie w tamtym czasie – przypomina się Joseph Conrad) oraz „Rytuał rodziny Musgrave” posiadające kilka ciekawych elementów bazujących na rodzinnych tajemnicach, które ujrzały światło dzienne w niezwykłych okolicznościach. To jednak trochę mało jak na jedenaście rozdziałów i po przeczytaniu „Wspomnień Sherlocka Holmesa” pozostaje spory niedosyt.

Temat Sherlocka Holmesa jest ostatnio mocno eksploatowany: były filmy, był serial, więc nie mogło zabraknąć nowych wydań starych opowiadań (przekład z 2013). Tym razem jednak całość wypada słabiej niż można tego oczekiwać, gdyż rozczarowują te elementy, które do tej pory stanowiły o jakości i atrakcyjności dziejów tego najsłynniejszego bodajże detektywa w historii. Owszem,...