Kapitalizm ma niesamowitą siłę jeśli chodzi o zawłaszczanie i monetyzację wszelkich ludzkich odruchów i aktywności. Pisała o tym obszernie chociażby Naomi Klein czy Marcin Napiórkowski. Eva Illouz bierze na tapetę najintymniejszy obszar - ludzkich emocji. Obszar niesłychanie ważny dla kapitalizmu, który wszak żeruje na tym, że wszystkie nasze decyzje i wybory podejmowane są pod wpływem emocji.
Od początku XX w. nasze życie jest formowane i kategoryzowane przez teorię i praktykę psychologii, prowadząc w istocie do władzy psychologów. Illouz zwraca uwagę, że to właśnie "lepsze samopoczucie" jest podstawowym towarem promowanym i sprzedawanym na rynku. Ale zadziała ono tylko wówczas, gdy najpierw ktoś jest chory - wymaga uleczenia. Niezbywalna rola psychologii w kapitalizmie staje się w tym kontekście bardzo czytelna.
„Kapitalizm emocjonalny” wykształcił kulturę emocjonalną, w której nacisk na uczucia rozbija tradycyjny podział na pozbawioną emocji sferę publiczna i naładowaną uczuciem sferę prywatną. Uczucia stają się elementem zachowania ekonomicznego, a życie emocjonalne, zwłaszcza warstw średnich, podporządkowuje się logice ekonomii. Konsekwencją jest urzeczowienie sfery uczuciowej i emocjonalizacja sfery publicznej. Niezwykły jest fragment dotyczący internetowej kultury randkowania - choćby dla tego ostatniego wykładu warto sięgnąć po tę książkę.

Kapitalizm ma niesamowitą siłę jeśli chodzi o zawłaszczanie i monetyzację wszelkich ludzkich odruchów i aktywności. Pisała o tym obszernie chociażby Naomi Klein czy Marcin Napiórkowski. Eva Illouz bierze na tapetę najintymniejszy obszar - ludzkich emocji. Obszar niesłychanie ważny dla kapitalizmu, który wszak żeruje na tym, że wszystkie nasze decyzje i wybory podejmowane są...

Okładka i eseistyczna forma sugerują, że to nie jest jakieś wielkie dzieło, natomiast mam poczucie, że E. Illouz jednak wnosi duży wkład do socjologicznego rozumienia emocji, uczuć oraz bliskich związków we współczesności. Nie jestem w stanie powiedzieć, czy jest to wkład oryginalny. Zapewne wiele osób (Giddens, Bauman) pisało podobnie, natomiast uważam, że bardzo warto zapoznać się z książką E. Illouz, bo w sposób bardzo przystępny przybliża ona pewne zjawiska.
Podstawową tezą Illouz jest to, że doszło do sprzężenia kapitalizmu z uczuciami, poprzez przesiąknięcie narracji uczuciowej do strefy publicznej i kapitalizmu do prywatnej sfery uczuć. Illouz opisuje rozpowszechnienie narracji terapeutycznej, która została powiązana z ideą praw człowieka i uznania (s. 81-84). Paradoksalnie rosnąca obiektywizacja wyrażania emocji (jeden z elementów „upublicznienia” uczuć) prowadzi do wykorzenienia nas z nich, bo są one z natury subiektywne (s. 58). W ten sposób prowadzi się do produkcji ludzi „chorych” przez psychologię i patologizacji życia codziennego: utożsamia się zdrowie psychiczne z samorealizacją, z dążeniem do bliżej nieokreślonego – zapewne drobnomieszczańskiego – ideału „zdrowego dorosłego” (s. 68-70).
Szczególnie ważna była dla mnie refleksja o randkach internetowych (książka została napisana kilkanaście lat temu, więc odnosi się do jakichś prehistorycznych serwisów randkowych, natomiast tym bardziej można te rozważania odnieść np. do Tindera) jako o doprowadzeniu niemal do ideału neoliberalnej ideologii wyboru (s. 116),co przekłada się na utowarowienie ludzi (s. 128, 157) i odejście od romantyczności na rzecz racjonalnego wyboru (s. 130, 163-164).

Okładka i eseistyczna forma sugerują, że to nie jest jakieś wielkie dzieło, natomiast mam poczucie, że E. Illouz jednak wnosi duży wkład do socjologicznego rozumienia emocji, uczuć oraz bliskich związków we współczesności. Nie jestem w stanie powiedzieć, czy jest to wkład oryginalny. Zapewne wiele osób (Giddens, Bauman) pisało podobnie, natomiast uważam, że bardzo warto...