Mówiąc szczerze czuję się lekko nieswojo pisząc opinię o książce, o której nie mam jeszcze do końca wyrobionego zdania. Wprawdzie z jednej strony przemyślałam już to, co pragnę przekazać, ale z drugiej nie jestem w stanie podjąć decyzji, czy powieść ta, w ogólnym podsumowaniu, zasługuje w większym stopniu na polecenie czy krytykę. Zastanawiam się także, czy sam fakt, że nie mogę się zdecydować, jak tę książkę zaklasyfikować i ocenić, może być już dowodem, że wywarła na mnie dość mocne wrażenie. Nie wiem i dlatego mam też nadzieję, że recenzja pomoże mi zająć bardziej konkretne stanowisko w tej sprawie.

Przechodząc bezpośrednio do treści książki muszę zacząć od tego, iż autorka niewątpliwie miała ciekawy pomysł na fabułę. Przedstawiła ona bowiem 8 bohaterów, których drogi krzyżują się w spontaniczny i dość przypadkowy sposób. Każdy rozdział to historia jednego człowieka, na którego losy wpływają zarówno podjęte przez niego decyzje, jak i wydarzenia zainicjowane przez osobę go poprzedzającą (za wyjątkiem pierwszej historii). Wszystkie z postaci łączy jeden element- przechodząca z rąk do rąk, holenderska zapalniczka z napisem Players- Gracze. Ten trywialny przedmiot jest symbolem doskonale widocznego faktu, że bohaterowie wielokrotnie w swym życiu igrają z losem, jak z ogniem.

Niestety mimo tak świetnie zarysowującego się potencjału powieści tej nie sposób opisać inaczej niż: wulgarna. Nie dość, że praktycznie cały czas natrafiamy na soczyste wyrażenia, to dodatkowo wiele z opisów i dialogów brzmi jakby zaczerpnięto je z prostackiego środowiska. Niezależnie, o którym z bohaterów czytamy, język cały czas znajduje się na tragicznie niskim poziomie. Tutaj muszę wtrącić, iż zazwyczaj wulgarne słownictwo mi nie przeszkadza jeżeli ma coś konkretnego na celu. Niestety w tej powieści jest ono tak nagminnie stosowane, że aż odrzuca, zwłaszcza, że chwilami można było z niego zrezygnować. Drugą cechą wulgarności jest przesyt stosunków seksualnych, których odrzucające opisy nie zostają nam niestety oszczędzone. Wszystko sprowadza się w tej książce do zwierzęcych instynktów i wyrachowania, które występując wspólnie nie pozostawiają już zbyt wiele miejsca jakimkolwiek uczuciom.

Pomimo iż czytanie książki p. Chaczko było bardziej męczące niż przyjemne lub konstruktywne, po zakończonej lekturze doszłam do wniosku, że chyba podejrzewam, co pisarka chciała podkreślić stosując taką, a nie inną formę oraz styl. Głównym i najbardziej widocznym tematem "Graczy" jest bowiem społeczny rozkład i upadek jednostki. Przekraczanie granic moralnych, kłamstwo oraz zdrada są tymi elementami życia Playersów, które w jakiś sposób zmieniają bieg ich losu. W trakcie czytania nie sposób więc nie zacząć się zastanawiać nad kwestią: czy ktokolwiek jest w stanie przewidzieć, która z decyzji okaże się być kluczową dla jego przyszłego życia? Mam cichą nadzieję, że gdzieś tam, pod licznymi, zbędnymi opisami, tragicznymi dialogami oraz pełną seksu historią, właśnie takie przesłanie miała mieć ta książka.

"Gracze" w ogólnym podsumowaniu są według mnie powieścią z niewykorzystanym potencjałem. Gdyby autorka zdecydowała się na bardziej znośny język i styl książka zasługiwałaby na polecenie (gdyż pomysł na fabułę był intrygujący!), a tak niestety, żeby być w zgodzie z samą sobą, raczej zachęcać was do niej nie będę.

Mówiąc szczerze czuję się lekko nieswojo pisząc opinię o książce, o której nie mam jeszcze do końca wyrobionego zdania. Wprawdzie z jednej strony przemyślałam już to, co pragnę przekazać, ale z drugiej nie jestem w stanie podjąć decyzji, czy powieść ta, w ogólnym podsumowaniu, zasługuje w większym stopniu na polecenie czy krytykę. Zastanawiam się także, czy sam fakt, że nie...