Czytając tę powieść Olczaka, trudno oprzeć się wrażeniu, że opisane postacie nie są wytworem wyobraźni pisarza. Odnaleźć tu można bowiem wiele podobieństw do biografii autora.

Tak jak w wielu innych utworach Olczaka, mamy tu dosadny, ale inteligentny humor, groteskowe postacie i sytuacje, które są w stanie rozbawić największego ponuraka.
Zabawne są nie tylko burzliwe perypetie młodego numizmatyka, ale i rozmowy, jakie prowadzi on ze znajomymi. Dominują absurdalne dyskusje o sztuce, kwestiach społecznych i pornografii. Dużo jest dygresji na temat nauczycieli, szkoły i dawno niewidzianych przyjaciół. Te nocne Polaków rozmowy, często zakrapiane kupioną na melinie wódką, tylko pozornie wydają się lekkie i śmieszne. Pod płaszczykiem pijackiego humoru kryje się satyra na peerelowska szarą rzeczywistość.
W niemal filozoficznych kwestiach celuje Sowa, inteligentna, ale znudzona życiem prostytutka, która nie zostawia suchej nitki na małomiasteczkowej mentalności i prowincjonalnych karierowiczach.

Akcję napędza wątek kryminalny, chociaż - moim zdaniem - nie jest on najważniejszy w utworze.
Całość czyta się szybko, ale lekturę koszmarnie utrudnia czcionka wielkości pchły:).

Czytając tę powieść Olczaka, trudno oprzeć się wrażeniu, że opisane postacie nie są wytworem wyobraźni pisarza. Odnaleźć tu można bowiem wiele podobieństw do biografii autora.

Tak jak w wielu innych utworach Olczaka, mamy tu dosadny, ale inteligentny humor, groteskowe postacie i sytuacje, które są w stanie rozbawić największego ponuraka.
Zabawne są nie tylko burzliwe...