Dwa ostatnie utwory, niestety, bardzie przypominają swą konstrukcją współczesny teledysk niż baśń. Z pewnością nie należy czytać ich dzieciom - nie nadążą za zwrotami akcji, gdyż zmienność zdarzeń przypomina tasowanie kart przez Wielkiego Szu:).

Oba utwory mają zalety, do których zaliczyć można humorystyczną stylizację i pełne absurdu anachronizmy. Przemawiają one jednak tylko do dorosłego czytelnika.
Momentami narracja przypomina komiczne opowiadania Mrożka, ale niektóre chwyty literackie wydają się banalne.

Za udaną baśń, która naprawdę przypadła mi do gustu, uznaję opowieść o naiwnym, głupim diable i o skwierzyńskich babach - kłótliwych, chciwych materialistkach, nie pozbawionych rozumu i tzw. nosa.
Nie kto inny bowiem, tylko Magda, córka chytrej wdowy po szewcu, przejrzała jako pierwsza rzekomo wędrownego rzemieślnika, w rzeczywistości będącego czartem na krzyżackich usługach. Od początku nie spodobały się dziewczynie stopy podejrzanego chłopaka, w którego oczach dodatkowo zauważyła iście diabelskie błyski...
Diabeł w takiej sytuacji musi zostać pokonany przez kobiety i wpada w matrymonialne sidła. Pewnie zapomniałby o piekle i zakosztowałby chętnie przed ołtarzem święconej wody, gdyby nie ślepy traf i pośpiech (jaki ponoć jest właściwy męskiemu rodowi). Czart pomylił bowiem napisane przez siebie listy, przez co szpiegowski donos trafił do księdza, którzy czym prędzej postanowił wezwać na pomoc nie tylko Opatrzność, ale i okolicznych pachołków.
Trwająca wiele lat pokuta tak wymęczyła biednego kusego, że przeszła mu ochota i do żeniaczki, i do szpiegowania. Nawet polowanie na zbłąkane duszyczki mu się znudziło...

Baśń to niemal klasyczna, jeśli nie liczyć języka przesyconego humorystycznymi anachronizmami. Sprawiają one jednak, że opowieść nabiera lokalnego kolorytu i staje się satyrą na bolączki współczesności. Pokazuje też niezmienność ludzkiej natury - dzisiejsze baby, na pewno szczuplejsze od tych sprzed wieków i lepiej ubrane, wciąż są jednako chytre, przebiegłe, zapobiegliwe, wścibskie i zazdrosne.
Dostaje się też mężczyznom, którzy pokazani są tu jako nieudolne pijaczyny trwoniące ojcowiznę i wynoszące do szynku ostatni uciułany grosz. Wśród płci brzydszej nie brakuje również flirciarzy oraz jurnych chłopaków, których wdowa po szewcu klasyfikuje jako "najgorszych z mężów", bo potencjalnych awanturników i pijaków.

Obronną ręką z tego tygla osobowości wychodzą jedynie grunwaldzcy rycerze, którzy odznaczają się wielką siłą, odwagą i honorem. Dziś jednak szukać by ich można ze świecą.

Dwa ostatnie utwory, niestety, bardzie przypominają swą konstrukcją współczesny teledysk niż baśń. Z pewnością nie należy czytać ich dzieciom - nie nadążą za zwrotami akcji, gdyż zmienność zdarzeń przypomina tasowanie kart przez Wielkiego Szu:).

Oba utwory mają zalety, do których zaliczyć można humorystyczną stylizację i pełne absurdu anachronizmy. Przemawiają one jednak...