I znów jedyną nadzieją na rozwiązanie zagadki jest Herkules Poirot. Tym razem Agatha Christie stworzyła dosyć ciekawą intrygę. Początkowo kreuje całą fabułę, zaznajamia czytelnika z faktami, by następnie dokonać kilku zwrotów napędzających akcję. Oczywiście jak zawsze w powieściach królowej kryminałów każdy jest podejrzany, a ostateczne rozwiązanie jest bardzo dużym zaskoczeniem.

Na pogrzeb właściciela Enderby Hall przyjechała cała rodzina. Niektórzy jej członkowie nie widzieli się całymi latami. Po odczytaniu testamentu jedna z kuzynek wysuwa przypuszczenie, że ich krewny został zamordowany, w co nikomu nie chce się wierzyć. Kiedy jednak zdarza się kolejny wypadek, prawnik zmarłego postanawia zasięgnąć rady Herkulesa Poirot.

Zaczynając od początku, autorka zręcznie zarysowuje fabułę, przedstawia poszczególnych członków rodziny obecnych na pogrzebie. Początkowo te zależności oraz to kto jest kim, mogą wydawać się dla czytelnika nie co chaotyczne, lecz w miarę rozwoju akcji wszystko staje się klarowniejsze. Dodatkową pomocą jest umieszczone na początku drzewo genealogiczne rodziny , do którego zawsze można wrócić jeśli się nie wie kim jest dana osoba. Muszę przyznać, że przez parę pierwszych rozdziałów ta pomoc jest bardzo istotna, lecz później czytelnik „oswaja się” z bohaterami, więc nie ma już takiej potrzeby aby korzystać z tej pomocy.

Sama fabuła jest o tyle ciekawa, że tym razem Agatha Christie nie wychodzi od morderstwa, lecz od przypuszczenia. Czytelnik jak i sami bohaterowie nie wie czy doszło do zbrodni, czy też nie. Dopiero od tego przypuszczenia dochodzi do serii zdarzeń, które prowadzą do prawdziwego morderstwa. Właśnie w tym momencie wkracza do akcji Herkules Poirot. Chociaż należy zaznaczyć, że prawdziwy jego udział w sprawie zaczyna się dopiero od połowy powieści. Interesującym elementem całej powieści jest świetne zarysowanie członków rodziny. Każdy z nich jest swego rodzaju indywiduum. Dobrze, że Agatha Christie pisała tak swe powieści, aby żadna z postaci nie miała czystego alibi. Tak samo jest w przypadku „Po pogrzebie”. Nawet najbardziej wydawać by się mogło niewinna osoba ma coś na swoim sumieniu. Oczywiście jest to zamierzony zabieg, aby sam czytelnik wziął udział w rozwiązywaniu danej zagadki.

Po wprowadzeniu postaci Herkulesa Poirot mamy dalszy rozwój akcji. Czytelnik coraz bardziej poznaje przeszłość bohaterów, nasz belgijski detektyw bada kolejne wątki, poszlaki. W międzyczasie dochodzi do kilku niepokojących zdarzeń, które burzą dotychczas zaistniałe hipotezy. Wreszcie dochodzimy do momentu olśnienia, w którym Herkules Poirot na podstawie drobnostki dochodzi do rozwiązania ( w większości książek Christie jest wiele takich mało istotnych rzeczy, które później odgrywają zasadniczą rolę – tym razem była to postać zakonnicy). Oczywiście na koniec jest grand finale, w którym Herkules Poirot wyjawia jak do tego doszło i kto jest za to odpowiedzialny. Tożsamość osoby odpowiedzialnej za to wszystko jest bardzo dużym zaskoczeniem (raczej mało, który czytelnik wpadnie na to kto to jest – i to jest cecha dobrego kryminału). Po zarysie fabuły wydawać by się mogło, że to będzie prosty kryminał, lecz zakończenie pokazuje, że cała intryga była bardziej zawiła i wyrafinowana. Jedynym mankamentem jak dla mnie jest motyw osoby odpowiedzialnej za to wszystko. Jest on możliwy, lecz określę go słowami za dużo zachodu, aby zdobyć daną rzecz, można było prościej. Cóż taka jest rola kryminału, aby pokomplikować proste sprawy.

I znów jedyną nadzieją na rozwiązanie zagadki jest Herkules Poirot. Tym razem Agatha Christie stworzyła dosyć ciekawą intrygę. Początkowo kreuje całą fabułę, zaznajamia czytelnika z faktami, by następnie dokonać kilku zwrotów napędzających akcję. Oczywiście jak zawsze w powieściach królowej kryminałów każdy jest podejrzany, a ostateczne rozwiązanie jest bardzo dużym...