Na początku muszę zaznaczyć, że fanką książek Ewy Nowak to ja nie jestem, ale lubię powieści obyczajowe, wiec siłą rzeczy jej książki czasem wpadają mi w ręce. Nie zawsze decyduję się poświęcić im czas, ale tym razem „Drzazdze” dałam szansę. I niestety, jestem bardzo rozczarowana.

Główna bohaterka tej powieści to osóbka niemalże idealna- ukochane słoneczko mamusi, prymuska szkoły, ulubienica nauczycieli. Jej siostra to znów istne przeciwieństwo- traktuje szkołę jak hotel, uprzykrza matce życie na każdym kroku, nie liczy się z niczyimi uczuciami. Czy Marta zrobi coś, aby żyło się jej lepiej z siostrą? Czy ma na to w ogóle jakieś szanse? Czego się dowie na drodze do rozejmu, i kto będzie jej kładł kłody pod nogi?

Ogólny zarys powieści jest ciekawy- problem faworyzowania dzieci w rodzinie świeży i taki inny. Ale wykonanie- o Matko Boska! Język był tak potoczny, że zastawiałam się czy czytam powieść, czy sprawozdanie. Wiecznie działo się to samo- szkoła, zajęcia angielskiego, wizyta u ojca albo odwiedziny cioci. Ja oczywiście zdaje sobie sprawę, że to nie jest książka akcji, no ale minimum jakiejś dynamiki jest wielce pożądane- tak aby czytelnik nad książką nie przysypiał. Niepotrzebne fragmenty opowiadań jakiejś koleżanki czy dyktanda po prostu przelatywałam wzrokiem, bo nie wnosiły nic do fabuły. Były chyba tylko zamulaczem w charakterze „a dodam to! niech książka będzie grubsza.”

Główna bohaterka to jakieś nieporozumienie. Jest ode mnie rok młodsza, a czułam się, jakby dzieliły nas lata świetlne. Dziecinnie naiwna z oczami zaklejonymi super glue. Nawet nie próbowała zrozumieć swojej siostry i wszystko na nią zwalała, a na jej filozoficznych przemyśleniach, że jedynaki nic nie wiedzą o życiu i ona się z nimi zadawać nie będzie mnie krew zalewała. Reszta bohaterów także była mdła, papierowa i w ogóle mnie nie przekonała do siebie. Osoby piętnastoletnie zachowują się jak dojrzali dorośli, w ogóle nie przeklinają, istne wzory do naśladowania- miałam wrażenie ze autorka posługuje się jakimś psychologicznym portretem nastolatka, aby nie ukazać tego, jaki jest naprawdę.

Kolejne, do czego się muszę przyczepić- ukazanie młodzieży, życia szkolnego i pozaszkolnego. Ja przepraszam, ale kto w dzisiejszych czasach chodzi na herbatkę po szkole? Albo rzuca mottami i uwagami, jakich by się osoba w sile wieku nie powstydziła? Jeszcze niedawno miałam okazję chodzić do przybytku zwanego gimnazjum i ludzie tam, a już na pewno nauczyciele nie mają nic, ale to nic wspólnego z portretem, który wykreowała im pani Nowak. Nieraz autentycznie wybuchałam śmiechem i kręciłam z niedowierzaniem głową nad głupotą tego wszystkiego. Autorka stworzyła piękny obraz czegoś co nie istnieje; chyba, że w przekonaniu dorosłych.

Ta książka to drzazga twórczości Ewy Nowak i drzazga w swoim gatunku. Autorka porusza wiele ważnych kwestii i doceniam to ale jeśli pisać o ważnych sprawach to szczerze i bez ogródek a nie zdawkowo i naokoło. Dzisiejszy świat jest jaki jest, młodzież to samo, a tworzenie im fałszywych portretów nic nie zmieni. Dobrze wykorzystany został tylko główny problem faworyzowania dzieci, więc za to 3/10.

Na początku muszę zaznaczyć, że fanką książek Ewy Nowak to ja nie jestem, ale lubię powieści obyczajowe, wiec siłą rzeczy jej książki czasem wpadają mi w ręce. Nie zawsze decyduję się poświęcić im czas, ale tym razem „Drzazdze” dałam szansę. I niestety, jestem bardzo rozczarowana.

Główna bohaterka tej powieści to osóbka niemalże idealna- ukochane słoneczko mamusi,...