Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Człowiek dostaje od losu tyle, ile może udźwignąć.

Na jednego świętego musi przypadać jeden wredny

Wczoraj siedziałam 40 minut nad głupim esemesem do mamy. Chciałam ją poprosić, żeby kupiła cukierki wiosenne, ale nie byłam w stanie tego sformułować. "Moja protoplastko, czy możesz drogą kupna nabyć ambrozję motłochu XXI wieku...

Co byś wolał: przeżyć rok szczęścia z ukochaną osobą, ale potem już do końca życia pozostać samotny, czy nigdy nie przeżyć wielkiego uczucia, ale też nie cierpieć z powodu rozstania?
_ Nie wiem. Gdybym wiedział, że tylko rok, tobym się nie przywiązywał...chyba.
- Właśnie. Tylko, że tego się nigdy nie wie.

- Do czego ty chcesz doprowadzić, dziecko?
- Jak to do czego? Do ruiny, oczywiście!

Nieważne, co ci się w życiu przydarza, ważne, co ty z tym doświadczeniem zrobisz.

Wszystko jest kwestią wyboru.

-Co byś zrobiła gdybyś chciała spławić chłopaka raz na zawsze?
-Kopnęła bym go w tyłek! Idź spać!

Świata nie zmienisz, nie zrobisz porządków w cudzej głowie, ale zawsze możesz zmienić siebie. Jeśli zmienisz siebie, to twój świat drgnie. Tak to działa.

Człowiek zakochany zawsze jest w pewnym sensie idiotą.

Co za zmiana! Gdzie ta nimfa, którą byłaś do tej pory?
- Umarła! - ku własnemu zaskoczeniu krzyknęła Marta.

(...) Bohaterstwo to nie narażanie życia, ale siła, żeby zawalczyć o swoje wartości.

Dla obcych zawsze człowiek bardziej się stara, a w domu pokazuje prawdziwą twarz.

Człowiek zawsze słyszy to, co chce usłyszeć, a nie to, co do niego mówią.

(...) Zawsze trzeba sobie wszystko do końca wyjaśniać. Rozmowa to jedyna droga porozumienia między ludźmi.

(...) Kochać to nie sztuka, bo kocha się instynktem i hormonami, ale lubienie, takie codzienne, zwyczajne lubienie drugiego człowieka jest znacznie trudniejsze...

Tak naprawdę nigdy do końca nie wiesz, co w tobie denerwuje innych ludzi. Dopiero gdy czytasz, nie możesz uwierzyć, że aż tak cię wszyscy nienawidzą, wyśmiewają się z ciebie i pogardzają tobą. Oczywiście, gdy sam wypisujesz takie rzeczy, wszystko wygląda całkiem inaczej.

Nie wiem, czy cię lubię, czy tylko mi cię żal, ale jak będziesz chciała pogadać, wal do mnie. Ja mam same wady, ale wypracowałam w sobie jedną jedyną zaletę: nie rozgaduję sekretów.

- Strasznie jesteś przemądrzała, wiesz?
- Wiem, ale jakieś wady trzeba mieć.

Tak przyjemnie jest wiedzieć, że ktoś cię lubi.

(...) - Czy mamy, tak jak Marta, opisywać, jak charakteryzowana postać zachowałaby się w różnych sytuacjach?
- Oczywiście. Na tym polega dobra charakterystyka. Reakcja w chwilach szczęścia, stresu, złości i różnych silnych emocji. Przecież to stanowi o istocie osobowości człowieka.

- Ciekawy wniosek. Wielu ludzi po prostu nie powinno mieć dzieci. Wszystkie terapie mają zawsze tylko jedną przyczynę: nieodpowiedni ludzie zostają rodzicami. Nic na starych nie poradzisz. Zęby zaciśnij i jak najszybciej pryskaj z domu - włączyła się do rozmowy Maria.

Uważam, że zawsze trzeba sobie wszystko wyjaśniać. Wiem, że to idiotyczne, ale wypisałem sobie w punktach moje przemyślenia.

Do południa nie mogła uspokoić myśli. Była nieziemsko rozżalona. Podłe, podłe - to słowo kołatało jej się w głowie. A potem... jedna z nich jak gdyby nic zadzwoniła. Jest chora? Ale coś poważnego? W szkole nic takiego, oddała kartkówki z przyrody. Marta dostała pięć. Na wuefie... Koleżanka wesoło zreferowała sprawę, a potem życzyła Marcie, żeby szybko zdrowiała.
Marcie zrobiło się żal, że musi się na te dziewczynki obrazić.
"A może one mają rację?"
Trzeba nie lada dojrzałości psychicznej, żeby w takiej sytuacji pomyśleć: "A może one mają rację?".

Wiele razy przekonała się, że nauczyciele niczego nie rozumieją. Stawiają za przykład nie tych, co trzeba, karzą nie tych, którzy kary potrzebują, krzyczą na grzecznych, a odpuszczają łobuzom.

Marta dziwnie się poczuła. Niby nic takiego się nie stało. W końcu to normalne, że gościa częstuje się ciastem, ale... W głowie Marty pojawił się przedziwny, nieokreślony, ale bardzo wyraźny niepokój i już nie chciał odejść. Poczuła, jakby ktoś postawił ją po drugiej stronie kamery; nadal była z nimi wszystkimi, a jednak widziała tę ich rozmowę z bardzo daleka.

Szczęściarz to ten, który niczego nie potrzebuje.

Kochać to nie sztuka, bo kocha się instynktem i hormonami, ale lubienie, takie codzienne, zwyczajne lubienie drugiego człowieka jest znacznie trudniejsze. (...) Kochać jest bardzo łatwo. Moi rodzice na pewno mnie kochają, ale mnie nie lubią i w tym rzecz. Jak kogoś nie lubisz, to jesteś dla niego okropny, niemiły, wszystkiego mu żałujesz, wydzielasz mu każdy grosz i rozliczasz go ze wszystkiego, co robi. On cię po prostu denerwuje samym faktem, że żyje.

To ciekawe... Jestem najedzona, jest mi ciepło, nikt nie robi mi nic złego, a jednak czuję się, jakby ktoś coś ze mnie wyjął. Jestem jakaś niekompletna. To okropne. A przecież jestem zakochana, więc powinnam być szczęśliwa. Jak Rafała nie było, było mi przeraźliwie smutno. Myślałam, że to z samotności, że to dlatego, że nikt mnie nie kocha. Teraz jest Rafał i co? Nic się nie zmieniło, jest mi jeszcze gorzej. A może to właśnie przez niego tak mi smutno?

Aha, u Doriana znów wszystko gra. Aga mi mówiła, że przyczepiła się do niego jakaś małolata i latała za nim jak wariatka, ale już ją spławił. Podobno Aga nawet ją poznała.