Lubię czytać romanse, szczególnie te, których akcja toczy się w przeszłości. Gustuję zarówno w klasykach, uznawanych dziś za coś więcej niż proste historie miłosne, bo poruszających problematykę społeczno-obyczajową (powieści Jane Austen czy naszej rodaczki Marii Rodziewiczówny), jak i we współcześnie stworzonych powieściach historycznych. O twórczości Anne Ashley nigdy wcześniej nie słyszałam.

Nie udało mi się odnaleźć zbyt wielu informacji o autorce "Francuskiego szpiega". Urodziła się w Leicaster (Anglia), a obecnie mieszka w West Country. Napisała m.in. romanse historyczne takie jak: "Zakazana miłość", "Wyjątkowa dama", "Ucieczka z Paryża", "Tajemniczy opiekun", "Tajemnica Ashworthów", "Powtórne oświadczyny", "Podstęp lorda Exmoutha". Recenzowana przeze mnie książka po raz pierwszy ukazała się w Anglii w 1998 r.

Akcja powieści rozgrywa się w 1815 r. na terenie Anglii, do której docierają informacje o ucieczce Napoleona z wyspy Elby (na którą został zesłany po swojej abdykacji). Verity Harcourt za namową swojej ciotki wybiera się wraz z nią na sezon balowy w Londynie. Dla większości młodych panien jest to niepowtarzalna okazja na poznanie przyszłego męża. Nasza bohaterka nie zalicza się jednak do tej grupy.

W trakcie drogi powóz, którym podróżują obie kobiety ulega uszkodzeniu i zmuszone są one zatrzymać się w pewnym zajeździe. Verity nie chce dalej podróżować z ciotką i jej zwierzętami. Głównej bohaterce udaje się szczęśliwym trafem zatrudnić pokojówkę i wraz z nią wyrusza w podróż powozem pocztowym (na co z trudem przystaje ciotka). Znajduje się w nim człowiek podający się za szwajcarskiego zegarmistrza. Podczas postoju w gospodzie Verity jest przypadkowym świadkiem jego rozmowy z drugim mężczyzną. Wszystko wskazuje na to, że jeden z nich jest francuskim szpiegiem wysłanym do Anglii przez Bonapartego, aby uzyskać od kolaboranta ściśle tajne informacje.

Gdy Verity dociera już do Londynu, udaje się do mieszkającego tam stryja Charlesa, który pracuje dla angielskiego rządu. Dzieli się z nim tym, co odkryła podczas podróży. Krewny początkowo wydaje się nie być specjalnie zainteresowany jej opowieścią. Bohaterka postanawia więc wziąć sprawy w swoje ręce, jednak nie do końca jej się to udaje. Pewnego dnia panna Harcourt spotyka swojego dawnego znajomego, Brina Cartera, w którym w czasach nastoletnich podkochiwała się. Zwraca uwagę na pewien szczegół i dzięki temu zaczyna podejrzewać, że to Brin może mieć coś wspólnego ze współpracą z Francuzami. Swoimi spostrzeżeniami ponownie dzieli się ze stryjem, który ostatecznie zgadza się, by dziewczyna, wspólnie z jego zamaskowanym wspólnikiem, który każe się nazywać Woźnicą, śledziła Cartera. Wkrótce dziewczyna zakochuje się w tajemniczym Woźnicy, ale Brin Carter również nie pozostaje jej obojętny. Co z tego wyniknie? Którego z mężczyzn wybierze? Czy szpieg zostanie złapany?

Na początku czytania powieści przypomniały mi się powieści Jane Austen. Nie chodzi mi tu o doszukiwanie się na siłę podobieństw i określanie autorki "nową Jane Austen" (bo tak nie jest, zresztą nie lubię tego typu określeń). Chodzi po prostu o takie luźne skojarzenia, jakie nasunęły mi się podczas zagłębiania się w fabułę (czas i miejsce akcji, poszukiwanie przez dziewczęta kandydata na męża, bale, granie w wista). Oczywiście na tym podobieństwo się kończy, trudno tu odnaleźć poruszanie wspomnianej na początku problematyki społeczno-obyczajowej. Jest to po prostu romans i nic więcej, ale ja też niczego więcej od tej książki nie oczekiwałam, więc nie zawiodłam się. Spodobały mi się też motywy przebierania się za inną osobę, maskowania swojego prawdziwego oblicza (wspólnik stryja ukrywa swoją twarz i podaje się za Woźnicę, a w jednym z rozdziałów Verity przebiera się za mężczyznę). Takie wydarzenia mogą wydawać się nieprawdopodobne, ale ja od dawna lubię, gdy podobny motyw pojawi się w książce czy filmie (dzieje się tak w wielu polskich filmach przedwojennych).

Sięgając po Francuskiego szpiega oczekiwałam przyjemnej, lekkiej lektury i taką właśnie otrzymałam. Książkę polecam miłośniczkom romansów historycznych.

Anne Ashley, "Francuski szpieg", tłum. Lena Perl, Wydawnictwo Mira/Harlequin, Warszawa 2012

Lubię czytać romanse, szczególnie te, których akcja toczy się w przeszłości. Gustuję zarówno w klasykach, uznawanych dziś za coś więcej niż proste historie miłosne, bo poruszających problematykę społeczno-obyczajową (powieści Jane Austen czy naszej rodaczki Marii Rodziewiczówny), jak i we współcześnie stworzonych powieściach historycznych. O twórczości Anne Ashley nigdy...