Dno

Dno

"Dama w purpurze" zachęciła mnie bardzo opisem. I mimo, że po przeczytaniu opisu spodziewałam się czegoś innego to książka bardzo mi się podobała.
Pewnego dnia ojciec Rainie wraca do domu ranny, a po piętach depcze mu sędzia. Okazuje się, że to on jest tym słynnym Łotrem z Knightsbridge, który napada bogatych podróżnych i rozdaje pieniądze biednym. Rainie chcą ratować ojca i odsunąć od niego podejrzenia, przebiera się w męski stój i podszywa się pod Łotra. I wszystko idzie idealnie. Do czasu.. Rainie napada na młodego , przystojnego arystokratę Philippe’a Gautiera. Nie dość, że nie daje się on ograbić to, zafascynowany dziewczyną, postanawia ją porwać.
Opis i ładna okładka zachęciły mnie do lektury. Fabuła ciekawa, przyjemnie się czytało. Dodatkowym atutem tej książki był motyw porwania. Z jakiegoś powodu lubię książki, w których pojawia się syndrom sztokholmski. Aczkolwiek książka ma swoje małe wady. Mi w oczy rzuciły się dwa. Pierwszy, jak pisałam na samym początku, po przeczytaniu opisu miałam nadzieję na coś trochę innego. Myślałam, że książka jakoś bardziej przedstawi sytuacje jak Rainie przebierała się za Łotra. A autorka niestety ledwie o tym wspomniała. Jedno czy dwa zdania było tylko o tym, że Rainie faktycznie napadała na bogaczy i wszystko jej się udawało, ale ani jedna z tych scen nie była przedstawiona, a szkoda, bo uważam, że to byłoby dużym plusem dla fabuły. Jedyna scena napadu jaka została opisana to ta, w której Rainie napada już na Philippe'a, nie udaje jej się i w dodatku zostaje porwana. Łowca zostaje ofiarą. Skutkiem tego było, że postać Rainie jako Łotra wydawała mi się trochę nierzeczywista, bo nie umiałam jej sobie wyobrazić, że ona faktycznie, bez wyrzutów sumienia,
napada i okrada ludzi. Drugi minus jaki rzucił mi się w oczy to kawałek pod koniec książki. SPOILER!
Mianowicie część, w której Philippe nagle decyduje, że Rainie ma zostać jego żoną, ona na początku nic z tego sobie nie robi, potem nagle mówi mu, że się nie zgadza i ciągle myśli, że on jej nie kocha tylko chce ją za żonę z zasady, postanawia wyjechać. I już po jej powrocie do domu on nagle sobie uświadamia, że faktycznie ją kocha, ale jej tego wcale nie okazał więc faktycznie miała powód, żeby myśleć to, co w istocie myślała. Co mi się tu nie podobało? Przecież ten motyw dosyć często jest w romansach, nie tylko historycznych i już do niego przywykłam, ale w tej książce napisane to było w taki sposób, że wydawało mi się straszliwie naciągane. Czytając to czułam, że jednak coś mi tu się nie zgadza. Sama dokładnie określić tego nie umiem, ale jednak czytając to czułam, że coś jest nie tak.
Mimo to całą książkę bardzo pozytywnie oceniam i jest spora szansa, że jeszcze do niej wrócę. ;)

"Dama w purpurze" zachęciła mnie bardzo opisem. I mimo, że po przeczytaniu opisu spodziewałam się czegoś innego to książka bardzo mi się podobała.
Pewnego dnia ojciec Rainie wraca do domu ranny, a po piętach depcze mu sędzia. Okazuje się, że to on jest tym słynnym Łotrem z Knightsbridge, który napada bogatych podróżnych i rozdaje pieniądze biednym. Rainie chcą ratować ojca...

Po pierwsze muszę wspomnieć, że sama takiej książki raczej bym nie zakupiła. Był to prezent. Nie wiem do końca jak standardowo wyglądają harlequiny, ale niestety tutaj się trochę zawiodłam. Tylni opis wydawał się naprawdę interesujący, ale historia jednak nie okazała się tak ciekawa. Najciekawsze wątki zostały bardzo mocno spłycone. Główna bohaterka też nie przypadła mi do gustu, jako moim zdaniem rozwydrzona i niewiedząca czego chce ;). Generalnie szybko się czyta, łatwa i do przeczytania podczas choroby, jak nie ma się siły na nic innego ;).

Po pierwsze muszę wspomnieć, że sama takiej książki raczej bym nie zakupiła. Był to prezent. Nie wiem do końca jak standardowo wyglądają harlequiny, ale niestety tutaj się trochę zawiodłam. Tylni opis wydawał się naprawdę interesujący, ale historia jednak nie okazała się tak ciekawa. Najciekawsze wątki zostały bardzo mocno spłycone. Główna bohaterka też nie przypadła mi do...

Od czego by tu zacząć...? Może od tego, że na początku mój wzrok przyciągnęła okładka. Muszę przyznać, że wywarła na mnie tak duże wrażenie, że nie mogłam od niej oderwać wzroku. Później przeczytałam opis i doszłam do wniosku, że to może być całkiem fajny i zabawny romans, coś w stylu książek J. Deveraux. Ale już po przeczytaniu kilku stron wiedziałam, że popełniłam błąd...

Czytanie tej książki było dla mnie katorgą. Nawet nie jestem w stanie sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz czytałam coś tak kiepskiego. Nie wiem, czy to zasługa tłumacza, czy autorki, ale styl pisarski w książce jest tak "sztywny" i prosty (w sferze lingwistycznej),że momentami miałam wrażenie, jakbym czytała jakieś sprawozdanie, a nie romans historyczny. Zero emocji, brak jakiejkolwiek możliwości wczucia się w fabułę, nielogiczność, niekonsekwencja... Ech, po prostu się zawiodłam, a postacie tylko tę negatywną ocenę pogłębiają; ona głupia i próżna, on arogancki, zapatrzony w siebie i agresywny, a w tle tego wszystkiego rodząca się "miłość", czyli syndrom sztokholmski... Podsumowując, zdecydowanie odradzam.

Od czego by tu zacząć...? Może od tego, że na początku mój wzrok przyciągnęła okładka. Muszę przyznać, że wywarła na mnie tak duże wrażenie, że nie mogłam od niej oderwać wzroku. Później przeczytałam opis i doszłam do wniosku, że to może być całkiem fajny i zabawny romans, coś w stylu książek J. Deveraux. Ale już po przeczytaniu kilku stron wiedziałam, że popełniłam błąd......

Nie wiem, czy miałabym taką odwagę, jak główna bohaterka ;) A książka bardzo fajna ;)

Nie wiem, czy miałabym taką odwagę, jak główna bohaterka ;) A książka bardzo fajna ;)

Kiedy czytałam opis myślałam, że jak się poznają to jedynym sposobem na "uratowanie honoru rodziny" jest ogłoszenie zaręczyn. Myliłam się. Nasi bohaterowie o zaręczynach nie pomyśleli. Byli sobie potrzebni w innych celach, które miały pomóc rozwikłać zagadkę Egipskiego skarbu należącego do ojca Philippey'a.

Młodzieniec podróżuje chcąc znaleźć człowieka grożącego jego rodzinie. Brat Philippey'a kolejny raz wylądował w więzieniu, tym razem niesłusznie oskarżony, więc Philippe chce go oczyścić z zarzutów.

Tymczasem młoda Raine Wimbourne chcąc uratować ojca przed śmiercią, przebiera się w męski strój i rabuje bogatych, by zwrócić na siebie uwagę sędziego. To miał być jej ostatni skok. Postanowiła posunąć się do czego większego i napaść na powóz jadący inną drogą niż ta gdzie zwykle rabowała.

Niestety był to powóz Philippey'a. Wraz z przyjacielem Carlosem pojmali łotra i uwięzili w powozie. Wkrótce Philippe odkrywa, że więzień jest kobietą.

Philippe wprowadza młodą Raine, wychowaną w francuskim klasztorze, w zupełnie inny świat. Wykorzystuje ją do własnych celów. Dziewczyna wykazuje się odwagą, determinacją i sprytem w relacjach ze wszystkimi spotykanymi na swojej drodze mężczyznami. Ale przede wszystkim ma dobre serce. Co w końcu zaczyna się udzielać Philippey'owi... Nasz bohater zaczyna się od niej uzależniać.

Momentami się wzruszałam, chociaż zupełnie się tego nie spodziewałam. Pod koniec zaczynała już mnie nudzić. Zaczynając czytać można się domyślić jak ta książka się skończy a to że bohaterowie przez 300 stron się tego wypierają staje się w końcu trochę irytujące.

Pełna recenzja na: http://domena-ksiazka.blogspot.com/2015/11/dama-w-purpurze-rosemary-rogers.html

Kiedy czytałam opis myślałam, że jak się poznają to jedynym sposobem na "uratowanie honoru rodziny" jest ogłoszenie zaręczyn. Myliłam się. Nasi bohaterowie o zaręczynach nie pomyśleli. Byli sobie potrzebni w innych celach, które miały pomóc rozwikłać zagadkę Egipskiego skarbu należącego do ojca Philippey'a.

Młodzieniec podróżuje chcąc znaleźć człowieka grożącego jego...

Książka nie spełniła moich oczekiwań. Szukałam lekkiej książki na letnie popołudnia, niestety zawiodłam się.

Książka nie spełniła moich oczekiwań. Szukałam lekkiej książki na letnie popołudnia, niestety zawiodłam się.

Sięgając po książkę miałam nadzieję na opowieść o przygodach niezależnej dziewczyny, która pragnie pomagać innym, przy tym napotykając jakąś miłość. Taki lekki, zdrowy romans. W zamian za to dostałam dosyć chorą relację perfekcyjnej piękności i pana 'osiągnąłem-sukces-możesz-mi-zazdrościć'. Główna bohaterka to taka Mary Sue, za którą ogląda się każdy facet. Nie doszukasz się ani jednej jej wady. A nie, przepraszam, przynajmniej raz w rozdziale jest wspomniane, że jest tylko "córką biednego żeglarza" niegodną pokazywania się u boku tak dostojnego mężczyzny. Z kolei Phillipe... Powinien dać sobie spokój z tą dziewczyną po pierwszym spotkaniu i żyć swoim życiem, niszcząc swoich wrogów i nie przejmując się tym, że dziewczynie to nie pasuje. W sumie taka historia byłaby o wiele bardziej ciekawsza.
Właściwie jedyną postacią jaka przypadła mi do gustu, był Jean Pierre, który kilkukrotnie był tylko wspomniany i nigdy nie występujący osobiście. Także wiele to mówi o tej historii. Jednak czego to ja się mogłam spodziewać po romansie historycznym... Nie no, może odrobinę więcej uczucia bijącego z dialogów. Przynajmniej to. Ale nie. O wiele lepiej posłać bohaterów do łóżka i przerwać w środku akcji.

Sięgając po książkę miałam nadzieję na opowieść o przygodach niezależnej dziewczyny, która pragnie pomagać innym, przy tym napotykając jakąś miłość. Taki lekki, zdrowy romans. W zamian za to dostałam dosyć chorą relację perfekcyjnej piękności i pana 'osiągnąłem-sukces-możesz-mi-zazdrościć'. Główna bohaterka to taka Mary Sue, za którą ogląda się każdy facet. Nie doszukasz...

Lekka, przyjemna, trochę wzruszająca i nawet wciągająca książka. Wielbicielkom gatunku powinna przypaść do gustu, mi przypadła i chyba pokuszę się o inne powieści tej autorki:)

Lekka, przyjemna, trochę wzruszająca i nawet wciągająca książka. Wielbicielkom gatunku powinna przypaść do gustu, mi przypadła i chyba pokuszę się o inne powieści tej autorki:)

Świetna! Pełna zwrotów akcji, napisana lekko i z humorem. Polecam!

Świetna! Pełna zwrotów akcji, napisana lekko i z humorem. Polecam!