po ostatniej lekturze z półki „powieści erotyczne” dotarło do mnie, jak trudnym zdaniem będzie odnalezienie literatury w tym gąszczu książkowych pornografii z tanim romansem zamiast fabuły. Nie, żebym teraz otwarcie agitowała przeciwko wszelkiej maści pornografii. Jako nałogowa czytelniczka slash fiction i yaoi uznaję, iż dyskretniej jest przemilczeć temat wątpliwej reputacji porno-światka. Po prostu lubię nazywać rzeczy po imieniu.

z takim właśnie nowym przeświadczeniem sięgnęłam po pierwszą część cyklu „Ich noce” – „Za sceną” Olivii Cunning. Nawet się nieco ucieszyłam, zrzucając z siebie ciężar konieczności doszukiwania się literatury tam, gdzie starczyło miejsca tylko na erotyczne rojenia. Zdjęłam więc książkę pani Cunning z bibliotecznej półki, przeczytałam krótki opis na okładce i pomyślałam: "Sex, Drugs & Rock'n'Roll! W końcu coś dla mnie". Ostatecznie, nie ma lepszego tła dla gorących scen, od pulsującego hipnotyzującymi dźwiękami Rock'n'Rolla backstage'u (fani zrozumieją. ♥).

początkowe strony książki nie są najgorsze, choć za dobre też bym je nie uznała. Zostajemy poczęstowani kolejną porcją oczywistości z drugiej ręki. Seksowna i inteligentna (podobno) intelektualistka z tytułem doktora psychologii "przypadkowo" wpada w hotelowym barze na swoją ukochaną kapelę heavymetalową. I tu już zaczynają się pewne nieścisłości w fabule, bo niby jest zagorzałą fanką, która nawet oparła swoją naukową teorię o zmysłowości na seksownych riffach pana Sinclaira, ale trochę jej zajęło przypomnienie sobie jego imienia i skojarzenia rzeczywistych twarzy z tymi z teledysków. Podobno to dlatego, że kocha ich muzykę, a nie interesuje się życiem prywatnym, ale proszę... kto nie pamięta imienia swojego ukochanego gitarzysty?! To był pierwszy moment, w którym zapałałam niechęcią do Myrny, głównej bohaterki tego dramatu w nieskończonej liczbie aktów.
Myrna, w przypływie impulsu (bo wcale nie marzyła o tym przez całe swoje życie!) postanawia zagadać do muzyków i spędzić z nimi miły wieczór. Ot, niezbyt ambitny początek, ale być może niezłe wprowadzenie w pornograficzny świat rocka. Czyżby? Zaledwie kilka stron dalej, w hotelowym pokoju naszej bohaterki, coś zaczęło się we mnie burzyć.

UWAGA! MAŁY SPOILER!
Scena, która bolała mnie jak leczenie kanałowe bez znieczulenia:
Ona - wielka fanka ostrych brzmień i Jego gitarowych riffów. On - seksowny, pijany i podniecony rockman. Ona, wyczuwając jego podniecenie poprzez grubą warstwę materiału jeansów, z uśmiechem na ustach i tekstem "mam coś na Twoją dolegliwość", zaprasza go do hotelowego pokoju. Nie trzeba być geniuszem, aby poprawnie odczytać ten niezbyt subtelny kod kulturowy. Czyżby?
Jak nie trudno się domyślić, nie mija kwadrans a on staje w progu jej pokoju i zaczyna ją namiętnie całować. Na co nasza fanka ostrych brzmień i Jego gitarowych riffów... odsuwa się, chichocząc. Nie uprawia seksu na pierwszej randce! Definitywnie! Jego zdziwienie miesza się z czymś, czego nie zrozumiałam, a co chyba miało stanowić popis romantyczno-rozmemłano-ckliwych frazesów, jakie pani Cunning miała w zanadrzu. W końcu jednak pada to oczywiste pytanie: "Okej. Więc jeśli nie mogę Cię zaliczyć, to po co mnie zaprosiłaś do pokoju?". Przecież obiecała mu coś na tę jego "dolegliwość". Ależ i owszem. Znika na moment w łazience, by po chwili wrócić... z witaminami B i C. Na kaca. No fucking way!
Zabawne? Zapewne takie właśnie by było, gdyby pani Cunning nie była tak śmiertelnie poważna w swej surrealistycznej twórczości.
UWAGA! KONIEC MAŁEGO SPOILERA!

„- Jestem doktorem kutasologii.
- Czy to tytuł honorowy?”

ten cytat-perełka, jak również pamiętna scena z hotelowego pokoju Myrny, w połączeniu z jej głupotą oraz całkowitym brakiem charakteru i rock'n'roll-owego magnetyzmu Sinnersów sprawiły, iż postanowiłam porzucić lekturę „Za sceną”. Nie przyszło mi to jednak łatwo. Moje zaczątki nerwicy natręctw wierciły mi dziurę w świadomości bolesnym przeświadczeniem, iż nie powinnam pozostawiać rzeczy niedokończonymi. Również wrodzona ciekawość, tak aktywnie doszukująca się sensu w książkach pani E.L. James i tym razem nie dawała mi spokoju, powtarzając jak mantrę: "Może coś się zmieni? Coś się wydarzy za stronę albo dwie. Może coś się zmieni? Coś...". Przeglądałam więc kolejne strony, omijając co banalniejsze fragmenty, aż dotarłam do zdania... „Między udami mam ciepło i mokro, zapraszam do środka”. Zdania, po którym Czytelnik zostaje zbombardowany serią "ptaków", "fiutów" i "kutasów", po to by ostatecznie dotrzeć do sceny, w której nasz rozochocony rockman z niewiadomych przyczyn rezygnuje z seksu na rzecz "zwalenia konia", na co jego głupiutką towarzyszkę nachodzi chęć "obciągnięcia mu". Ostatecznie więc ona "robi mu obłędną laskę" w myślach przeklinając go, że nie nazwał jej kurwą, jak jej były mąż. Bogowie milczą. Poeci płaczą.

i wtedy poczułam jak Autorka, tak prosto w twarz, obraża moją inteligencję. Wulgaryzmy, to jedno. Nie czuję się nimi ani zszokowana, ani zniesmaczona. Podobnie, jak wspomnianymi przez inne Czytelniczki scenami, z trójkątem w roli głównej. Ale wszystko ma swoje granice, ramy, do których powinno się wpasować.
Wiem. Pewnie znowu czepiam się szczegółów. Ale dla mnie Rock'n'Roll to rzecz święta. I robienie z niego chały niemal obraża moje uczucia religijne! A tak bardziej na poważnie... W moim przekonaniu nawet pornografia powinna trzymać jakiś poziom, choćby pod względem estetyki obrazu. Seks jest czymś naturalnym, czysto ludzkim, jednak bylejakość to już choroba cywilizacyjna, której nie powinniśmy dawać przyzwolenia. A taka właśnie w moim odczuciu jest pornograficzna wizja rock'n'roll-owego świata pani Cunning - byle jaka.

po ostatniej lekturze z półki „powieści erotyczne” dotarło do mnie, jak trudnym zdaniem będzie odnalezienie literatury w tym gąszczu książkowych pornografii z tanim romansem zamiast fabuły. Nie, żebym teraz otwarcie agitowała przeciwko wszelkiej maści pornografii. Jako nałogowa czytelniczka slash fiction i yaoi uznaję, iż dyskretniej jest przemilczeć temat wątpliwej...