„Słowo jest w człowieku” to książka opisująca ciekawe przemiany współczesnej polszczyzny, w której opowieść snuje pan z innej epoki.

Zanim sięgniecie po tę pozycję, musicie zdawać sobie sprawę, jakim językiem została napisana. Nie jest to lekki, dowcipny i przystępny profesor Bańko ani jemu podobni.

Zastanówcie się, czy odpowiada Wam taka forma przekazu: „Przykład ten jest jednak zarazem bardzo pouczający, bo pokazuje aż nadto wyraźnie destrukcyjne działanie wyrazów modnych, polegające nie tylko na niszczeniu wariantywności, czyli różnorodności form synonimicznych, dzięki której taka czy inna wypowiedź jest atrakcyjna stylistycznie, ale i na destabilizacji systemu semantyczno-frazeologicznego”.

Oczywiście profesor Miodek ma olbrzymią wiedzę o języku, w tym o historycznych przemianach w polszczyźnie. Niestety, współcześnie dużo traci w zderzeniu z innymi popularnymi językoznawcami. To taki miły starszy pan, który tłumaczy obecność anglicyzmów w polszczyźnie zbulwersowanym ludziom w swoim wieku i robi to topornie jak na nasze czasy. Żarciki są mało zabawne, a ja z każdą stroną miałam coraz większe poczucie zażenowania.

Znajdziemy tu wiele przydatnych wskazówek poprawnościowych, ale podobne kwestie są poruszane w innych książkach o tej tematyce. W 2021 zupełnie nie polecam.

„Słowo jest w człowieku” to książka opisująca ciekawe przemiany współczesnej polszczyzny, w której opowieść snuje pan z innej epoki.

Zanim sięgniecie po tę pozycję, musicie zdawać sobie sprawę, jakim językiem została napisana. Nie jest to lekki, dowcipny i przystępny profesor Bańko ani jemu podobni.

Zastanówcie się, czy odpowiada Wam taka forma przekazu: „Przykład ten...

Wybitny, wrocławski językoznawca oprowadza nas po zawiłościach języka polskiego. Czyni w to typowy dla siebie sposób: wyrafinowany i ze swadą. Wywody profesora odznaczają się przejrzystością, klarownością. Próżno w nich szukać nadęcia intelektualnego. Dodatkowo wszystko to okraszone zostało sporą dawką historii literatury.
Gwarantuję, że podczas tej lektury nie będziecie się nudzić.

Publikacja nie jest obszerna, ale zawiera multum skondensowanych i praktycznych wiadomości. Dowiadujemy się o przemianach językowych, także o słowach uznanych za archaiczne.

Czy polonista może się mylić? Może. Czy wiecie, skąd się wzięła nazwa miasta Częstochowa?

Dlaczego Rada Języka Polskiego tak często zmienia zdanie, i czy rzeczywiście jest apolityczna?

Naukowiec jest wytrawnym mówcą, z wielką pasją omawia poszczególne zagadnienia. Dlatego książkę można czytać w dowolnej, wybranej przez siebie kolejności. Zapewniam, że odbędzie się to bez żadnego uszczerbku dla naszej wiedzy.

Prof. Jan Miodek to popularyzator wiedzy o języku, twórca i prezenter licznych programów telewizyjnych. Dość wymienić:Ojczyzna polszczyzna, Słownik polsko@polski. A poza tym nauczyciel akademicki (z tego co wiem, już na emeryturze),były dyrektor Instytutu Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego. Profesor miłość do języka zawdzięcza swojej mamie, która również była polonistką.

W 2007 roku Grzegorz Braun w Polskim Radiu Wrocław oskarżył słynnego językoznawcę o współpracę ze Służbą Bezpieczeństwa. Reżyser podkreślił, że nadano mu pseudonim ''Jan". Wedle ustaleń dziennikarza, Miodek miał protestować przeciw projektowi lustracji środowiska naukowego. W konsekwencji polonista wytoczył scenarzyście proces o zniesławienie; Braun przegrał we wszystkich instancjach. Pod koniec maja 2010 roku przyszły polityk złożył skargę do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Postępowanie zakończyło się sukcesem Grzegorza Brauna. Wyrok Trybunału stwierdzał, iż:polskie postępowania sądowe bezspornie naruszyły wolność wypowiedzi i skazującym Polskę na wypłacenie odszkodowania i zadośćuczynienie Grzegorzowi Braunowi.

Wybitny, wrocławski językoznawca oprowadza nas po zawiłościach języka polskiego. Czyni w to typowy dla siebie sposób: wyrafinowany i ze swadą. Wywody profesora odznaczają się przejrzystością, klarownością. Próżno w nich szukać nadęcia intelektualnego. Dodatkowo wszystko to okraszone zostało sporą dawką historii literatury.
Gwarantuję, że podczas tej lektury nie będziecie...

Genialna książka, w której genialny profesor Miodek wyjaśnia zagadki językowe. Cudowne meandry polszczyzny są przedstawione w sposób fascynujący; książka wciąga, uczy i bawi.

Genialna książka, w której genialny profesor Miodek wyjaśnia zagadki językowe. Cudowne meandry polszczyzny są przedstawione w sposób fascynujący; książka wciąga, uczy i bawi.

Słowo jest w człowieku, zatem słowo żyje, ewoluuje podlega zmianom. To jest podstawowy wniosek, jaki wyciągnęłam z lektury. Moim zdaniem wybrano bardzo trafny tytuł.

Z jednej strony, książka prof. Miodka to rzeczywiście poradnik językowy, jednak napisany w sposób zrozumiały dla ogółu społeczeństwa, swobodnym, dowcipnym stylem, znanym z telewizyjnych programów prowadzonych przez autora. Z drugiej strony czytelnik zaznajamiany jest z mechanizmami ewolucji języka. Może się dowiedzieć, jak powstają i utrwalają się nowe wyrazy, prześledzić, jak, na przestani wieków zmieniało się brzmienie i znaczenie słów oraz rozumieć, dlaczego wiele z nich bezpowrotnie zniknęło ze słowników.

Lektura jest przyjemna, łatwo się czyta. Niektóre z omawianych przykładów wywołują mimowolny uśmiech, inne sprawią, że podrapiecie się po głowie, lub otworzycie oczy ze zdumienia. Mnie najbardziej zaskoczyło, że „opcja” to nie to samo (ani nawet prawie to samo),co „możliwość”. Inną ciekawostką jest fakt, że do roku 1936 wyrazy takie jak żuraw, chrust, nuta, but, rura i inne pisało się przez „ó”. Przekonałam się też, że nawet polonista może się czasem pomylić (dla zainteresowanych chodzi o rozdział „Pracownice i miłośniczki”),a Rada Języka Polskiego zmienia zdanie prawie tak często, jak politycy(rozdział: „Jastrzębie – jak Turze i Koźle”).

Po lekturze postanowiłam częściej szukać synonimicznych określeń, i jak to mówią „dbać o piękno mowy ojczystej”. Zauważyłam jednak, że sam autor też szczególnie upodobał sobie pewne słowo, a chodzi mi o przymiotnik „manieryczny”.

Książkę napisano w taki sposób, by można ją było czytać „na wyrywki”. Z tego powodu, czytając wszystko, od początku do końca, natraficie na powtarzające się przykłady. Z początku może to nieco irytować. Po jakimś czasie przestaje przeszkadzać.

Ogółem opinia pozytywna. Duży plus dla pana profesora, za otwartość na zmiany zachodzące w języku polskim. Polecam szczególnie tym, którym zasady rządzące językiem wydają się nielogiczne i bezpodstawne.

Słowo jest w człowieku, zatem słowo żyje, ewoluuje podlega zmianom. To jest podstawowy wniosek, jaki wyciągnęłam z lektury. Moim zdaniem wybrano bardzo trafny tytuł.

Z jednej strony, książka prof. Miodka to rzeczywiście poradnik językowy, jednak napisany w sposób zrozumiały dla ogółu społeczeństwa, swobodnym, dowcipnym stylem, znanym z telewizyjnych programów prowadzonych...

Jako nauczyciel języka polskiego, z przyjemnością włączam książki Pana Profesora do materiału na lekcjach w szkole ponadgimnazjlanej. Z powodzeniem. Książkę polecam nie tylko polonistom, ale i tym, dla których język polski jest po prostu interesujący.

Jako nauczyciel języka polskiego, z przyjemnością włączam książki Pana Profesora do materiału na lekcjach w szkole ponadgimnazjlanej. Z powodzeniem. Książkę polecam nie tylko polonistom, ale i tym, dla których język polski jest po prostu interesujący.

Lubię :)

Lubię :)

Poradnik jest napisany bardzo przejrzyście. Jeżeli ktoś interesuje się językiem polskim, jego strukturą, gramatyką, to na pewno powinien po niego sięgnąć.

Poradnik jest napisany bardzo przejrzyście. Jeżeli ktoś interesuje się językiem polskim, jego strukturą, gramatyką, to na pewno powinien po niego sięgnąć.

Interesująca, wartościowa pozycja dla każdego, kto choć trochę interesuje się językiem polskim, rządzącymi nim zasadami i jego historią. Polecam.

Interesująca, wartościowa pozycja dla każdego, kto choć trochę interesuje się językiem polskim, rządzącymi nim zasadami i jego historią. Polecam.