Czy jest coś bardziej ponadczasowego niż książka? Niepodatnego na modę, niewzruszonego humorami kolejnych pokoleń, bezwzględnie bezwartościowego?

Szachy też mogą być nie dotykane przez długie lata, ale wystarczy przesunąć piona na E5 i świat zaczyna wirować, zmieniać się, żyć życiem w „nadżyciu”. Podobnie jest w przypadku książki - wystarczy zdmuchnąć kurz i zasmakować „nadżycia”. W szachach jedynie potrzebujemy śmiertelnego towarzysza do tej nieśmiertelnej gry. Książka jest od tego ograniczenia wolna.
Rzecz jasna nie wszystkie książki kryją w sobie potęgę doznań jednak, dzięki Bogu, pomimo tysiąca ton zmarnowanego papieru, ciągle połacie kurzu opatulają nieocenione księgi.

Witkacy mówił, że książka nie może być dziełem sztuki. Być może. Na pewno jednak jest dziełem, który pustoszy nam umysł, targa nim na wszystkie strony i traktuje niczym elektrowstrząsami nie pozwalając mu się uspokoić aż do jej zakończenia. Po nim zaś możemy być równie podminowani albo otumanieni. Przygnieceni wagą jej sensu, potęgą przekazu, siłą emocji.

Ja już się uspokoiłem, przemyślałem i oswoiłem z boskim autorem. W przypadku takich dzieł nie ma mowy o przełykaniu gorzkiej pigułki zazdrości nad talentem twórcy. Przed takim zjawiskiem jak ta książka zginamy kark w pokorze.

Bo "Przemija postać świata" Hanny Malewskiej to dzieło wyjątkowe. Śledząc historię rozpadu starożytnego świata miotamy się między Bizancjum a Rzymem, oraz między Justynianem, Belizariuszem i Gotami po to tylko by zadawać sobie odwieczne pytanie: dlaczego sami skazujemy się na zagładę?

Nie sposób opisać i oddać, co się w tej książce dzieje, co się w człowieku rodzi w trakcie jej czytania. Wystarczy powiedzieć, że nie brak głosów, że autorka jest jednym z bardziej nie docenianych polskich pisarzy, a być może nawet najwybitniejszą naszą pisarką XX wieku (podobno za taką uważał ją Zbigniew Herbert). Wieloletnia redaktor naczelny miesięcznika „Znak”, współpracownica „Tygodnika Powszechnego”. Członkini Armii Krajowej, uczestnik powstania warszawskiego. Za Adamem Michnikiem dodam, że karą dla Malewskiej za tę książkę wszechwładnej swego czasu partii, była zsyłka z Krakowa na dyrektorstwo zamku w Kurniku. Jednakże w tych ciężkich czasach nie powinno się powoływać na Michnika, nawet jeśli ten fragment pochodzi z jego dysydenckich wydawnictw.

Nie wiem czemu o tym piszę. Nie znam się wszak na recenzjach. Może dlatego, żem bardzo ciągle poruszony?

Czy jest coś bardziej ponadczasowego niż książka? Niepodatnego na modę, niewzruszonego humorami kolejnych pokoleń, bezwzględnie bezwartościowego?

Szachy też mogą być nie dotykane przez długie lata, ale wystarczy przesunąć piona na E5 i świat zaczyna wirować, zmieniać się, żyć życiem w „nadżyciu”. Podobnie jest w przypadku książki - wystarczy zdmuchnąć kurz i zasmakować...