Od czego mam zacząć, żeby przekonać Was, że jest to książka wyjątkowa, książka, której autorka sekundę po przeczytaniu FEEDA trafiła na listę moich ulubionych autorów? Książka, po której przychodziło tyle przemyśleń i refleksji, że człowieka zaczynała boleć głowa? Książka, przez którą bite parę godzin nie mogłam dojść do siebie, i książka przez którą bolał mnie brzuch ze śmiechu... A najlepsze w tym wszystkim jest to, że FEED to książka o... o zombie.

Jeśli mam być szczera, nigdy specjalnie ani nie oglądałam filmów o zombie ani nie czytałam takich książek. Powód? Nie oszukujmy się: pierwsza myśl jaka pojawia się po przeczytaniu "to książka o zombie" nie jest zbyt zachęcają. Ale zapewniam: to nie jest powieść, w której główni bohaterowie strzelają się z zombie, które wyjadają im mózgi a każda stronica to jeszcze więcej krwi i kiczu. Nic z tych rzeczy! Zombie to tylko tło historii dwójki profesjonalnych reporterów i politycznych spisków...

"Kellis-Amberlee to rzeczywistość. Żyjecie, umieracie, a potem wracacie do życia, wstajecie i powłócząc nogami, podążacie za byłymi przyjaciółmi i bliskimi, by ich zjeść. Nie ma wyjątków".

Ostatnimi czasy (a dokładniej - od sukcesu Igrzysk Śmierci) wyszło tyle antyutopii i dystopii (a czym się różni antyutopia od dystopii? Zapraszam na Wikipedię;) ) że nie wiadomo, w którą ręce brać. Wymienię te kilka najważniejszych: Igrzyska, Angelfall, Rebeliant, ostatnio Rywalki i Mroczne umysły, a to tylko początek wyliczanki. FEED jest kolejną dystopią i od razu zaznaczę, dystopią wyjątkową. A to dlatego, że jest porażająco realistyczna. Teraz, po przeczytaniu tej książki, gdyby podbiegł do mnie przypadkowy człowiek i oznajmił, że istnieją zombie... uwierzyłabym mu z miejsca. Po prostu. Ta książka całkowicie zmieniła moje podejście do zombie (przed przeczytaniem FEEDA też uważałam, że zombie to jedna wielka bzdura do kwadratu). Teraz, kiedy to piszę, jestem pewna dwóch rzeczy: że zombie wcale nie muszą być tylko kiczowatym absurdem, kolejnym tematem dla reżyserów z Hollywood, oraz tego, że FEED jest najlepszą dystopią, którą w życiu przeczytałam (tak, nawet lepszą od Igrzysk).

Pierwsze strony tej powieści bynajmniej mnie nie zachęciły, a zapowiadały się właśnie na krwawy i kiczowaty splot zdań, nazwany "horrorem". Ale nie traciłam w Mirę Grant nadziei, brnęłam w tę książkę dalej. I była to jedna z moich najlepszych decyzji w życiu.

"Prawdy nie da się zabić (...)Wszystko da się zabić. Czasami tylko musisz w to strzelać tak długo, aż przestanie się ruszać. I nie wypada zbytnio rozmyślać o tym, co się zrobiło".

Pierwsze co mnie zachwyciło to bohaterowie. Żywe, wielowymiarowe postacie, których nie sposób nie pokochać, nawet tych złych. Georgia Mason, broń Boże, nie jest kolejną szarą myszką, tylko twardo stąpającą po ziemi dwudziestolatką z przewlekłą chorobą oczu, stawiająca brata i prawdę ponad wszystko. Nasz drugi główny bohater, Shaun, nie jest, broń Boże, kolejną jeszcze gorszą kopią Edwarda Cullena, a dowcipnym bratem Georgii z nietypową pasją: uwielbia tykać zombie patykiem (jeśli chcecie dożyć jutra, nigdy tego nie róbcie).

Drugie: nareszcie do pióra/klawiatury doszła kobieta, która wie o czym pisze. Mira Grant jest wirusologiem i fanką horrorów, a połączenie to wyszło jej więcej niż na dobre. Ta autorka ma w małym palcu zombie i wirusy, przez co książka zasypuje nad dokładnymi i wbrew pozorom, całkiem przystępnymi informacjami o wirusach, chorobach i całym tym biologicznym tatałajstwu. I pierwszy raz w życiu NAPRAWDĘ zainteresowałam się tym tematem. Dotychczas na lekcjach o anatomii człowieka miałam tylko mdłości, a tu proszę! Samowolnie zaczęłam dokształcać się wiadomościami o wirusach, bo zwyczajnie mnie to nagle zaciekawiło. To ogromny plus tej książki - widać, że Mira Grant ot tak nie usiadła do klawiatury i napisała "powstały zombie", ale poświęciła temu dużo czasu.


"Powstańcie, póki możecie!"


Na dodatek przez Mirę Grant, kobietę, która bez najmniejszych skrupułów strona po stronie mordowała moich ukochanych bohaterów, przez wiele godzin nie mogłam dojść do siebie. Teoretycznie rzecz biorąc po tym pięknym i cudownym zakończeniu powinnam niecierpliwie czekać na drugą część tej serii, Deadline (która i tak za parę dni wpadnie w moje łapki). Jednak prawdę powiedziawszy, nie potrafię sobie wyobrazić, że jest coś jeszcze, że dzieje się coś dalej po wydarzeniach opisanych w tej książce. Ale, cóż, zobaczymy.

Prócz tego, że jest to książka o zombie, wirusach i polityce jest w to też zamieszana blogosfera (ciekawe połączenie, prawda?). Cztery kompletnie nie związane ze sobą rzeczy. I czary-mary, okazuje się, że mają ze sobą dużo więcej wspólnego niż mogło by się wydawać... ale o tym przeczytacie już w książce (że tak wrednie zakończę ten akapit niczym autorzy opisów treści z tyłu okładki).

Co jeszcze? Ani się obejrzałam utonęłam w genialnym i wspaniałym thrillerze politycznym o zombie i blogerach znanym powszechnie jako FEED. Wiem teraz o niebo więcej o wirusach, polityce, zombie i - co najważniejsze - poznałam kolejną wyjątkową książkę, która totalnie mnie pochłonęła.

Ogłaszam FEED najlepszą książką, jaką przeczytałam w tym roku i ze świstem wrzucam ją na półkę ukochanych książek. Pozostaję mi tylko się wściekać, że mimo, że od dwóch lat FEED był dostępny na półkach, ja sięgnęłam po niego dopiero teraz. A Wam serdecznie polecam, abyście zapoznali się z tą książką. I nie zrażajcie się tematyką. Wraz z przeczytaniem tej powieści słowo "zombie" nabierze dla was zupełnie innego znaczenia i zafunduje Wam kilka bezsennych nocy spędzonych na rozmyślaniach o FEEDZIE. Taki bonus w pakiecie z książką (w tej samej cenie!!!).

http://zakochana-w-ksiazkach-i-w-czekoladzie.blogspot.com/2014/04/51-przeglad-konca-swiata-feed.html#more

Od czego mam zacząć, żeby przekonać Was, że jest to książka wyjątkowa, książka, której autorka sekundę po przeczytaniu FEEDA trafiła na listę moich ulubionych autorów? Książka, po której przychodziło tyle przemyśleń i refleksji, że człowieka zaczynała boleć głowa? Książka, przez którą bite parę godzin nie mogłam dojść do siebie, i książka przez którą bolał mnie brzuch ze...