Lubię literackie gry z czytelnikiem. Tutaj mamy zakamuflowane dzieje słynnego, uwielbianego angielskiego pisarza Charlesa Dickensa i jego żony Catherine. Z jednej strony jest to apologeta moralności, surowych zasad, z drugiej- prywatnej- to tyran i apodyktyczny ojciec oraz człek niestałego charakteru i upodobań. Alfed, mąż Dorothei, ostatnie dziesięć lat swego życia spędził poza domem rodzinnym. Łożył co prawda na utrzymanie pierworodnej Kitty i samej Dorothei, ale mieszkał z kochanką, panną Ricketts.
Zdumiewające, że przez 20 lat niedobrane stadło mu nie doskwierało. Potem publicznie prał swoje brudy, ogłosił w gaziecie stek kłamstw, oszczerstw i pomówień pod adresem żony, że była kiepską matką i partnerką. Pielęgnował pozory, dla uwielbienia publiki był w stanie kłamać i manipulować innymi. Niby solidaryzował się z ludźmi biednymi, ale nie wspierał swoich dzieci. Miał duży temperament seksualny, a narzekał że za wiele urodziła mu Dorothea dzieci, że trudno wykarmić osiem gąb.
Narratorką jest żona, która wspomina beztroskie lata zalotów i szczęśliwe pierwsze miesiące. Gdy już pojawiła się Kitty, w związku zaczęło się psuć. Odbrązawianie Wielkiego Człowieka jest intrygujące. Cierpkie komentarze o naturze miłości, małżeństwa, literaturze, mizoginizmie twórcy i źródłach inspiracji do poszczególnych powieści godne są samego pisarza. Widać bezzasadnie posądzał ją o brak zmysłu obserwacji i miałkość wyobraźni.
Ciekawa próba ukazania wiktoriańskiej Anglii, kultu wybitnej jednostki, oraz przyczynek do dyskursu o emancypacji kobiet. Momentami rozwlekła, ciężkawa i trudna w odbiorze, może przez naśladownictwo Dickensowskiej frazy.

Lubię literackie gry z czytelnikiem. Tutaj mamy zakamuflowane dzieje słynnego, uwielbianego angielskiego pisarza Charlesa Dickensa i jego żony Catherine. Z jednej strony jest to apologeta moralności, surowych zasad, z drugiej- prywatnej- to tyran i apodyktyczny ojciec oraz człek niestałego charakteru i upodobań. Alfed, mąż Dorothei, ostatnie dziesięć lat swego życia spędził...