Ileż mądrości życiowej płynie z tej powieści. Słyszałam je jeszcze od Świętej Pamięci mojej mamy i powtórzę ku przestrodze młodych dziewcząt.
Po pierwsze, nie wychodź za mąż za artystę. Tego pokroju ludzie nie nadają się do małżeństwa. Zawsze wybiorą swoją pasję. Ty będziesz na drugim miejscu, o ile w ogóle nie odstawią cię do lamusa.
Po drugie, nie wychodź za mąż zbyt młodo. Zrób to, gdy do tego dojrzejesz. Nie daj się wcześniej zwieść sobie i nikomu innemu.
Po trzecie, miej tylko tyle dzieci, ile podołasz wychować i na tyle ile będziesz w stanie sama utrzymać, gdyby ich ojcu nagle coś się stało. Pamiętaj, że w naturze silne samice (lwice dla przykładu) mają niewiele potomstwa.
Po czwarte, nigdy nie żałuj mężczyzny, ponieważ on nigdy ciebie nie pożałuje.
Po piąte, szanuj się, bo jeśli sama nie będziesz się szanować, to nie dziw się, że inni też będą cię traktować bez szacunku. Sama im na to pozwolisz.
O tym wszystkim na własnej skórze boleśnie przekonała się główna bohaterka tej książki. Takie – po prostu – jest życie.

Ileż mądrości życiowej płynie z tej powieści. Słyszałam je jeszcze od Świętej Pamięci mojej mamy i powtórzę ku przestrodze młodych dziewcząt.
Po pierwsze, nie wychodź za mąż za artystę. Tego pokroju ludzie nie nadają się do małżeństwa. Zawsze wybiorą swoją pasję. Ty będziesz na drugim miejscu, o ile w ogóle nie odstawią cię do lamusa.
Po drugie, nie wychodź za mąż zbyt...

Z książki wyciągnęłam ciekawy morał. To my decymujemy, czy przeżyliśmy swoje życie i nie odgrywamy już w świecie żadnej roli, czy jeszcze możemy coś zrobić. Książka mówi również o tym, że zawsze jest czas na to by się jeszcze zmienić. Do takich wniosków doszłam po przeczytaniu kilkunastu ostatnich stron. Niestety ciężko było dobrnąć do końca książki. Jej czytanie bardzo mi się dłużyła. Przez prawie całą treść nie bardzo wiedziałam do czego cała ta historia zmierza.

Z książki wyciągnęłam ciekawy morał. To my decymujemy, czy przeżyliśmy swoje życie i nie odgrywamy już w świecie żadnej roli, czy jeszcze możemy coś zrobić. Książka mówi również o tym, że zawsze jest czas na to by się jeszcze zmienić. Do takich wniosków doszłam po przeczytaniu kilkunastu ostatnich stron. Niestety ciężko było dobrnąć do końca książki. Jej czytanie bardzo mi...

Ulubiony przeze mnie rodzaj powieści: powieść biograficzna. Tym razem poznawałam perypetie żony Charlesa Dickensa, a przy okazji zgłębiałam osobowość tego znanego pisarza. I muszę przyznać, nie jest to osoba, która chce się naśladować. Jednak równocześnie osobowość pisarza: tajemnicza, fascynująca, różnorodna w jakimś stopniu fascynuje. Choć niewątpliwie była to bardzo zaburzona osoba i wyobrażam sobie, że jego żona też musiała mieć w głowie niesamowity bałagan. Ale książka - świetna:)

Ulubiony przeze mnie rodzaj powieści: powieść biograficzna. Tym razem poznawałam perypetie żony Charlesa Dickensa, a przy okazji zgłębiałam osobowość tego znanego pisarza. I muszę przyznać, nie jest to osoba, która chce się naśladować. Jednak równocześnie osobowość pisarza: tajemnicza, fascynująca, różnorodna w jakimś stopniu fascynuje. Choć niewątpliwie była to bardzo...

Życie z artystą nie może być zwyczajne. Jeśli jest to umysł genialny, to tym bardziej. Codzienność z nim jednak oprócz szerokiego wachlarza soczystych barw, może mieć również ciemne kolory.
Przekonała się o tym główna bohaterka książki „Dziewczyna w błękitnej sukience”. Dorothy dzieli się z czytelnikami swoimi wspomnieniami sięgając do młodości, kiedy poznała dobrze zapowiadającego się pisarza.
Autorka powieści Gaynor Arnold inspirowała się życiem Catherine i Charlesa Dickensów. I choć niektóre fakty zostały przedstawione inaczej niż było w rzeczywistości, to główne zdarzenia pokrywają się z życiorysem pisarza. Jak sama autorka wskazuje, jej podstawowym celem było uchwycenie charakteru Dickensa. Jest to najmocniejszym punktem książki, bo niezwykle trudne, a wręcz niemożliwe jest jednoznaczne ocenienie skrajnych cech człowieka.
„Był najlepszym i najmilszym człowiekiem na ziemi. I najmądrzejszym, i najzabawniejszym. A to, co pisał, było dokładnie takie samo. Jeśli już miał jakąś wadę, to taką, że zawsze chciał mieć rację. (...) Ale nie dał sobie niczego przetłumaczyć. Jak już raz coś postanowił, to się tego trzymał”, nawet jeśli ranił bliskie osoby. Jak lokomotywa pędził w dążeniu do swoich celów, nie zważając na uczucia innych. „Ale niezależnie od tego, ile zła uczynił, zawsze uważał się za prawego człowieka.” Faktem jest, że był niezwykle łaskawym pomocnikiem i darczyńcą dla rzeszy biednych oraz przyjaciół. Swoisty celebryta, którego otwartość i poczucie humoru, a przede wszystkim talent, powodowały, że wielbiły go tłumy. Jednocześnie potrafił zachować się podle i okrutnie wobec kochającej go osoby.
Czy Dickens zatem był dobry, czy zły? Dwulicowy, czy pogubiony w emocjach? Powieść częściowo odpowiada na te pytania, a jednak umysł artysty i geniusza zawsze pozostanie zagadką. Tak skomplikowana osobowość fascynuje.
Polecam.

Życie z artystą nie może być zwyczajne. Jeśli jest to umysł genialny, to tym bardziej. Codzienność z nim jednak oprócz szerokiego wachlarza soczystych barw, może mieć również ciemne kolory.
Przekonała się o tym główna bohaterka książki „Dziewczyna w błękitnej sukience”. Dorothy dzieli się z czytelnikami swoimi wspomnieniami sięgając do młodości, kiedy poznała dobrze...

Wahałam się między oceną dobrą a przeciętną, bo niby cała historia ciekawa, dobrze napisana ale ci bohaterowie jacyś tacy strasznie irytujący.
A bohaterami powieści są:
1) Alfred Gibson, postać inspirowana osobą Charlesa Dickensa, dumny niczym paw, egocentryczny i egoistyczny dziwak.
2) Cała reszta, czyli tłum składający się na rodzinę i wielbicieli, którzy ślepo w niego zapatrzeni pozwalają, żeby jeden człowiek nimi manipulował, poddają się bez walki jego woli i robią co im każe.

Tak, więc na powieść składają się głównie decyzje Alfreda oraz nieudolne i kończące się fiaskiem próby przeciwstawienia się tym decyzjom przez osoby, których dotyczyły.

Wahałam się między oceną dobrą a przeciętną, bo niby cała historia ciekawa, dobrze napisana ale ci bohaterowie jacyś tacy strasznie irytujący.
A bohaterami powieści są:
1) Alfred Gibson, postać inspirowana osobą Charlesa Dickensa, dumny niczym paw, egocentryczny i egoistyczny dziwak.
2) Cała reszta, czyli tłum składający się na rodzinę i wielbicieli, którzy ślepo w niego...

Nie zachwyciła mnie tak jak się spodziewałam. Dobra, łatwo i chętnie się ją czytało pomimo 500 strona, jednak historia nie złapała mnie za serce, a główni bohaterowie irytowali. Może nie potrafię się identyfikować z kobietami XIX wieku, które uzależnione od mężczyzn i ich miłości żyły zamknięte w 4 ścianach, ich jedynym obowiązkiem było rodzenie dzieci a przyjemnością... sprawianie przyjemności mężowi i dbanie o jego dobre samopoczucie.
Dla mnie to nie wielka, nieszczęśliwa miłość lecz zaślepienie, takie historie nie poruszają mnie za mocno, ale chcąc oddać sprawiedliwość autorce za dobrze moim zdaniem napisaną powieść, którą czytało się mimo wszystko przyjemnie, daję 7 gwiazdek.

Nie zachwyciła mnie tak jak się spodziewałam. Dobra, łatwo i chętnie się ją czytało pomimo 500 strona, jednak historia nie złapała mnie za serce, a główni bohaterowie irytowali. Może nie potrafię się identyfikować z kobietami XIX wieku, które uzależnione od mężczyzn i ich miłości żyły zamknięte w 4 ścianach, ich jedynym obowiązkiem było rodzenie dzieci a przyjemnością......

Lubię literackie gry z czytelnikiem. Tutaj mamy zakamuflowane dzieje słynnego, uwielbianego angielskiego pisarza Charlesa Dickensa i jego żony Catherine. Z jednej strony jest to apologeta moralności, surowych zasad, z drugiej- prywatnej- to tyran i apodyktyczny ojciec oraz człek niestałego charakteru i upodobań. Alfed, mąż Dorothei, ostatnie dziesięć lat swego życia spędził poza domem rodzinnym. Łożył co prawda na utrzymanie pierworodnej Kitty i samej Dorothei, ale mieszkał z kochanką, panną Ricketts.
Zdumiewające, że przez 20 lat niedobrane stadło mu nie doskwierało. Potem publicznie prał swoje brudy, ogłosił w gaziecie stek kłamstw, oszczerstw i pomówień pod adresem żony, że była kiepską matką i partnerką. Pielęgnował pozory, dla uwielbienia publiki był w stanie kłamać i manipulować innymi. Niby solidaryzował się z ludźmi biednymi, ale nie wspierał swoich dzieci. Miał duży temperament seksualny, a narzekał że za wiele urodziła mu Dorothea dzieci, że trudno wykarmić osiem gąb.
Narratorką jest żona, która wspomina beztroskie lata zalotów i szczęśliwe pierwsze miesiące. Gdy już pojawiła się Kitty, w związku zaczęło się psuć. Odbrązawianie Wielkiego Człowieka jest intrygujące. Cierpkie komentarze o naturze miłości, małżeństwa, literaturze, mizoginizmie twórcy i źródłach inspiracji do poszczególnych powieści godne są samego pisarza. Widać bezzasadnie posądzał ją o brak zmysłu obserwacji i miałkość wyobraźni.
Ciekawa próba ukazania wiktoriańskiej Anglii, kultu wybitnej jednostki, oraz przyczynek do dyskursu o emancypacji kobiet. Momentami rozwlekła, ciężkawa i trudna w odbiorze, może przez naśladownictwo Dickensowskiej frazy.

Lubię literackie gry z czytelnikiem. Tutaj mamy zakamuflowane dzieje słynnego, uwielbianego angielskiego pisarza Charlesa Dickensa i jego żony Catherine. Z jednej strony jest to apologeta moralności, surowych zasad, z drugiej- prywatnej- to tyran i apodyktyczny ojciec oraz człek niestałego charakteru i upodobań. Alfed, mąż Dorothei, ostatnie dziesięć lat swego życia spędził...

Przytoczę słowa Grażyny Wolszczak - "Poruszająca historia kobiety , której miłość była zbyt mocna, by mogła odejść, i zbyt czysta , by nie miała w końcu zatriumfować". Nic dodaj nic ująć -po prostu.A dlaczego?
Otóż ,czytając tę powieść nie zastanawiałam się ,czy są to prawdziwe losy Charlesa i Catherine Dickensów czy zupełnie zmyślona historia, zafascynowała mnie sama fabuła i postać głównej bohaterki.

Dodo było piękna, młoda i naiwna gdy rozkochała w sobie utalentowanego artystę, bez grosza przy duszy.Świata poza Jednym Jedynym nie widziała, on zaś ciągle zabiegał o swych czytelników, widzów, towarzystwo , które miało mu zapewnić stały dochód.Bał się okrutnie biedy do tego stopnia , że wypominał swej oddanej Dodo ,że musi utrzymywać dzieci , które mu rodziła .Ona oddała mu wszystko co miała, najlepsze lata swego życia poświęciła mu ciągle czekając na czułe słówka, pocałunki,pieszczoty , których jej z czasem szczędził. Ile jest w stanie wycierpieć kobieta,by mieć przy boku ukochanego?Jak widać miłość nie ma granic, prawdziwe uczucie nie wygasa nawet po śmierci.
Postać godna podziwu, wzrusza i zmusza do refleksji ale niestety smutna historia nieszczęśliwej, niespełnionej miłości.
Alfred , mąż Dodo, niejednokrotnie mnie denerwował swym postępowaniem, ale na swój sposób kochał Dodo i swoje dzieci , dbał by niczego im nie brakowało, uczył pracowitości i wytrwałości w tym co robią ale bardziej zależało mu na obcych, ubogich, których sytuacja materialna była gorsza niż jego rodziny.Choć aniołem nie był, czy można go więc potępiać?
Piękna powieść, godna polecenia.

Przytoczę słowa Grażyny Wolszczak - "Poruszająca historia kobiety , której miłość była zbyt mocna, by mogła odejść, i zbyt czysta , by nie miała w końcu zatriumfować". Nic dodaj nic ująć -po prostu.A dlaczego?
Otóż ,czytając tę powieść nie zastanawiałam się ,czy są to prawdziwe losy Charlesa i Catherine Dickensów czy zupełnie zmyślona historia, zafascynowała mnie sama...

" -Do dzieci mam wiele cierpliwości, P. M. To dorośli mnie irytują. Zwłaszcza ci, którzy plotą bzdury."

" Łatwo sobie wyobrazić miłość, lecz nie tak łatwo ją przeżyć."

" -Do dzieci mam wiele cierpliwości, P. M. To dorośli mnie irytują. Zwłaszcza ci, którzy plotą bzdury."

" Łatwo sobie wyobrazić miłość, lecz nie tak łatwo ją przeżyć."

Dość rozczarowująca historia. Zdecydowanie przegadana i zbyt obszerna. Historia fikcyjnego małżeństwa, oparta na prawdziwych losach Charlesa Dickensa i jego żony Catherine. Z pozoru udane małżeństwo, i wesoła rodzina, skrywała wiele smutnych tajemnic.

Dość rozczarowująca historia. Zdecydowanie przegadana i zbyt obszerna. Historia fikcyjnego małżeństwa, oparta na prawdziwych losach Charlesa Dickensa i jego żony Catherine. Z pozoru udane małżeństwo, i wesoła rodzina, skrywała wiele smutnych tajemnic.