Anna jest zwykłą nastolatką, która spędza wakacje w magicznej Wenecji. Pewnego dnia wybiera się wraz z rodzicami na pokaz gondoli, a przez przypadek wpada do wody, tuż obok czerwonej łodzi (tutaj możemy zacząć się niepokoić, bo w Wenecji wolno pływać tylko czarnymi gondolami). Dziewczyna budzi się w ciemnym zaułku, naga i obolała. Obok niej stoi Sebastian, chłopak, którego Anna zauważyła kilka dni wcześniej, gdy brał udział w bójce na noże. Wszystko wokół wygląda niepokojąco, noc rozjaśnia żar pochodni, zamiast światła latarni, a ludzie odziani są w szaty, zdarte z manekinów w muzeum. Jest 1499 rok.

Jestem zaskoczona, autorka w doskonały sposób poradziła sobie z zarysowaniem tła historycznego powieści. Obyczaje, architektura, stroje - wszystko zostało opisane plastycznym językiem, dzięki czemu poczułam atmosferę Wenecji sprzed wieków. Niejednokrotnie pisałam, że jestem zafascynowana siecią kanałów i pałacami, które zbudowano nad brzegiem Grand Canale. Z perspektywy czasu jestem gotowa napisać, że renesansowa Wenecja to moje ulubione miasto i najdoskonalsze tło dla powieści historycznych. Sklepy z maskami, ziołami, gondole, ciemne zaułki, wystawne przyjęcia, romantyczni kochankowie, wszystko okryte koronką tajemnicy, to wspaniała sceneria do snucia niezwykłych opowieści. Zazdroszczę Annie, bo podróż w czasie (mimo drewnianego wychodka i innych niewygód) jest moim marzeniem - chciałabym chociaż przez jeden dzień cofnąć się w czasie i zobaczyć na własne oczy, jak wyglądało życia ówczesnych ludzi. W tym upatruję sukcesu tej powieści, myślę, że każdy skrycie marzy o podobnej podróży, pełnej przygód i...miłości!

Oczywiście nie obyło się bez kilku minusów. Wolałabym, żeby bohaterka była odrobinę starsza, bardziej dojrzała, abym nie musiała czytać wzmianek o portalach społecznościowych czy tęsknocie do szkoły. Gdyby Magiczna gondola przypominałaby Carnevale, to poczułabym się usatysfakcjonowana, niestety, w trakcie przewracania kolejnych stron czułam, że powieść kierowana jest do młodszych czytelników. Nie jest to ogromną wadą i nie czuję się rozczarowana, ale autorka mogłaby nie wspominać o Miley Cyrus czy Zmierzchu, dla zachowania dobrego smaku. Natomiast jestem wdzięczna autorce za niewielki ładunek emocjonalny związany z rodzącym się uczuciem pomiędzy Anną i Sebastianem, bo dość już powstało ckliwych historii. Tutaj nie miłość jest najważniejsza, ale tło historyczne, intrygi oraz radzenie sobie w obcej rzeczywistości. Powieść czyta się jednym tchem, można stracić poczucie czasu - nie zalecam gotowania obiadu w międzyczasie, bo niewiele z niego pozostanie. Na koniec napiszę: myjcie zęby - każdy, kto przeczytał Magiczną gondolę, to zrozumie.

Anna jest zwykłą nastolatką, która spędza wakacje w magicznej Wenecji. Pewnego dnia wybiera się wraz z rodzicami na pokaz gondoli, a przez przypadek wpada do wody, tuż obok czerwonej łodzi (tutaj możemy zacząć się niepokoić, bo w Wenecji wolno pływać tylko czarnymi gondolami). Dziewczyna budzi się w ciemnym zaułku, naga i obolała. Obok niej stoi Sebastian, chłopak, którego...