Po książkę sięgnęłam, bo „zaczepiła mnie” okładka – promiennie uśmiechnięta i zapatrzona w górę ponad przezroczysty parasol dziewczyna ubrana w czerwony, rozkloszowany płaszcz spacerująca przez miasto (w tle kamienica i ogrodzenie).Okładka oddaje atmosferę opowiadań Schmitta – wszystkie siedem historii miłosnych to opowieści budujące, optymistyczne, ukazujące siłę miłości.
Nawet ponuro zatytułowane i w takiż sposób zaczynające się opowiadanie Zbrodnia doskonała przedstawiające historię kryminalną dotyczącą małżeństwa z wieloletnim stażem każe czytelnikowi ostatecznie uwierzyć w miłość – zmieniającą swój charakter, lecz trwającą przez lata.
W tym opowiadaniu, ale także w pozostałych, Schmitt demaskuje relacje międzyludzkie, ukazuje, że miłość dwojga ludzi wzbudza w innych wcale nie najlepsze emocje: zawiść i zazdrość.
Miłość potrafi także dawać siłę do życia, choćby istniała już tylko poprzez wspomnienia – w taki sposób przedstawiona jest w opowiadaniach: Marzycielka z Ostendy, Kobieta z bukietem, Odette Jakkażda. Miłość potrafi odmienić szare, prozaiczne życie człowieka i pozwala uwierzyć w to, że da się je przeżyć, jeśli obok jest ktoś, kto obdarza tym uczuciem bez względu na wszystko (Piękny deszczowy dzień, Odette Jakkażda, Wszystko, czego potrzeba do szczęścia).
Bohaterami opowiadań są zwyczajni ludzie: manikiurzystka, właścicielka sklepu z antykami, schorowana właścicielka pensjonatu. I właśnie takim ludziom – na pozór pospolitym i niewyróżniającym się- zdarza się w życiu miłość prawdziwa, mocna i po grób (Schmitt nie waha się zakończyć życia swoich bohaterów, podkreślając tym samym tragizm losu, ale i moc miłości). Jednocześnie miłości te zawsze narażone są na przeszkody utrudniające ich realizację: obowiązki wobec społeczeństwa i rodziny, ludzkie gadanie, choroba, śmierć ukochanej osoby. W wyniku tychże przeszkód miłość nie zostaje jednakże zdegradowana (choćby przez ukazanie jej anatomii- rozkładu relacji międzyludzkich na czynniki pierwsze), ale nadal pozostaje w sferze idealnej, ona sama jest bowiem idealna, to okoliczności życiowe sprawiają, że miłość musi się zderzyć z tym, co trywialne, zwyczajne, pospolite, czy po prostu złe.
Opowiadania są zgrabnie skomponowane: funkcjonalne opisy budujące atmosferę opowiadań, bezpretensjonalne dialogi, czasem klamra kompozycyjna podkreślająca ciągłość i przewidywalność dalszej części historii. Precyzja wypowiedzi sprawia, że czyta się Historie miłosne jednym tchem a aura tajemniczości, jaką odczytuje się spomiędzy zdań sprawia, że łatwo poddajemy się urokowi tych opowiadań, które nienatarczywie przekonują, że prawdziwa miłość jednak istnieje. I nie jest to przesłanie adresowane wyłącznie do „kasjerek i fryzjerek” – posługując się słowami jednego z bohaterów Olafa Pimsa – bowiem miłość prawdziwa zdarzyć się może każdemu w każdym czasie, w różnych miejscach, wtedy, gdy się jej człowiek zupełnie nie spodziewa. Choć może być i tak jak zdarzyło się bohaterce sensualnego opowiadania Marzycielka z Ostendy, Emmie Van A. : „Pewnego ranka (…) obudziłam się z przekonaniem, że przydarzy mi się coś ważnego…”

Po książkę sięgnęłam, bo „zaczepiła mnie” okładka – promiennie uśmiechnięta i zapatrzona w górę ponad przezroczysty parasol dziewczyna ubrana w czerwony, rozkloszowany płaszcz spacerująca przez miasto (w tle kamienica i ogrodzenie).Okładka oddaje atmosferę opowiadań Schmitta – wszystkie siedem historii miłosnych to opowieści budujące, optymistyczne, ukazujące siłę...