Szaleństwo jest stanem, w którym zdrowy rozsądek ustępuje miejsca gwałtowności i nieodpowiedzialnym, podejmowanym pod wpływem impulsu decyzjom. Ponadto, nigdy nie oznacza niczego dobrego i gdy w grę wchodzi obłęd ludożernych potworów, zwiastuje tylko nieuchronny koniec znanego nam świata.

„Szaleństwo elfów” jest trzecim tomem prezentującym perypetie dwudziestokilku letniej amerykanki MacKayla’i Lane. Śmierć siostry wstrząsnęła jej światem, zmuszając ją do przeprowadzki do stolicy Irlandii, gdzie odkryła swoje prawdziwe powołanie – walkę z siłami ciemności. Autorka książki odeszła od standardowego i stereotypowego rysopisu elfów, oddając w szpony naszej wyobraźni stwory rodem z najgorszych koszmarów. Zapomnijmy zatem o ich szpiczastych uszach, pięknych i wysportowanych ciałach, zachwycających i melodyjnych głosach, duchu waleczności i elfiej zażyłości z leśnym poszyciem. W zamian otrzymujemy ich dosłowne przeciwieństwo – bezkształtną i pozbawioną litości ciemną masę, która wychodzi na żer, gdy tylko zapadnie zmrok.

Czym zachwyca dzieło Karen Marie Moning? Przede wszystkim klimatem grozy, który jest główną siłą napędową powieści. Akcja z rzadka dzieje się w dzień, przez co otrzymujemy okazję uczestniczenia w dramatycznych i interesujących zdarzeniach pod osłoną nocy. Można rzec, że w miarę zagłębiania się w lekturę, mrok staje się naszym przyjacielem, lecz niekoniecznie tym najlepszym – raczej fałszywym i czekającym na okazję wbicia nam noża w sam środek pleców.

Książka porusza kwestię zaufania, jakim obdarzamy (lub możemy obdarzyć) drugiego człowieka. Przestrzega przed zatopieniem się w bezgranicznej ufności do ludzi, których znamy dopiero od niedawna, aby nie przeżyć szoku i zdruzgotania emocjonalnego, gdy odkryjemy ich prawdziwe zamiary. Zaufanie wysuwa się na pierwszy plan publikacji, gdyż główna bohaterka uświadamia sobie, że musi zmierzyć się nie tylko z monstrualnymi potworami, ale także z dwulicowością natury ludzkiej, która niejednokrotnie udowadniała nam, że potrafi zadać cios głębszy i dotkliwszy, niż niejeden fizyczny szturchaniec.

Czytadło skierowane jest raczej dla płci pięknej, interesującej się literaturą fantastyczną. W książce nader często występują nawiązania do zakupowego szaleństwa, odwiedzin fryzjerów, kosmetyczek i innych pieniądzopołykaczy, które mnie, jako mężczyznę przyprawiały o znudzenie i wywoływały lekką konsternację. Mogę się mylić, ale myślę, że bezmózgie potwory raczej nie będą brały pod uwagę dobrze dopasowanego ubioru pod względem kolorystycznym, czy chociażby rodzaj użytego lakieru do paznokci, tuż przed podjęciem ostatecznej decyzji o zakończeniu życia nieszczęśniczki. Żeby tego było mało, autorka stworzyła termin „seksualny elf”, który niestety obraża kobiecą naturę i przedstawia ją w bardzo niekorzystnym świetle. Taki zabieg nie przekonuje czytelnika, a wręcz odpycha go od pozytywnej oceny dzieła. Miało być fantastycznie, a wyszło nadmiernie erotycznie. Nie mniej jednak, jeżeli jesteśmy w stanie przymknąć na to oko, pozycja wybije się tuż ponad kreskę oznaczoną napisem „przeciętna”.

Powieść Karen Moning jest kolejną książką, która udowadnia nam, że należy bać się ciemności. Czyha w niej bowiem coś więcej, niż tylko nieboskie stworzenia. Chociaż już od dawna wyrosłem z lęku przed ciemniejszą stroną doby, dzięki „Szaleństwu elfów” przypomniałem sobie, jak to jest na nowo zacząć poruszać się ostrożniej i rozważniej w po zmroku.

Damian Hejmanowski