Z Gombrowiczem było mi jakoś nie po drodze, nie trafiłem na żadną z jego książek w kanonie lektur szkoły średniej, a określanie "polska klasyka XX wieku" uważałem niemal za oksymoron ... I tak bym sobie żył w nieświadomości, aż któregoś dnia zobaczyłem jak Bardzo Ważny przedstawiciel jedynej słusznej partii twierdzi, że Gombrowicz to jest "be" i się tego czytać nie powinno i że to antypolskie i kosmopolityczne i ... Nooo to lepszej rekomendacji nie było potrzeba.

W antykwariacie trafiłem akurat Trans-Atlantyk. Przyznam, że początkowo forma była nieco przytłaczająca, liczne powtórzenia, archaizmy, styl potrafią przytłoczyć; ale po chwili kiedy złapie się odpowiedni rytm czytania można docenić paradoksalną świeżość tych zabiegów. Książka po premierze sporo namieszała i wywołała skandal, okazało się że można pisać o Polsce w sposób inny, szczery i poddający w wątpliwość wszystkie cechy które uważa się za walory narodowe. Dla Gombrowicza nie ma tu świętości, jak do tego podejdzie czytelnik zależy już od własnych poglądów i poczucia humoru. Dziś zapewne krytyczne spojrzenie na kraj, szarganie tego co dla niektórych może być narodową świętością, czy otwarcie pisanie o tematach seksualnych, w tym homoseksualizmie, nikogo już tak nie obruszy, ale dalej mamy do czynienia z dziełem prowokującym. Dlatego też warto po Gombrowicza sięgną, spodoba się albo się i nie spodoba, ale sprowokuje do zastanowienia i wyrobienia w temacie własnego zdania. A chyba po to większość z nas czyta książki ...

Z Gombrowiczem było mi jakoś nie po drodze, nie trafiłem na żadną z jego książek w kanonie lektur szkoły średniej, a określanie "polska klasyka XX wieku" uważałem niemal za oksymoron ... I tak bym sobie żył w nieświadomości, aż któregoś dnia zobaczyłem jak Bardzo Ważny przedstawiciel jedynej słusznej partii twierdzi, że Gombrowicz to jest "be" i się tego czytać nie powinno...