Niestety, literacki romantyzm chyba mi w ogóle nie leży - wszystko jedno, czy czytam romantyczny dramat czy powieść, i wsio ryba, czy jest to szeleszczący produkt polski, niemiecki, rosyjski, angielski, czy wreszcie francuski.
Co mi się podobało? Kreacje większości bohaterów (z wyjątkiem Kozety, która jest taką samą nudną, irytującą i do granic możliwości wyidealizowaną panienką, jak wszystkie młode kobiety romantyczne - i nie byłam w stanie jej polubić), ale o dziwo raczej drugoplanowych, niż głównych (Gavroche, Fantyna, Eponina, Pontmercy-ojciec, biskup Benvenuto, Joly, Enjorlas - również wyidealizowany, ale dużo strawniej - bandziory z Kociej Łapy, dziadek Gillenormand... I długi szereg innych osób). A co do 'wielkich', na ogół nie przeszkadzali, ale nic by się nie stało, gdyby nie o nich była ta historia (mimo niezaprzeczalnego rozwoju tych postaci, który czasami przyjemnie się śledziło). Rozczarowała mnie też konstrukcja fabuły - tak wielka ilość nieprawdopodobnych zbiegów okoliczności, szczęśliwych i nie, z czasem zaczęła nudzić i drażnić, zamiast zaskakiwać. Od końca trzeciego tomu nie odczuwałam już niestety żadnego napięcia, przeciążona liczbą deorum ex machinae - z góry wiedziałam, że wszystko skończy się spektakularnie, przez co spektakularność nie robiła na mnie żadnego wrażenia.
Wystawiam ocenę przeciętną, ponieważ śledzenie akcji nie sprawiało mi bólu i dostarczyło mi - głównie z początku - sporo niezgorszej rozrywki. Przyjemne czytadło, którego treść wypada znać ze względu na wpływ, jaki odcisnęło na kulturę masową - ale przenigdy jakieś arcydzieło, bez znajomości którego dusza ludzka jest w jakimś sensie uboższa...

Niestety, literacki romantyzm chyba mi w ogóle nie leży - wszystko jedno, czy czytam romantyczny dramat czy powieść, i wsio ryba, czy jest to szeleszczący produkt polski, niemiecki, rosyjski, angielski, czy wreszcie francuski.
Co mi się podobało? Kreacje większości bohaterów (z wyjątkiem Kozety, która jest taką samą nudną, irytującą i do granic możliwości wyidealizowaną...