Nergal w moim domu?

Nikt nie zabronił, a wręcz sam się wprosił. Książka z Darskim w roli głównej wylądowała na moim stole niedługo po tym, jak zobaczyłam ją w miejskiej bibliotece. Byłam zwyczajnie ciekawa jak ujawniać się będzie kontrowersja, ironia i aż gorzka szczerość, którymi Nergal nie grzeszy.

Nie zawiodłam się, bo było o procesie oswajania się z chorobą i wychodzenia z niej, było o namiętnościach i pierwszych upadkach miłosnych, było także o kategorycznym odcięciu się od wiary (czymże jest apostazja?). Najmniejsze wrażenie zrobiły na mnie opowieści o muzyce, bo zwyczajnie to nie mój klimat, aczkolwiek o współpracy z kolesiami z zespołu i niektórych występach czytało się nie tak znowuż źle.

Oczekiwałam, że będzie jednak więcej o życiu. Przemyślenia były, owszem, nawet jadowite, ale dany wątek nie sięgał wiecej niż 5 zdań, bo następował kolejny. W dodatku mam wrażenie, że momentami muzykowi bardziej zależało na popisywaniu się wymyślnym słownictwem, niż na zwyczajnym przedstawieniu myśli i oczywistym przekazie.

Nie przeliczyłam się w ogóle na Nergalu jako człowieku. Filozofem, mędrcem i jak tam jeszcze pozostał dla mnie i pozostanie. Ma swoje zdanie i ceni wolność, a i ja to chwalę, więc też go poniekąd rozumiem. Zastrzeżenie jest tylko do formy ukazania tekstu. Więcej treści (nie nowych historii, tylko zgłębienia tematu), mniej ilustracji (po kiego groma przestawiać świadectwo?), a byłoby znacznie lepiej.

Bowiem nie liczy się ilość, a jakość...

Nergal w moim domu?

Nikt nie zabronił, a wręcz sam się wprosił. Książka z Darskim w roli głównej wylądowała na moim stole niedługo po tym, jak zobaczyłam ją w miejskiej bibliotece. Byłam zwyczajnie ciekawa jak ujawniać się będzie kontrowersja, ironia i aż gorzka szczerość, którymi Nergal nie grzeszy.

Nie zawiodłam się, bo było o procesie oswajania się z chorobą i...