Parafrazując klasyka: Mądrego to i dobrze poczytać.

Parafrazując klasyka: Mądrego to i dobrze poczytać.

Za mało o muzyce i "urokach" bycia muzykiem, za dużo Dody i celebrytyzmu.

Za mało o muzyce i "urokach" bycia muzykiem, za dużo Dody i celebrytyzmu.

Bardzo fajna książka, choć za dużo w niej (niektórych- absolutnie niczego niewnoszących) zdjęć.

Bardzo fajna książka, choć za dużo w niej (niektórych- absolutnie niczego niewnoszących) zdjęć.

Bardzo przyjemnie się czytało. Postać Nergala widoczna na stronach tej książki jawi się jako osoba sympatyczna i inteligentna, o poglądach bardzo mi bliskich.

Bardzo przyjemnie się czytało. Postać Nergala widoczna na stronach tej książki jawi się jako osoba sympatyczna i inteligentna, o poglądach bardzo mi bliskich.

Na wstępie muszę zastrzec: nie jestem zwolennikiem muzyki Behemota, jest dla mnie zbyt agresywna, choć z dźwiękami metalowych utworów jest mi po drodze. To naturalne, nie jesteśmy w stanie lubić wszystkiego, a im człowiek starszy, tym bardziej ceni dawniejszą muzykę, literaturę czy kinematografię. Trochę z przekory sięgnąłem po wywiad-rzekę przeprowadzoną z Nergalem. I tu niespodzianka: naprawdę nie spodziewałem się, że ta rozmowa będzie tak wciągająca i intrygująca, a wypowiedzi głównego bohatera tak wyważone i racjonalne. Chyba zbyt często oceniamy ludzi pobieżnie i stereotypowo, wedle porzekadła: „Nigdy nie ma drugiej okazji zrobić pierwsze wrażenie”. Tymczasem „nergalowe” rozważania o religii, wierze, przyjaźni, rynku płytowym nie są płytkie, a zmuszają do myślenia.
Adam Darski zdaje się mówić: taki jest mój punkt widzenia, a ty rób z tym co chcesz i wyciągaj własne wnioski. Traci jedynie wewnętrzny spokój, kiedy musi wypowiadać się na temat świata paparazzi – ale jeżeli tak wygląda popularność, to trudno mu się dziwić. Opowiada ze swoistą elegancją o wielu epizodach ze swojego życia, nawet sprawach dość intymnych. Ba, czasem muzyka schodzi na dalszy plan. Na mnie szczególne wrażenie zrobiły partie poświęcone walce z białaczką, to także sygnał dla wielu z nas, aby nie bagatelizować niepokojących symptomów. Bo może jest tak, że nie mamy zbyt wiele czasu przed sobą… Poczytajmy, nawet jeśli niespecjalnie lubimy dokonania muzyczne Nergala.

Na wstępie muszę zastrzec: nie jestem zwolennikiem muzyki Behemota, jest dla mnie zbyt agresywna, choć z dźwiękami metalowych utworów jest mi po drodze. To naturalne, nie jesteśmy w stanie lubić wszystkiego, a im człowiek starszy, tym bardziej ceni dawniejszą muzykę, literaturę czy kinematografię. Trochę z przekory sięgnąłem po wywiad-rzekę przeprowadzoną z Nergalem. I tu...

Nie Szatan zdobi człowieka, czyli nie taki diabeł straszny jak go malują. A nie pisze tego dozgonny fan Behemotha, lecz ktoś, kto kompletnie takiej muzyki nie czuje, a z opinią lidera najpopularniejszego polskiego zespołu za granicą często się nie zgadza.
Współczucie dla diabła budzi się zwłaszcza w zderzeniu z jego niemałą elokwencją oraz całkiem imponującą wiedzą historyczną i teologiczną, która na głowę bije zaplecze intelektualne większości pełnych pychy, zatwardziałych ultrakatoli. Jeśli tak ma wyglądać satanizm, to nie ma się obawiać, że jemu podobni zgotują nam piekło na Ziemi. Nergal buduje sobie tutaj wizerunek "niezmordowanego" faceta, który się nie wstydzi samego siebie, wiernego swoim zasadom, może nieco niepotrzebnie nastawionego na wkładania kij w mrowisko, lecz pewnego swoich racji i całkiem przyzwoitego, chyba dojrzałego gościa, który jedynie sprzeciwia się indoktrynacji kościoła katolickiego, właściwie przy tym nie wypaczając zasad Dekalogu. Co więcej, zdaje się, że zaprzyjaźnieni dziennikarze zadali muzykowi wystarczająco wiele niewygodnych pytań, by w oczach czytelnika utrwalił się obraz szczerej "spowiedzi" indagowanego. Miejmy nadzieję, że nie jest to jedynie kolejna prowokacja artysty.

Nie Szatan zdobi człowieka, czyli nie taki diabeł straszny jak go malują. A nie pisze tego dozgonny fan Behemotha, lecz ktoś, kto kompletnie takiej muzyki nie czuje, a z opinią lidera najpopularniejszego polskiego zespołu za granicą często się nie zgadza.
Współczucie dla diabła budzi się zwłaszcza w zderzeniu z jego niemałą elokwencją oraz całkiem imponującą wiedzą...

Ciekawy wywiad, a książka ma formę tak zwanego kiblowaca jak to mawia Marcin Meller.
To ten sam rodzaj lektury, nie jakaś górnolotna, czyta się przyjemnie. Niektóre pytania były dziwne, niepotrzebne. Okraszona fajnymi zdjęciami, co dodatkowo uprzyjemnia lekturę.
W książce jest wszystko, najmniej niestety jest muzyki, tras koncertowych i tego typu wspomnień.
Myślę, że fanów nie zaskoczy, osoby, które będą chciały bliżej poznać Nergala będą usatysfakcjonowane po przeczytaniu książki.
Mnie nie urzekła, raczej nie poleciłabym jej nikomu, ani nie sprezentowała.

Ciekawy wywiad, a książka ma formę tak zwanego kiblowaca jak to mawia Marcin Meller.
To ten sam rodzaj lektury, nie jakaś górnolotna, czyta się przyjemnie. Niektóre pytania były dziwne, niepotrzebne. Okraszona fajnymi zdjęciami, co dodatkowo uprzyjemnia lekturę.
W książce jest wszystko, najmniej niestety jest muzyki, tras koncertowych i tego typu wspomnień.
Myślę, że fanów...

Ciekawa, chwilami zabawna i... szczera. Forma wywiadu trochę mnie zawiodła, bo niektóre pytania były drętwe / dziwne. Sam Nergal po lekturze wydał mi się jakiś bliższy, interesujący.

Ciekawa, chwilami zabawna i... szczera. Forma wywiadu trochę mnie zawiodła, bo niektóre pytania były drętwe / dziwne. Sam Nergal po lekturze wydał mi się jakiś bliższy, interesujący.

Z jednej strony jest to interesujący wywiad który się przyjemnie czyta, z drugiej - zawartość w zestawieniu z tytułem przynosi rozczarowanie. Bardziej niż spowiedzią nazwałabym tę książkę opowieścią o życiu miłosnym. Początki istnienia zespołu, walka z chorobą i życie w trasie są nieco jak wprowadzenie do opisu licznych rozstań i spostrzeżeń o kobietach - zamiast uwag na temat fanek i byłych partnerek, przy rozmowie z tak znaną osobą na scenie metalowej spodziewałam się więcej muzycznych rekomendacji i wspomnień z tras koncertowych.

Z jednej strony jest to interesujący wywiad który się przyjemnie czyta, z drugiej - zawartość w zestawieniu z tytułem przynosi rozczarowanie. Bardziej niż spowiedzią nazwałabym tę książkę opowieścią o życiu miłosnym. Początki istnienia zespołu, walka z chorobą i życie w trasie są nieco jak wprowadzenie do opisu licznych rozstań i spostrzeżeń o kobietach - zamiast uwag na...

Dość długi wywiad przeprowadzany z Nergalem przez jego przyjaciół. Nie jestem fanką tej muzyki ani tej osoby, ale wywiad ma dobrze skonstruowany kształt, autorzy zadają dobre pytania, Nergal udziela dobrych odpowiedzi. Z wywiadu wyłania się obraz bardzo egocentrycznego człowieka. Mam wrażenie, że gość zarabia pieniądze głównie na wyszydzaniu z Biblii, a jego fani mają taki sam rozum. Poza tym rozśmieszył mnie kontrast jego wizerunku scenicznego ze zdrowym i higienicznym trybem życia. Dużo dobrych zdjęć, szybko się czyta tę książkę.

Dość długi wywiad przeprowadzany z Nergalem przez jego przyjaciół. Nie jestem fanką tej muzyki ani tej osoby, ale wywiad ma dobrze skonstruowany kształt, autorzy zadają dobre pytania, Nergal udziela dobrych odpowiedzi. Z wywiadu wyłania się obraz bardzo egocentrycznego człowieka. Mam wrażenie, że gość zarabia pieniądze głównie na wyszydzaniu z Biblii, a jego fani mają taki...