Niezwykła historia zaczyna się całkiem zwyczajnie. Lato, plaża, upał dający się we znaki i dziewczynka zajęta budowaniem zamku. Nagle jej wzrok przyciąga jakiś błyszczący przedmiot przysypany piaskiem. Zaciekawiona podchodzi bliżej i... wyciąga butelkę z listem w środku. Ale nie jest to taki zwykły list, to raczej dość oryginalna forma zaproszenia. Piegowate dziewczątko w nakrapianych ogrodniczkach zaczyna się zastanawiać, kto może być nadawcą listu? Wyobraźnia zaczyna pracować i wkrótce pojawiają się różne dziwne stworzenia, podejrzane o butelkowanie zaproszenia. Atmosfera staje się cokolwiek surrealistyczna, nawet królik z zupełnie innej bajki się zaplątał. Czytelnikowi nie pozostaje więc nic innego, jak zdać się na wyobraźnię dziewczynki.

„List...” ma pewne cechy bajki, ale autorki zupełnie odeszły od utartych schematów i w ogóle nie da się przewidzieć, w jakim kierunku potoczy się historia. Zgrabnie połączyły realizm z poetyką snu, doprawiając szczyptą absurdalnego humoru. Zakończenie też będzie dla czytelnika zaskoczeniem. W krótkiej historyjce najważniejsza jest wyobraźnia, która pozwala dowolnie kształtować rzeczywistość, dodając jej magii. Zabawne kolorowe ilustracje dopowiadają krótki, nieskomplikowany tekst, tworzą razem malarską historię z pogranicza snu i jawy. A może dziewczynce to wszystko się przyśniło, jak Alicji goniącej za Białym Królikiem?

Można czytać tę książkę razem z dzieckiem, można wstydliwie zaszyć się z nią w niedostępnym kącie. „List w butelce” zachwyci małych czytelników, ale dorosłych zmusi do zmobilizowania wyobraźni i przeszukania wspomnień; do powrotu do czasów, kiedy zmyślanie dziwacznych czasami historii samo w sobie było świetną zabawą i uchodziło bezkarnie. Bo niektórym dorosłym nie chce się używać wyobraźni. A może się wstydzą, albo już dawno zapomnieli, jak to jest być dzieckiem, któremu niczym nieskrępowana wyobraźnia pozwala odkrywać coraz to nowe światy. Na nieszczęście, (...) ponieważ skończyło się dzieciństwo (...), zapomina się, że aby się dostać do Nieba, potrzeba kamyczka i czubka buta. I może już nigdy nie zobaczą słonia połkniętego przez węża, a jedynie krzywo narysowany kapelusz...

Magdalena Świtała

Cytat za: „Gra w klasy”, Julio Cortazar, Muza SA, Warszawa 2008.