Cosmopolis

Współczesność w pigułce.

Błyskotliwość autora Dona DeLillo polega na tym, że potrafi za pomocą niewielkich środków literackich opisać problemy współczesnego świata. Dodam, że chodzi bardziej o tzw. Świat zachodni oraz kwestie związane z konsumpcjonizmem. Bo czymże innym jest odyseja Erica Parkera po metropolii. Odyseja może to i za duże słowo, bo bohater głównie stoi w korku w swojej ultranowoczesnej limuzynie, która posiada nawet toaletę. Pozbawiony jakiegokolwiek sensu życia czuje się pusty wewnętrznie. To skłania go do szukania coraz to nowych podniet, dążenia ku ekstremum.

Zarabianie pieniędzy staje się czymś irytującym, a podnieca go wydanie fortuny narzeczonej, z którą zna się okazjonalnie. Postać urasta do rangi wielkiej metafory. Oto pół-Bóg stojący na szczycie piramidy społecznej czyli coś do czego w marzeniach większość by z chęcią dążyła. I oto okazuje się, że jest to po nic, a zdarzenia, które go spotykają mają często posmak groteski niemal. Ciekawy jest jeszcze aspekt relacji bohatera z system (giełdowym?),którego jest częścią. To pokazuje, że wolnym człowiekiem nie jest na pewno.

DeLillo pokazuje też ciekawą panoramę społeczną. Świat podporządkowany technologii, dziwacznej nowomowie i wypolerowanemu stylowi życia. To wszystko składa się w dość nieciekawy obraz nas samych. Projekcja wielkomiejskich dążeń zostaje zaprezentowana jako pusta i bezcelowa. Co więcej, zamiar uporządkowania życia za pomocą tychże, prowadzi raczej do chaosu i napięć. Interesująca wydaje się być też szersza panorama społeczna. DeLillo ma niebagatelny talent do zawierania celnego opisu ogółu w krótkich zdaniach.

Inne: http://www.nowamuzyka.pl/author/jaroslawszczesny/

Współczesność w pigułce.

Błyskotliwość autora Dona DeLillo polega na tym, że potrafi za pomocą niewielkich środków literackich opisać problemy współczesnego świata. Dodam, że chodzi bardziej o tzw. Świat zachodni oraz kwestie związane z konsumpcjonizmem. Bo czymże innym jest odyseja Erica Parkera po metropolii. Odyseja może to i za duże słowo, bo bohater głównie stoi w...

Nie jest to łatwa lektura, nie jest też wesoła. Cała fabuła wydaje się trochę oniryczna, nierealna, a świat, który DeLillo portretuje, jest zimny, odpychający. To świat rozszalałego kapitalizmu pokazany w mikrokosmosie jednego człowieka, który ma "wszystko", tzn. ma sukces i pieniądze, ale jest jałowy emocjonalnie, otoczony zimną technologią, bezduszną, a jego kontakty międzyludzkie są pozbawione emocjonalnych więzi (dziwne relacje z pracownikami, pozbawione empatii, kontakty seksualne z kobietami przychodzą mu łatwo, ale również tu brak uczuć wyższych, opierają się na pierwotnych odruchach, nie mówiąc już o małżeństwie, w którym brak jest miłości, przyjaźni, czegokolwiek, i to tylko z winy samego bohatera). W gruncie rzeczy ten człowiek i jego życie są przerażające i odpychające. A do tego ten człowiek sukcesu upaść może zadziwiająco łatwo.
Wstrząsające.

Nie jest to łatwa lektura, nie jest też wesoła. Cała fabuła wydaje się trochę oniryczna, nierealna, a świat, który DeLillo portretuje, jest zimny, odpychający. To świat rozszalałego kapitalizmu pokazany w mikrokosmosie jednego człowieka, który ma "wszystko", tzn. ma sukces i pieniądze, ale jest jałowy emocjonalnie, otoczony zimną technologią, bezduszną, a jego kontakty...

Kontrowersyjna, ciężka, dziwna... to chyba dobre określenia dla ,,Cosmopolis". To nie przyjemne czytadło do poduszki ale kawała solidnej roboty. DeLillo stworzył przerażającą i niebezpieczna rzeczywiśtość a główny bohater, Eric Packer, to człowiek, który żyje w wykreowanym przez siebie świecie, w którym nie liczy się nic więcej tylko pieniądze i zdobycie jak największej władzy.
,,Cosmopolis" to książka nie dla każdego. Jednych może odrzucić a innych, tak jak w moim przypadku, wciągnać w ten swój podły świat. Książka wybitna.

Kontrowersyjna, ciężka, dziwna... to chyba dobre określenia dla ,,Cosmopolis". To nie przyjemne czytadło do poduszki ale kawała solidnej roboty. DeLillo stworzył przerażającą i niebezpieczna rzeczywiśtość a główny bohater, Eric Packer, to człowiek, który żyje w wykreowanym przez siebie świecie, w którym nie liczy się nic więcej tylko pieniądze i zdobycie jak największej...

Dość trudno czytało mi się tę książkę. Jest zaskakująca, czasami niezrozumiała jednak warto przez nią przebrnąć i samemu się przekonać czy dana pozycja nam odpowiada. A poza tym, właśnie film się ukazał na podstawie tej książki i stwierdziłam, że najpierw przeczytam, a później obejrzę film i porównam co było lepsze ;)

Dość trudno czytało mi się tę książkę. Jest zaskakująca, czasami niezrozumiała jednak warto przez nią przebrnąć i samemu się przekonać czy dana pozycja nam odpowiada. A poza tym, właśnie film się ukazał na podstawie tej książki i stwierdziłam, że najpierw przeczytam, a później obejrzę film i porównam co było lepsze ;)

„Cosmopolis” jest książką, za którą zabierałam się z uśmiechem na ustach. Spodziewałam się po niej wielu rzeczy, ale żadnej z nich nie otrzymałam. To lektura, która może zaskoczyć czytelnika, ponieważ jest całkowicie inna i niewyobrażalnie kontrowersyjna.

Don DeLillo (ur. 20 listopada 1936) ma na swoim koncie wiele książek, a większość z nich została wydana przez Noir sur Blanc. „Cosmopolis” jest jego trzynastą, ale czy pechową? – książką. Historia opowiada o Ericu Packeru, który jest 28-letnim miliarderem. Jego życie powinno być dość sielankowe, ale wydaje się ono najzwyczajniej puste. Żona, której praktycznie nie zna i na pewno nie darzy uczuciem. Wokół dziesiątki ochroniarzy gotowych oddać swoje życie, byle tylko ochronić tzw. szychę. Nie potrafiłabym przebywać w takim otoczeniu. A staje się o wiele gorzej, gdy w Korei zostaje zamordowany Arthur Rapp. Ludzie są przekonani, że jest to kolejny zamach, a kolejną ofiarą może być właśnie Eric. Główny bohater utknął w samym środku miasta, a tam wędruje orszak, który wywołuje zamieszki.

„Cosmopolis” jest specyficzną i dość trudną lekturą. Czytelnik musi skupić się na słowach i spróbować czytać między wierszami. Wiele czasu spędziłam z tą książką mimo niecałych 200-stron i nadal mam wrażenie, że nie zrozumiałam przekazu Dona DeLillo. „Cosmopolis” nie wywołało u mnie żadnych emocji. Czytałam bez mrugnięcia okiem, ale trudno znaleźć jakiekolwiek uczucia w książce, której główny bohater jest tak ciepły jak lodowiec. Tak jak wcześniej wspomniałam. To trudna lektura i słownictwo w niej zawarte może być często niezrozumiane, chociaż nie miałam z nim większych problemów.

Co jest najlepsze w „Cosmopolisie”? Nie wiem. Książka przedstawia w najgorszy sposób nasze otoczenie, ponownie spotykamy typowego „złego bogacza”, którego wizerunek jest już nudny. W końcu ile można spotykać się z tym samym. Wydaje mi się, że plusem lektury jest prowokacja czytelnika. Dziwne, prawda? Jednak dzięki temu można się wciągnąć, ponieważ chce się wiedzieć, czym zaskoczy nas autor.

Mam nadzieję, że ekranizacja „Cosmopolis” będzie lepsza od lektury i może niektóre wątki będą jaśniej ujęte. Premiera już za dwa dni (22 czerwca) i mam prawdziwą ochotę obejrzeć ten film. Książka jest jak dla mnie „do zapomnienia”. Może film wywoła u mnie więcej pozytywnych wrażeń.

Póki co polecam „Cosmopolis”, ale nie uważam by była to lektura warta czasu.

Ocena: 5/10

„Cosmopolis” jest książką, za którą zabierałam się z uśmiechem na ustach. Spodziewałam się po niej wielu rzeczy, ale żadnej z nich nie otrzymałam. To lektura, która może zaskoczyć czytelnika, ponieważ jest całkowicie inna i niewyobrażalnie kontrowersyjna.

Don DeLillo (ur. 20 listopada 1936) ma na swoim koncie wiele książek, a większość z nich została wydana przez Noir sur...

Odczuwa się jakąś perwersyjną przyjemność podczas lektury tej powieści. Świat w niej ukazany jest najgorszym z możliwych, kręgiem piekła dla współczesnych japiszonów. Ludzie są obrzydliwi, ich zachowania balansują na granicy zwierzęcych rytuałów. Ale kolejne zdania i akapity wciągają czytelnika bezlitośnie. Mocna rzecz.

Odczuwa się jakąś perwersyjną przyjemność podczas lektury tej powieści. Świat w niej ukazany jest najgorszym z możliwych, kręgiem piekła dla współczesnych japiszonów. Ludzie są obrzydliwi, ich zachowania balansują na granicy zwierzęcych rytuałów. Ale kolejne zdania i akapity wciągają czytelnika bezlitośnie. Mocna rzecz.